Euroleague: Οι μαθητές του 20

Σε μια πολυαναμενόμενη σεζόν, η φετινή Ευρωλίγκα σιγοκαίει στο τσουκάλι και μοσχομυρίζει, σχεδόν έτοιμη να σερβιριστεί στους πεινασμένους λάτρεις των παρκέ, γυάλινων και μη.

Μια Ευρωλίγκα με πολλές ιδιαιτερότητες... με 20 ομάδες για πρώτη φορά....με Ισραηλινό ντέρμπι επίσης για πρώτη φορά...αλλά και με σταδιακή εισαγωγή οικονομικών περιορισμών, στα πρότυπα του salary cap του ΝΒΑ, κάτι που αποσκοπεί στο να γίνουν οι «μικρομεσαίες» ομάδες πιο ανταγωνιστικές.

Με το ΝΒΑ Εurope ante portas, η δεύτερη σημαντικότερη διοργάνωση παγκοσμίως φιλοδοξεί να κάνει το προϊόν της ακόμα πιο ανταγωνιστικό.Εξάλλου ο συναγωνισμός πάντα ήταν προς όφελος του θεατή και γενικότερα του αθλήματος.

Οι διαβολοβδομάδες αυξάνονται από 7 σε 9, ο μικρός τελικός μετατράπηκε σε ανύπαρκτο τελικό και για να μπούμε λίγο και μέσα στις 4 γραμμές, ο κανονισμός για τα βήματα έγινε ελαφρώς πιο ελαστικός, στοχεύοντας ξεκάθαρα στο να πατηθεί το γκάζι και να μην ανακόπτεται τόσο ο ρυθμός του παιχνιδιού.

Ένα μικρό βήμα για τον αθλητή, ένα (δυνητικά) τεράστιο βήμα για την μπασκετική ανθρωπότητα, για να παραφράσουμε χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία τη ρήση του Νίλ Άρμστρονγκ.

Από την άλλη μεριά, εκεί που λες «Αμερική πάνε να το κάνουν», έρχεται η ντιρεκτίβα για ακόμα λιγότερη ανοχή σε διαμαρτυρίες, σκληρά ή αντιαθλητικά φάουλ και γενικότερα ακονίζεται η Δαμόκλειος σπάθη για όποιον δεν τηρεί το «παίξτε όμορφα, παιδάκια», είτε φοράει φανέλα είτε γραβάτα.

Όποιος δεν είναι κομιλφό με τους πορτοκαλί δηλαδή, θα τα βάφει πιο εύκολα μαύρα.

Σε αγωνιστικό επίπεδο, οι 20 φέτος δείχνουν πιο κοντά από ποτέ όσον αφορά το εύρος δυναμικότητας μεταξύ τους.

Έγιναν ηχηρές αλλά κυρίως ουσιαστικές μεταγραφές, με τα staff να εστιάζουν πιο πολύ στην πληρότητα των ρόστερ λόγω του επερχόμενου μπασκετικού μαραθωνίου, παρά σε μονάδες, σούπερ σταρ και μελλοντικές λεζάντες.

Σε αυτό το μήκος κύματος κινήθηκε πάνω κάτω και το αιώνιο Ελληνικό αθλητικό δίπολο.

Με μεταγραφές ουσίας, παίκτες προπονητών και όχι αεροδρομίων, οι Ελληνικές ομάδες φαίνονται ακόμα πιο απειλητικές απο πέρυσι, σαν ροντβαϊλερ που δε γαβγίζει αλλά κάνει κάτι χειρότερο. Γρυλίζει.

Με την ευχή τον Μαϊο του 2026 να τις δούμε αμφότερες στο Μαρούσι σε έναν Ελληνικό τελικό επι Ελληνικού εδάφους,να δωσουμε και τις ευχές μας, που δεν παλιώνουν ποτέ.

Μακριά από τραυματισμούς, οπαδισμό και τοξικότητα, ας φέρει η νέα Ευρωπαϊκή σεζόν εκτός από θέαμα, περισσότερη νεολαία στα ανοιχτά και κλειστά γήπεδα της Ελλάδας.Μακάρι οι πρωταγωνιστές της να φοράνε όλοι σορτσάκι, ό,τι χρώμα και αν έχει αυτό και τα τεχνικά τιμ να προσέχουν τις δηλώσεις τους σαν αυτές να είναι προς την εφορία.

Ζντό στους πάγκους λοιπόν και φύγαμε για το jump ball.

Η κόρνα της γραμματείας ούτε συγχωρεί ούτε περιμένει κανέναν και σχεδόν την ακούω να αντηχεί στα μεσήλικα μπασκετικά μου αυτιά.

Καλή Ευρωπαϊκή σεζόν.