Η ομάδα του ethnos.gr μοιράζεται με τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες γεγονότα/ καταστάσεις / πράγματα/ πρόσωπα που ξεχώρισε (με θετικό ή αρνητικό πρόσημο) αυτή την εβδομάδα.
Τι κρατάμε - τι πετάμε αυτή την εβδομάδα
Παναγιώτης Βελισσάρης
- Κρατάω: Δεν υπάρχουν και πολλά να κρατήσουμε από αυτή την εβδομάδα. Όμως δεν μπορούμε παρά να χαιρετίσουμε το θάρρος του 41χρονου χορευτή που κατά τη διάρκεια του show στο ημίχρονο του Super Bowl (τελικός του αμερικανικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου) άνοιξε μια σημαία της Παλαιστίνης και του Σουδάν, σε… παγκόσμια μετάδοση, αλλά και στα μάτια του προέδρου των ΗΠΑ και Ντόναλντ Τραμπ. Και δεν προκαλεί καμία εντύπωση που το NFL του επέβαλε δια βίου αποκλεισμό από όλα τα γήπεδα του αμερικανικού πρωταθλήματος.
- Πετάω: Την αντίδραση της κυβέρνησης στα τρικάκια που πέταξε ο «Ρουβίκωνας» εξω από το σπίτι του Κώστα Τασούλα την ημέρα που εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τις ψήφους μόνο της Νέας Δημοκρατίας, με γνωστή ρητορική: «Φασίστες», «τοξικότητα» και πάει λέγοντας. Αφενός δεν υπήρξε ποτέ κίνδυνος σωματικής ακεραιότητας για τον εκλεγμένο ΠτΔ, αφετέρου, ακούστηκαν επιθετικά συνθήματα, πετάχτηκαν φέιγ βολάν, και το δρώμενο έλαβε τέλος. Δημόσιο πρόσωπο είναι ο κ. Τασούλας και ο οποιοσδήποτε έχει δικαίωμα να του ασκεί κριτική, όσο και να διαφωνώ ιδεολογικά με την εν λόγω συλλογικότητα.
Αφροδίτη Γκόγκογλου
- Κρατάω: Τις μαζικότατες διαδηλώσεις στη Γερμανία κατά της ακροδεξιάς. Στο γενικότερο ζοφερό πλαίσιο της εποχής, είναι ανακουφιστικό να ξέρουμε ότι μερίδα του κόσμου επιδεικνύει ακόμα υγιή αντανακλαστικά.
- Πετάω: Την εκλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα ως ΠτΔ, χωρίς να μπαίνω στη συζήτηση περί συγκάλυψης (ή μη) του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών (ας ελπίσουμε ότι αυτά θα τα λύσει η Δικαιοσύνη). Καταλαβαίνω ότι, μπροστά στην καθεστωτικής λογικής αλαζονεία του πρωθυπουργού οι θεσμοί μπορεί να φαίνονται ψιλά γράμματα, αλλά η πρωτοφανής ψήφιση -μόνο από την κυβερνητική πλειοψηφία και τους ακροδεξιούς Σπαρτιάτες- ενός εν ενεργεία βουλευτή της κυβέρνησης μόνο προβληματική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Ανδρέας Καρακάσης
- Κρατάω: Τον έρωτα! Γενικά! Οχι λόγω ημερών! Ο έρωτας είναι κάτι μοναδικό. Κάτι που αξίζει να ζήσεις έστω και για μια φορά στη ζωή σου! Ακόμη και αν δεν τελειώσει τόσο καλά…
- Πετάω: Τη ρουτίνα. Δε θέλω να υπάρχει στις ζωές μας. Μπορείτε να τη βγάλετε και εσείς από τη ζωή σας!
Κυριάκος Μελλίδης
- Κρατάω: Την ευκαιρία που μας έχει δώσει απλόχερα η υπόθεση των τριών βίντεο με την εμπορική αμαξοστοιχία των Τεμπών, να βλέπουμε καθαρά και ξάστερα ποια ΜΜΕ, διαδικτυακά και μη, εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, παντελώς απροκάλυπτα. Κάτι που ισχύει βέβαια όχι μόνο για τα Μέσα αυτά, αλλά και για δικηγόρους, δικαστικούς, μεμονωμένους δημοσιογράφους, πολιτικούς (και η λίστα συνεχίζει και είναι μακρά)…
- Πετάω: Ακριβώς όλους όσους ανέφερα παραπάνω, για την ντροπιαστική τους στάση σε ένα θέμα που πονά όλη την ελληνική κοινωνία και κυρίως γονείς και συγγενείς που έχασαν τα παιδιά τους, τους δικούς τους ανθρώπους. Πόσο πιο γλυκιά είναι η καρέκλα από τη δικαιοσύνη και την αλήθεια;
Μάγδα Μπακούση
- Κρατάω: Ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ οι άνθρωποι, ακόμα και 2 χρόνια μετά, άρχισαν να προβληματίζονται για τα Τέμπη. Εκεί που έβλεπες να περιμένουν τη «Δικαιοσύνη» ή να παραμένουν εντελώς αδιάφοροι και ανενημέρωτοι, τώρα βλέπεις ένας προβληματισμό. Μια απορία. «Τι γίνεται ρε συ τελικά με αυτά τα βίντεο;». Ακούς τέτοιες φράσεις ακόμα και από ψηφοφόρους της ΝΔ, ακόμα και από τους απολιτίκ. Θα μου πεις είναι αρκετό για να αλλάξει κάτι; Για να δικαιωθούν επιτέλους αυτές οι 57 ψυχές και οι οικογένειές τους; Μάλλον όχι. Αλλά εγώ επιλέγω να το κρατήσω. Προς το παρόν.
- Πετάω: Την τρομολαγνεία. Τη «μανία» αυτή να φοβίζουμε παραπάνω τους κατοίκους της Σαντορίνης. Ήδη έχουν πολλά στο κεφάλι τους, δε νομίζετε;
Γρηγόρης Ραχωβίτσας
- Κρατάω: Τις μικρές «ανάσες» από την πίεση της δουλειάς και της καθημερινότητας.
- Πετάω: Τη «βαριά» ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών.
Γιάννης Σκόκας
- Κρατάω: Τις συζητήσεις με τον αείμνηστο Τάκη Οικονομόπουλο. Θα λείψει αλλά δε θα ξεχαστεί ποτέ…
- Πετάω: Όλους εκείνους, οι οποίοι δε σέβονται τον πόνο και την οργή της μάνας που έχει χάσει το παιδί της. Όλους εκείνους, οι οποίοι τολμούν να μιλούν για πένθος που γίνεται πολιτικό εργαλείο. Όλους εκείνους, που αντί να σιωπούν μπροστά στην τραγωδία αναζητώντας τα αίτια και τους υπεύθυνους του εγκλήματος, το μόνο που κάνουν (ηθελημένα ή μη) είναι να γίνονται συνένοχοι στην προσπάθεια συγκάλυψης…
