Η πολιτική ζωή θα γίνει πολύ πιο ομαλή όταν πάψουν κάποιοι να κουνούν το δάχτυλο

Ενα κυβερνητικό στέλεχος κουνά συνεχώς το δάχτυλο, µε αποτέλεσµα να χάνει και το δίκιο του, όταν το έχει. Και έχει σε πολλές περιπτώσεις δίκιο, το οποίο χάνει µε το ύφος του και τις πρακτικές του. 

Κατ’ αρχάς, είναι προφανές ότι το δάνειο που έλαβε από την Attica Bank είναι απολύτως καθαρό. Αλλωστε αυτό έδειξε ο αστραπιαίος έλεγχος που πραγµατοποιήθηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία είναι αρµόδια για τις µη συστηµικές τράπεζες. Ωστόσο, η αντίδραση του υπουργού (το τηλεφώνηµα στον κεντρικό τραπεζίτη και η πίεση να... εξεταστούν άλλα δάνεια) δεν έχει να κάνει µε την καθαρότητα του δανείου του, αλλά µε το κούνηµα του δαχτύλου, που επιστρατεύει σε κάθε περίπτωση. 

Από την εποχή Βουλγαράκη οι πάντες στην Ελλάδα γνωρίζουν τη διαφορά ανάµεσα στο νόµιµο και το ηθικό. Αλλά δεν κουνούν οι πάντες το δάχτυλο σε όλους τους υπολοίπους. Οταν, λοιπόν, εκείνοι που κουνούν το δάχτυλο σε κάθε ευκαιρία πρέπει να εξηγήσουν πώς έλαβαν ένα µεγάλο –για τις συνθήκες της εποχής– δάνειο, τότε το ηθικό ζήτηµα είναι µάλλον αυτονόητο. Υπάρχει, όµως, και το ηθικό δίδαγµα της υπόθεσης: Η πολιτική ζωή θα γίνει πολύ πιο οµαλή όταν πάψουν κάποιοι να κουνούν το δάχτυλο – και αποφασίσουν επιτέλους να αφοσιωθούν στο έργο τους.