Le Soir: Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες του Eurogroup

Στις ιδιαιτερότητες του Eurogroup, του «πολύ ισχυρού αλλά εξόχως αντιδημοκρατικού σώματος», οι οποίες προκάλεσαν έρευνα της Διεθνούς Διαφάνειας, εστιάζει δημοσίευμα της Le Soir. 

Οι συναντήσεις των υπουργών Οικονομικών των χωρών της Ευρωζώνης, οι αποφάσεις των οποίων έχουν μείζονες επιπτώσεις στους πολίτες της Ευρώπης, χαρακτηρίζονται από τη μεγαλύτερη μυστικοπάθεια, τη μικρότερη νομιμοποίηση και τη λιγότερη λογοδοσία απέναντι σε δημοκρατικούς θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναφέρεται στην Έκθεση της ΜΚΟ, που δημοσιοποιήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου. 

Έχοντας προβλεφθεί ως άτυπο σώμα από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αναγνωριζόμενο στη συνέχεια από τη Συνθήκη της Λισαβώνας το 2009, το Eurogroup έχει εξελιχθεί σε μία δημοσιονομική κυβέρνηση της Ε.Ε. Τα ερωτηματικά σχετικά με την νομιμοποίησή του πολλαπλασιάστηκαν με την επέκταση του ρόλου του κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους στη ζώνη του ευρώ. 

Είναι ενδεικτικό ότι δεν υπάρχουν πρακτικά των συνεδριάσεων, παρά μόνο σύντομες ανακοινώσεις μετά το πέρας τους. Η δε διαχείριση της ελληνικής κρίσης ήταν χωρίς αμφιβολία το γεγονός που έφερε στο προσκήνιο τον «θεσμό-φάντασμα». 

Αν και ο Πρόεδρος του Eurogroup εμφανίζεται τακτικά ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου – με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ να έχει αρνηθεί, ωστόσο, να εξηγήσει τον ρόλο του σώματος στην ελληνική κρίση – η de facto αυτή οικονομική κυβέρνηση δεν είναι υπεύθυνη απέναντι σε κανέναν, παρά μόνο οι εκάστοτε υπουργοί ενώπιον των εθνικών τους κοινοβουλίων. 

Στο πλαίσιο της ελληνικής κρίσης, εμφανίστηκε το εξής παράδοξο: Η εμπιστευτικότητα των συζητήσεων ήταν αυτή που οδήγησε σε συμβιβασμούς, που προϋπέθεταν μερική θυσία εθνικών συμφερόντων για να στηριχθεί οικονομικά η Ελλάδα. Η έκθεση καταλήγει με προτάσεις «πλήρωσης του δημοκρατικού ελλείμματος» του Eurogroup προκρίνοντας μία θεμελιώδη αναμόρφωση της αρχιτεκτονικής του, ούτως ώστε ο οικονομικός/ δημοσιονομικός συντονισμός να δώσει τη θέση του σε μία πραγματική πολιτική ένωση που θα διαθέτει ουσιαστικό εργαλείο εφαρμογής της πολιτικής του, ήτοι έναν κοινό προϋπολογισμό, οι διαχειριστές του οποίου θα λογοδοτούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.