Θέατρο Σταθμός: Ετερότητα, Νεοελληνικό έργο και Μικρά Κλασικά οι άξονες του καλλιτεχνικού προγράμματος
Ανακοινώθηκε το πρόγραμμα της σεζόν 2021 για το Θέατρο Σταθμός🕛 χρόνος ανάγνωσης: 13 λεπτά ┋
Είναι στιγμές που δεν μπορείς να κάνεις πρόγραμμα. Όχι, γιατί δεν ξέρεις αν θα υλοποιηθεί αλλά γιατί είναι τόσα αυτά που θες να πεις που δεν ξέρεις από που να αρχίσεις και που να σταματήσεις. Σαν τον ερωτευμένο που το χέρι του, όταν χαϊδεύει δεν ξέρει πια καλά – καλά που πάει…
«Με το κέρδος ότι κρατήσαμε ζωντανή την από απόσταση - λόγω της πανδημίας - σχέση μας μέσα από μια σειρά ψηφιακών δράσεων, επανερχόμαστε στο ανακαινισμένο Θέατρο Σταθμός με ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα βασισμένο σε τρεις θεματικές ενότητες στις οποίες εργαζόμαστε από τον πρώτο μέχρι και τον φετινό πέμπτο χρόνο της λειτουργίας μας. Ετερότητα, Νεοελληνικό έργο και Μικρά Κλασικά αποτελούν τους κύριους άξονες του καλλιτεχνικού μας προγράμματος που φέτος, λόγω των συνθηκών, θα ανακοινωθεί σε τρία μέρη και φιλοδοξεί να πει όσα θέλουμε όλοι να πούμε» αναφέρει ο καλλιτεχνικός διευθυντής Μάνος Καρατζογιάννης και η ομάδα του θεάτρου Σταθμός.
Φύλακας μιας επανάστασης
Έτσι, ήταν όλη η κοινωνία τότε. Μετά την Επανάσταση… Κέρδισε τα μεγάλα κι έπρεπε τώρα να παλέψει για τα μικρά.
Ο ιστοριοδίφης και συγγραφέας, από τη Ναύπακτο, Γιάννης Βλαχογιάννης εδραίωσε στη συλλογική μνήμη τον Αγώνα του 1821. «Καταγραφέας» της Επανάστασης, διέσωσε και ανέδειξε, μεταξύ πολλών άλλων, τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη. Στο πρωτότυπο κείμενο του Μάνου Καρατζογιάννη, ο οποίος καταπιάνεται ξανά με την ιστορική μνήμη μετά τις παραστάσεις του «Για την Ελένη» και «Μάρτυρες των Αθηνών» καθώς και την ταινία του «Μελίνα Στοπ Καρέ - αναζητώντας την σύγχρονη ελληνικότητα», ο Γιάννης Βλαχογιάννης παραδίδει, κάνοντας έναν ποιητικό απολογισμό της ζωής του, ένα σύγχρονο μάθημα ελληνικής ιστορίας: από τη φτώχεια των πρώτων χρόνων της ζωής του, όπου η ελληνική κοινωνία, αφού «κέρδισε τα μεγάλα, έπρεπε να παλέψει για τα μικρά» μέχρι την ίδρυση των Γενικών Αρχείων του Κράτους των οποίων υπήρξε διευθυντής για περισσότερα από είκοσι χρόνια.
Μέσα από τις διηγήσεις του «Άγνωστου Ιστορικού» και λογοτέχνη Γιάννη Βλαχογιάννη, ο οποίος δημοσίευσε τα πρώτα του λογοτεχνικά κείμενα με το ψευδώνυμο «Γιάννης Επαχτίτης», εμπλουτισμένες με στίχους από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, ξεπροβάλλει η Ελλάδα ως πηγή νοσταλγίας ή ως ιστορική σύνθεση ζωντανεύοντας μορφές μιας άλλης εποχής όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Γιάννης Μακρυγιάννης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Κυρίως όμως αποδίδεται η αξία της παιδείας, ως κύριο στοιχείο κάθε δημοκρατικής πολιτείας. Της παιδείας, που τόσο λείπει πια από τον τόπο μας στις μέρες μας.
Πρεμιέρα
Αγρίνιο: Αύλειος Χώρος των Καπναποθηκών Παπαστράτου, 18 και 19 Σεπτεμβρίου στις 21:00
Αθήνα: Παλαιό Πανεπιστήμιο, Πλάκα, 26 Σεπτεμβρίου στις 21:00
Αθήνα: Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας, 25 Σεπτεμβρίου στις 20.30
Η χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις
Στη χώρα μου οι κοπέλες πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα τον «αμόλυντο ανθό» τους, γιατί ο άντρας πλένεται μ’ ένα κομμάτι σαπούνι και ξαναγίνεται φρέσκος και καθαρός, ενώ τις κοπέλες δεν τις ξεπλένει ολόκληρη θάλασσα. Ολόκληρη θάλασσα.
Ο Ένκε Φεζολλάρι, μετά την «Ορκισμένη Παρθένα» στο Φεστιβάλ Αθηνών, καταπιάνεται ξανά με την αλβανική δραματουργία. Το βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα της Ornela Vorpsi, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποτελεί ένα μανιφέστο ενάντια στην πατριαρχική δομή της Αλβανίας και στην καταπίεση του ερωτισμού και της ελευθερίας του λαού της από την περίοδο του ‘70 εώς τη διάλυση των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ.
Κεντρική ηρωίδα είναι η Ορνέλα, η οποία διηγείται άλλοτε πικρά και άλλοτε με χιούμορ την πορεία της προς την ενηλικίωση. Μέσα από την τρυφερή αλλά και σκληρή γραφή της η εικαστικός και συγγραφέας που ζει πλέον στο Παρίσι εξιστορεί, στην πραγματικότητα, την προσωπική της ιστορία. Εικόνες μιας χώρας δίπλα μας που ελάχιστοι την γνωρίζουν, μιας χώρας που μέσα από τις στάχτες της δικτατορίας του Ενβέρ Χότζα προσπαθεί να αναγεννηθεί, μιας χώρας που ποτέ δεν πεθαίνει…
Η Vorpsi δημιουργεί ένα καθαρά γυναικείο σύμπαν που αμύνεται, ονειρεύεται, συνθλίβεται και, στο τέλος, επιβιώνει σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Ένα Βαλκάνιο αφήγημα για την ταπείνωση αλλά και την αντίσταση της γυναίκας ενάντια στα πατριαρχικά καθεστώτα. Ένα χρονικό ταξίδι σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις, παρά μαθαίνεις να ζεις - σχεδόν χωρίς να ανασαίνεις, να κρύβεσαι, να συναινείς ακούσια, να μοιράζεσαι το λιγοστό σου φαγητό, να σκύβεις το κεφάλι περιμένοντας τις «καλύτερες μέρες» και, αν είσαι τυχερός, να μπεις σε ένα αεροπλάνο… Να αποχαιρετήσεις τη χώρα σου για πάντα, και να γράψεις - χρόνια μετά - ένα μυθιστόρημα για το τι έζησες...
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00, από 29 Σεπτεμβρίου μέχρι 27 Οκτωβρίου
Λευκό δωμάτιο
Υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι που σχεδιάζουν τα πάντα. Κρατούν την ανθρωπότητα από την καρδιά και τη σφίγγουν. Φτιάχνουν πρόσωπα, χαρακτήρες, ταυτότητες, σχέσεις, ιδέες, τάσεις, ιστορίες. Όλα. Πώς αλλιώς θα γινόταν;
Σε έναν ου-τόπο, που βρίσκεται σε ένα ψηλό βουνό, υπάρχει μία πανσιόν για θεατρικούς ήρωες. Για όσους έχουν γεννηθεί από το χέρι του συγγραφέα-δημιουργού τους και είναι στη διάθεση κάθε σκηνοθέτη, στις σκηνές όλου του κόσμου. Κάθε φορά που τελειώνει η κατασκευή τους και αφού τα είδωλά τους έχουν ανέβει στις σκηνές, τα πλάσματα αυτά συγκεντρώνονται στην πανσιόν. Όμως, εκεί συμβαίνει κάτι μοναδικό: το ανύπαρκτο δημιουργεί πραγματική ζωή. Τη διεύθυνση του χώρου αυτού έχει αναλάβει η Φλώρα, μία ακαθόριστης ηλικίας και ιδιοσυγκρασίας γυναίκα.
Κάποια στιγμή καταφθάνει η περήφανη και δυναμική Έντα, την οποία η Φλώρα τοποθετεί στο ίδιο δωμάτιο με την Μπλανς. Ανάμεσα στις δύο γυναίκες δημιουργούνται πολύ έντονες κλιμακούμενες συγκρούσεις, καθώς προέρχονται από τελείως διαφορετικές εποχές, με διαφορετικές επιδιώξεις και έχουν διαφορετική ψυχοσύνθεση, αν και υπάρχει ένα υποδόριο νήμα που τις ενώνει. Όταν η Έντα αποφασίζει να κάνει μια παράτολμη κίνηση, οι τεκτονικές πλάκες της επινόησης, η ίδια η υπόσταση των χαρακτήρων στο αναπόδραστο γίγνεσθαι της πανσιόν της Φλώρας -και, πάνω απ’ όλα, το άγχος του δημιουργού- θα αποκτήσουν μία άλλη δραματική διάσταση χάρη στη λύτρωση που θα προσφέρει απρόσμενα, στο τέλος, η αυτοδικία.
Μετά τα «Μελίσσια», που ανέβηκαν με ιδιαίτερη επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο, ο Αλέξης Σταμάτης γράφει το «Λευκό δωμάτιο». Πού πάνε οι θεατρικοί ήρωες όταν τελειώνει το έργο; Παραμένουν άραγε εγκλωβισμένοι σε αυτή τη συγκεκριμένη ζωή που τους δημιούργησε ο «νονός» – συγγραφέας τους; Μια αλληγορία εγκλεισμού με πρωταγωνίστριες την Μπλανς Ντιμπουά από το «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς και την Έντα Γκάμπλερ από το ομώνυμο έργο του Χένρικ Ίψεν αποκαλύπτει την κουζίνα της δημιουργίας του συγγραφέα και του ηθοποιού μέσα από το θέατρο, τους χαρακτήρες, την επινόηση και την πραγματικότητα. Εντέλει μέσα από την ίδια τη ζωή.
Πρεμιέρα: 28η Οκτωβρίου - Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00, από 29 Οκτωβρίου μέχρι 21 Νοεμβρίου.
Όπως πάει το ποτάμι
Δεν έχει κανένα νόημα να ψάχνει κανείς πότε ακριβώς χάθηκε αυτή η εκκεντρικότητα; Πότε ο περίεργος μεταλλάχθηκε σε νευρωτικό μα και σε ευτυχή ταυτόχονα…
Σαράντα χρόνια μετά το θρυλικό «Μπεντ», το τελευταίο έργο του Μάρτιν Σέρμαν που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές σε Αγγλία και Αμερική, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση του Αντώνη Πέρη και σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη. Πρόκειται για μια μοναδική ερωτική ιστορία που ισορροπεί με δεξιοτεχνία ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση. Το έργο αποτυπώνει τους θριάμβους και τις ήττες του κινήματος των ομοφυλοφίλων, πενθώντας και γιορτάζοντας αντίστοιχα για τα φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά και για τις διεκδικήσεις του παρόντος και του μέλλοντος.
O Μπο, ένας Αμερικανός πιανίστας που ζει στο Λονδίνο και πιστεύει ακράδαντα πως όλες οι ερωτικές σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης, συναντάει στα 62 του μέσω διαδικτύου τον Ρούφους, έναν 29χρονο διπολικό δικηγόρο ο οποίος γοητεύεται από το παρελθόν που ο Μπο αντιπροσωπεύει. Γίνονται ζευγάρι και ζουν μαζί για δεκατρία χρόνια. Η σχέση τους φωτίζεται από αφηγήσεις για όλη την ιστορία του gay κινήματος, από τη δεκαετία του 1920 μέχρι και σήμερα.
Βαθαίνει, δυναμώνει και βρίσκεται μπροστά στα μεγάλα διλήμματα της ερωτικής συμβίωσης: αντισυμβατικότητα ή «κανονικότητα»; Κίνδυνος ή ασφάλεια; Εξέγερση ή ενσωμάτωση; Στο τέλος, το τρίτο πρόσωπο, ο νεαρός drag performer Χάρυ, θα επιδράσει καταλυτικά στο ζευγάρι… Στο μικροσκόπιο του βραβευμένου συγγραφέα, οι ανασφάλειες, οι εγωισμοί, τα όνειρα, το γήρας, η φθορά, η αναζήτηση ταυτότητας, η αφοσίωση, ο γάμος, η υιοθεσία και βέβαια η αποδοχή.
Ο Σέρμαν στο «Όπως πάει το ποτάμι» καταθέτει μια μεγάλη παρακαταθήκη, μια «εποποιία της διαφορετικότητας» καταφέρνοντας, με αφετηρία τον ομόφυλο έρωτα, να μιλήσει με τόλμη για όλα τα ζευγάρια, όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τη σεξουαλική ταυτότητα που επιλέγει ο καθένας. Η παράσταση αξιοποιώντας τόσο τη θεατρική, όσο και την κινηματογραφική φόρμα, θέτει στην πραγματικότητα τα αμείλικτα και δύσκολα ερωτήματα που αφορούν όλες και όλους τους ερωτευμένους.
Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00, από 26 Νοεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
2021 μ.Χ: Τα δυο κούτσουρα - Μια σπουδή στο λόγο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Το ανθρώπινον κούτσουρον απήλθεν τώρα προ ολίγων χρόνων, και δεν φαίνεται πλέον· το δένδρινον είν' εκεί ακόμη...
Μια από τις τρεις ενότητες του συγγραφικού έργου του Σκιαθίτη λογοτέχνη, όπως σημειώνει ο Γάλλος μελετητής του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Guy (Michel) Saunier, είναι ο μύθος του θανάτου. Στο έργο του πεθαίνουν πολλά πρόσωπα, οι αλυσιδωτοί δε ή οι ομαδικοί θάνατοι είναι ουκ ολίγοι. Πεθαίνουν παιδιά, κοπέλες ή και νέες μητέρες, πέφτοντας συχνά θύματα μιας «κακής μάνας». Ο θάνατος από την άλλη, ιδιαίτερα ο θάνατος των παιδιών, επιδέχεται ως ηπιότερα υποκατάστατα τη στειρότητα και την καλογερική ζωή. Το συγκεκριμένο κείμενο αναφέρεται στη σχέση πεθεράς και νύφης – της γριάς Μπεκιοΐνας και της νύφης της, της γριάς Στέργαινας, που παίρνει τη «θέση» της...
Στην παράσταση, που έκανε πρεμιέρα στο ψηφιακό κανάλι του Δήμου Ηρακλείου στο παλίσιο του Φεστιβάλ «Τέχνη καθ’ οδόν»σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη, ο θάνατος - και η μετάβαση σε κάτι άλλο - ως βασικό θέμα στο έργο του Παπαδιαμάντη αποδίδεται εξίσου με τη μετάβαση από έναν ορισμένο τρόπο - εκφοράς του λόγου, σκηνοθεσίας, κινηματογράφησης και χρήσης μέσων - σε έναν άλλο. Αυτό που ολοκληρώνει άλλωστε τον καμβά είναι η ίδια η χρονικότητα της συγκεκριμένης σπουδής, που συμπίπτει με μια στιγμή μετάβασης της (θεατρικής) τέχνης. Μετάβασης σε τι; Θα δείξει...
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, από 6 Δεκεμβρίου μέχρι 4 Ιανουαρίου.
ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
Dostoyevsky's podcast
Όλα περνάνε, μόνο η αλήθεια μένει…
Ο Κώστας Βασαρδάνης, μετά την «Ψυχολογία Συριανού Συζύγου», συνεργάζεται ξανά με το Θέατρο Σταθμός και διαβάζει μια χαρακτηριστική επιλογή από το έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι με αφορμή τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από τη γέννηση του σπουδαίου Ρώσου Λογοτέχνη στις 11 Νοεμβρίου.
Αυτός και το παντελόνι του
Να έχω έναν άνθρωπο..
Με αφορμή το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη το Θέατρο Σταθμός επαναπροβάλλει στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα γέννησης του «πατριάρχη του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου», το μονόπρακτο του «Αυτός και το παντελόνι του» που παρουσιάστηκε το Μάιο του 2018 στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός μαζί με τον «Ουρανό Κατακόκκινο» της Λούλας Αναγνωστάκη σε ενιαία παράσταση με τον γενικό τίτλο «Ο Ουρανός και… Το Παντελόνι του» σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.
Στο πρώτο μέρος της παράστασης, ο ήρωας του Καμπανέλλη, που ενσαρκώνεται από τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, είναι «Αυτός» που συγκατοικεί με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά. Το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται ηχηρός μονόλογος, με μόνους ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού του. Η υποσυνείδητη ανάγκη «Αυτού» να «έχει έναν άνθρωπο» εκφράζεται, άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι άλλοτε με ακραιφνή ευαισθησία. Άλλωστε, η πίκρα και η γεμάτη από μοναξιά μελαγχολία, σάτιρα, αγάπη και νοσταλγία είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα όχι μόνο του συγκεκριμένου μονόπρακτου αλλά κι ολόκληρου του έργου του Καμπανέλλη.
Δωρέαν Ψηφιακή προβολή στις 2 και 3 Δεκεμμβρίου στην ιστοσελίδα του θεάτρου stathmostheatro.gr
ΜΙΚΡΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
Μπες στα παπούτσια μου
Το Ονειρόδραμα, με τη δεκάχρονη εμπειρία του στο χώρο του σχολείου, δημιούργησε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα – θεατρική παράσταση όπου τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα μέσα από τη εμπειρία της θεατρικής δράσης να κατανοήσουν έννοιες όπως η ενσυναίσθηση, η διαφορετικότητα και ο σχολικός εκφοβισμός βοηθώντας τα να «μπουν στα παπούτσια» του άλλου.
Κάθε Κυριακή στις 12:00 από τις 24 Οκτωβρίου
Νάνσυ Ζαμπέτογλου - Θανάσης Αναγνωστόπουλος: «Είναι τεράστια τιμή και ευθύνη που είμαστε στην ΕΡΤ»
Δεν τα κατάφερε η Sarah Harding των Girls Aloud - Έφυγε από καρκίνο στα 39 της χρόνια
Ο κρίσιμος ρόλος των κρατών του Κόλπου στην κρίση Ισραήλ – Ιράν: Έρχεται στενότερη συνεργασία με το Τελ Αβίβ;
Μπαράζ περιοδειών με θετικό αφήγημα από τον Μητσοτάκη: Η στρατηγική των τελευταίων 50 ημερών για τις ευρωεκλογές
Πλημμύρισαν δρόμοι πλατείες και πεζόδρομοι: Χιόνια σε αρκετές περιοχές της χώρας - Σε εξέλιξη η κακοκαιρία
Live όλες οι εξελίξεις λεπτό προς λεπτό, με την υπογραφή του www.ethnos.gr