Κάποτε αποκαλούσαν πατρίδα το δάσος. Τώρα είναι απάτριδες.
Έχοντας εκδιωχθεί από τα σπίτια τους στα δάση από τις κρατικές αρχές της Ουγκάντας, προκειμένου να ανακηρυχθούν Εθνικά Πάρκα, οι άνθρωποι της φυλής Benet είναι χωρίς χαρτιά εδώ και δεκαετίες, καθώς τη δεκαετία του 1930, η πρώην αποικιακή κυβέρνηση τους απέκλεισε ως μία από τις αυτόχθονες κοινότητες της χώρας. Μετά την ανεξαρτησία της Ουγκάντα το 1962, έμειναν έξω από το Σύνταγμα.
Οι άνθρωποι της φυλής Benet μένουν εδώ και χρόνια σε προσωρινούς οικισμούς χωρίς πόσιμο νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, αποκομμένοι από την υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση. Η έλλειψη ιθαγένειας έχει καταστροφικές συνέπειες για την κοινότητα. Δεν υπάρχουν σχολεία, νοσοκομεία ή άλλες βασικές υπηρεσίες στην περιοχή. Οι δρόμοι είναι υποβαθμισμένοι. Οι πλησιέστερες πόλεις βρίσκονται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.
Χωρίς σχολεία, τα παιδιά δε μορφώνονται και δεν έχουν πρόσβαση σε περισσότερες ευκαιρίες. Πολλοί Benet ζουν επίσης σε συνθήκες φτώχειας. Δεν μπορούν να βρουν δουλειά ή ακόμη και να ξεκινήσουν κάποια επιχείρηση.
Αποκομμένοι από την ίδια τους τη χώρα, ζητούν δεκαετίες τώρα το πιο απλό: δικαίωση και αναγνώριση.
«Μου έκανε εντύπωση πόσο χαμογελαστοί παρόλα αυτά ήταν»
Ο Γιώργος Βουρσούκης ταξίδεψε στην Ουγκάντα πριν δύο χρόνια με σκοπό να δει από κοντά έναν τελείως διαφορετικό πολιτισμό, όταν άκουσε για τη φυλή των Benet, για αυτούς τους ανθρώπους που ζητούν δικαίωση στην ίδια τους τη χώρα που δεν τους αναγνωρίζει. Τους βρήκε και πήγε και έμεινε μαζί τους φωτογραφίζοντας τη δύσκολη μα γεμάτη και απλή καθημερινότητά τους, το δέσιμο μεταξύ τους, τις στιγμές ξεκούρασης αλλά και μόχθου, το χαμόγελο που ακόμα όπως λέει στο ethnos.gr παραμένει.
«Μου έκανε εντύπωση πως παρόλα αυτά με τα λίγα και τα απλά είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι» θα μας πει. «Οι άνθρωποι έχουν εντελώς διαφορετικά πρότυπα, τρόπο σκέψης, συνήθειες και τρόπο διασκέδασης από αυτά που έχουμε στην Ελλάδα και γενικότερα σε μια πόλη» πρόσθεσε.
«Αυτό που αποκόμισα είναι ότι πρέπει να εκτιμάμε οτιδήποτε έχουμε στη ζωή μας γιατί κάποια πράγματα που θεωρούμε εμείς δεδομένα όπως το φαγητό και η κατοικία, κάποιοι άλλοι άνθρωποι σε κάποια άλλη γωνία του πλανήτη τα αναζητούν σε όλη τους τη ζωή» θα καταλήξει.
Αναγκαστικές εξώσεις
Πάντως, η κοινότητα Benet δεν είναι η μόνη κοινότητα που έχει υποφέρει από αναγκαστικές εξώσεις. Τον Μάιο του 2018, στρατιώτες της Ουγκάντα και η UWA έκαναν βίαιη έξωση σε κοινότητες στην Apaa, στη βόρεια Ουγκάντα, ισχυριζόμενοι ότι είχαν εγκατασταθεί σε καταφύγιο άγριας ζωής. Μέχρι τον Μάιο του 2018, περισσότερα από 250 σπίτια είχαν καεί και καταστραφεί, αφήνοντας εκατοντάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, άστεγους. Παρόμοιες παράνομες και βίαιες εξώσεις συνεχίστηκαν το 2019 και το 2020. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2021, περισσότεροι από 35.000 άνθρωποι από περισσότερες από 2.300 οικογένειες είχαν εκδιωχθεί βίαια από τα σπίτια τους στο Kiryandongo από τις δυνάμεις ασφαλείας της Ουγκάντας για να ανοίξουν δρόμο για τα έργα βιομηχανικής γεωργίας.
Το 2016, ο πρόεδρος Μουσέβενι διόρισε μια επιτροπή για να διερευνήσει τις εδαφικές διαφορές σε εθνικό επίπεδο. Ωστόσο, η τελική έκθεση της Επιτροπής δεν έχει ακόμη δημοσιοποιηθεί.
Είναι πλέον γνωστό ότι οι περισσότερες αναγκαστικές εξώσεις αυτόχθονων φυλών στα δάση, σημαδεύτηκαν από βία, εκβιασμούς, βασανιστήρια ακόμα και δολοφονίες με σκοπό να τους εμποδίσουν να επιστρέψουν.
