Είναι ένας άνθρωπος που θεωρείται «ζωντανή ιστορία» για το σκι στην Ελλάδα και παραμένει ενεργός, έστω και χωρίς να φορά πέδιλα, αφού συνηθίζει να δίνει συμβουλές σε χιλιάδες χιονοδρόμους, τους οποίους συναντά στο Σέλι. Ο λόγος για τον 97χρονο Σταύρο Πλατίτσα που επί δεκαετίες ήταν ομοσπονδιακός προπονητής και -όπως αναφέρει ο ίδιος στο ethnos.gr- συγκινείται έντονα όταν βλέπει όλους αυτούς τους ανθρώπους, που κάθε Σαββατοκύριακο γεμίζουν τα χιονοδρομικά κέντρα της χώρας.
Η αρχή σε μια παιδική χαρά στο Σέλι και το φορτηγάκι που δεν είχε θέση
Το σκι ανήκει στην κατηγορία των αθλημάτων που κερδίζουν συνεχώς νέους φίλους, με τα χιονοδρομικά κέντρα της χώρας να γεμίζουν ασφυκτικά τα σαββατοκύριακα, με τις εικόνες να είναι πρωτόγνωρες σε σύγκριση με το τι συνέβαινε πριν μερικά χρόνια.
Η φετινή χειμερινή σεζόν μπορεί να χαρακτηριστεί πολύ καλή, με δεδομένο ότι τα χιόνια έπεσαν σχετικά νωρίς, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν. Πέρσι και πρόπερσι ο χειμώνας ήταν ιδιαίτερα ζεστός, με αποτέλεσμα οι χιονοπτώσεις να μην έχουν την απαιτούμενη ένταση και κατά συνέπεια τα περισσότερα χιονοδρομικά κέντρα παρέμειναν ανοιχτά για πολύ λίγες ημέρες.
Το Σέλι είναι το παλαιότερο οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο της Ελλάδας, με τον 97χρονο Σταύρο Πλατίτσα να είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή χιονοδρόμος της χώρας, έχοντας συμβάλλει τα μέγιστα τις προηγούμενες δεκαετίες, προκειμένου το χειμερινό σπορ να διαδοθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους εντός συνόρων. Ο ίδιος ξεκίνησε να ασχολείται με τη χιονοδρομία τη δεκαετία του 1940, φορώντας... βαρελόξυλα. «Εκείνη την εποχή χιόνιζε πιο συχνά. Βγαίναμε στους δρόμους, πηγαίναμε σε πλατείες και... γλιστρούσαμε με διάφορα σανίδια. Πηγαίναμε στις κατηφόρες και γλιστρούσαμε. Το 1952 έκανα πρώτη φορά σκι, ενώ έναν χρόνο αργότερα αγόρασα το πρώτο σετ εξοπλισμού. Έβγαινα στον δρόμο στη Νάουσα, για να με πάρουν προς το Σέλι όσοι περνούσαν με αγροτικά οχήματα. Ένα εξ αυτών σταμάτησε, αλλά ο οδηγός μου είπε ότι δεν υπήρχαν άδειες θέσεις. Τελικά, κατάφερα να ανέβω στο χωριό, καθώς πέρασε ένα βυτιοφόρο και με πήρε τον χειμώνα του 1953», εξιστορεί στο ethnos.gr ο κ. Πλατίτσας.
Από εκείνο το σημείο και μετά, ο νεαρός (τότε) Σταύρος ξεκινά την πορεία του στη χιονοδρομία, η οποία διήρκησε για πολλές δεκαετίες. «Μόλις με είδαν στο Σέλι, απόρησαν για το πώς κατάφερα να φτάσω εκεί πάνω ενώ ήμουν στη Νάουσα. Εγώ το μόνο που είπα ήταν ότι ήθελα ένα ζευγάρι σκι για να... γλιστρήσω. Εκεί υπήρχε μια παιδική χαρά, όπου όλοι έκαναν σκι. Φόρεσα τα πέδιλα και ξεκίνησα το σκι. Έκανα πολύ καλά και όλοι ρωτούσαν "ποιος είναι αυτός;". Από εκείνο το σημείο και μετά, με έπαιρναν πάντα μαζί τους από τον δρόμο, διότι έμαθε για μένα ο πρόεδρος του Ορειβατικού Συλλόγου Νάουσας. Πλέον, το φορτηγάκι είχε θέση και για μένα», προσθέτει ο βετεράνος χιονοδρόμος.
Η διάδοση του αθλήματος που μέχρι τότε ήταν μόνο για την ελίτ
Τότε το σκι ήταν ένα ιδιαίτερα ακριβό άθλημα, με βάση και τα οικονομικά δεδομένα της εποχής, οπότε κατά κύριο λόγο ήταν ένα χόμπι της βασιλικής οικογένειας και των ελίτ από Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Εξοπλισμό δεν μπορούσε να βρει ο οποιοσδήποτε εύκολα, γεγονός που φυσικά άφηνε εκτός χιονοδρομίας το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού. Πάντως, εκείνα τα χρόνια πάρθηκε η απόφαση να διαδοθεί το σπορ σε κάθε γωνιά της χώρας, με τον Σταύρο Πλατίτσα να αναλαμβάνει τον ρόλο του «πρεσβευτή», ταξιδεύοντας σε διάφορες περιοχές, προκειμένου να παρουσιάσει το σκι, ωστόσο προηγουμένως ξεκίνησε να παίρνει μέρος σε αγώνες.
«Ήθελα κάθε Σαββατοκύριακο να κάνω σκι, αλλά δεν είχα εξοπλισμό. Μου έδωσε ο Σύλλογος, αλλά ήθελα να έχω δικά μου πέδιλα. Πήγα στη Θεσσαλονίκη σε δύο μαγαζιά και τελικά βρήκα. Το 1953 έγιναν αγώνες στο Σέλι και βγήκα πρώτος. Πρέπει να πω ότι τότε ακόμα δεν ήταν οργανωμένο το χιονοδρομικό κέντρο. Δεν υπήρχε καρεκλάκι (λιφτ), οπότε ανεβαίναμε με τα πόδια. Μετά από εκείνη τη νίκη μου, ο πρόεδρος του Ορειβατικού μου πρότεινε να γίνω μέλος του Συλλόγου. Τους αγώνες παρακολουθούσε τόσο η βασιλική οικογένεια, όσο και ο στρατός. Ζητήσαμε να μπει καρεκλάκι και -πράγματι- μετά από λίγους μήνες μας κάλεσαν, προκειμένου να μας ενημερώσουν ότι θα τοποθετήσουν λιφτ στο Σέλι», τονίζει ο κ. Πλατίτσας.
Εκείνη η νίκη στους αγώνες που έγιναν στο χωριό της Ημαθίας αποτέλεσε για τον ίδιο την αφετηρία για μια καριέρα που συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια, ενώ αποδέχτηκε πρόταση της Ομοσπονδίας για να αναλάβει προπονητής. «Γυρίζαμε όλα τα βουνά της χώρας. Έπαιρνα μαζί μου 5-6 ζευγάρια σκι και ανέλαβα να διαδώσω το άθλημα. Η αρχή έγινε από το Πισοδέρι στη Φλώρινα, ενώ ακολούθησαν το Μέτσοβο, το Πήλιο και ο Λαϊλιάς στις Σέρρες. Πήγαμε και στο Φαλακρό στη Δράμα, ενώ καταλήξαμε στη Ζήρεια, στην ορεινή Κορινθία. Ανεβαίναμε με τα πόδια. Είχαμε τρέλα με το σκι. Μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα ήμουν ομοσπονδιακός προπονητής. Με έστειλαν και στον Όλυμπο για να κάνω μαθήματα στις Ειδικές Δυνάμεις. το 1961 σταμάτησα να είμαι αθλητής και επικεντρώθηκα στην προπονητική. Είχαμε πάει ταξίδι στη Γαλλία και στην επιστροφή μας πήρα αυτή την απόφαση. Μέχρι τότε ήμουν πάντα μέσα στην τριάδα των μεταλλίων σε όσους αγώνες πήρα μέρος», θυμάται ο 97χρονος χιονοδρόμος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο η Ομοσπονδία, όσο και ο τότε Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού, επιθυμούσαν να μπει το σκι σε όσο το δυνατόν περισσότερα σπίτια, σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας. «Όσο ήμασταν στη Γαλλία, με φώναξε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, ο οποίος καθόταν σε ένα τραπέζι μαζί με τον ΓΓΑ και μου ζήτησαν να διαδώσουμε το άθλημα. "Σταύρο, το σκι αυτή τη στιγμή είναι μόνο για τη βασιλική οικογένεια και την αφρόκρεμα. Θέλουμε και εσύ να συμβάλλεις για να διαδοθεί σε όλο τον κόσμο, σε όλους τους ορειβατικούς συλλόγους", μου είπαν χαρακτηριστικά», εξηγεί ο κ. Πλατίτσας.
Η σχολή στο Σέλι και η ιστορία που συνεχίζει να γράφεται μέχρι σήμερα
«Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στα βούνα και να έχω συναντήσεις με τους ορειβατικούς συλλόγους, μου φάνηκε ωραίο, γιατί τότε δεν υπήρχαν οι υποδομές. Σκεφτόμουν ότι θα παίρνω ζευγάρια σκι, θα τα πηγαίνω κάθε Σαββατοκύριακο στους συλλόγους και θα διδάσκω το άθλημα. Μαζί με τη Γυμναστική Ακαδημία του Πανεπιστημίου Αθηνών ξεκινούσαμε για τα Τρίκαλα Κορινθίας, προκειμένου να πάμε στη Ζήρεια. Εκεί ανεβαίναμε με τα πόδια. Όλα αυτά με οδήγησαν στο να πάρω την απόφαση να δημιουργήσω τη δικιά μου σχολή στο Σέλι. Πράγματι, το 1964 ίδρυσα τη σχολή μου, που λειτουργεί μέχρι σήμερα», σημειώνει στη συνέχεια ο Σταύρος Πλατίτσας.
Όπως γίνεται κατανοητό, από τα χέρια του βετεράνου αθλητή και προπονητή έχουν περάσει χιλιάδες χιονοδρόμοι, με τον ίδιο να δίνει μια συγκεκριμένη συμβουλή σε όλους. «Όλα εξαρτώνται από τον χαρακτήρα κάθε ανθρώπου, ωστόσο πρέπει να αγαπάνε το σκι για να το συνεχίσουν. Αυτό είναι δεδομένο. Από εκεί και πέρα, εξαρτώνται πολλά και από τον δάσκαλο. Γνώρισα πολλούς που έρχονταν στο μαγαζί στο Σέλι και έλεγαν ότι δεν κάνουν σκι. Το θεωρούσαν πολύ δύσκολο. Μέσα από τη συζήτηση κατάφερνα να τους πείσω να προσπαθούν, ενώ συνέχιζαν και τα επόμενα χρόνια να έρχονται. Κάθε φορά λένε ότι με θυμούνται και ότι είχα δίκιο», προσθέτει.
Πλέον, τα χρόνια έχουν περάσει για τον Σταύρο Πλατίτσα και το τελευταίο διάστημα έχει «κρεμάσει» τα πέδιλά του, παρακολουθώντας από κοντινή απόσταση τον κόσμο που κάθε βδομάδα πηγαίνει στο Σέλι. «Βγαίνω στο μπαλκόνι της καφετέριας που έχουμε εδώ στο χιονοδρομικό κέντρο και κοιτάω όλους αυτούς τους ανθρώπους. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι τόσος κόσμος θα ασχολείται με το σκι. Δεν πέφτει καρφίτσα κάθε Σαββατοκύριακο. Συγκινούμαι με αυτή την εικόνα. Τα βλέπω όλα από το μπαλκόνι και δακρύζω», επισημαίνει φανερά συγκινημένος ο παλαίμαχος σκιέρ.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το 1996 ο κ. Πλατίτσας έτρεξε σε αγώνες παλαιμάχων και κατέλαβε την πρώτη θέση, δείγμα της ικανότητάς του στο αγαπημένο του άθλημα. Πάντως, το «μικρόβιο» της προπονητικής ακόμα υπάρχει μέσα του, αφού ανά τακτά χρονικά διαστήματα μιλάει με τον κόσμο και δίνει συμβουλές. «Έχω... τρέλα με το σκι. Όταν βλέπω κάποιον σκιέρ να μην έχει σωστή στάση, αμέσως του το λέω, για να τον βοηθήσω να βελτιωθεί. Με χαμόγελο πάντα», καταλήγει.
