Η Τάνια Καραγιάννη στο Εθνος: Τι μας υπόσχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Η εποχή που οι δημόσιοι υπάλληλοι στην αρχή στοχοποιήθηκαν, κατόπιν διασύρθηκαν και εντέλει «λιθοβολήθηκαν» ίσως φαντάζει μακρινή… αλλά δεν είναι. Η συστηματική και ενορχηστρωμένη προπαγάνδα που ασκήθηκε εις βάρος των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, με ρυθμούς πολυβόλου, τα πρώτα μνημονιακά χρόνια αντηχεί ακόμη με ένταση. «Ανίκανοι», «τεμπέληδες» υπάλληλοι, «υπερτροφικό Δημόσιο», ήταν μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που «επιστρατεύτηκαν» για να δικαιολογήσουν αυτό που θα ακολουθούσε.

Εκείνη την περίοδο, σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης ενάντια σε κάθε τι δημόσιο και συλλογικό, είδαμε να πραγματοποιούνται από περικοπές μισθών και κατάργηση δώρων έως και κατάργηση του τεκμηρίου αθωότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Επειτα είδαμε να μπαίνει σε λειτουργία ένα κάπως ευφάνταστο σύστημα αξιολόγησης, το οποίο με την εφαρμογή του θα οδηγούσε αναγκαστικά κάθε χρόνο το 25% των εργαζομένων σε διαθεσιμότητα, ενώ πραγματοποιήθηκαν και απευθείας απολύσεις μέσω της κατάργησης ολόκληρων δομών. Οπως ήταν αναμενόμενο, οι δημόσιες υπηρεσίες ήρθαν αντιμέτωπες με την υποστελέχωση, την ώρα που στο όνομα της διαρκώς επαπειλούμενης χρεοκοπίας της χώρας αντιμετώπιζαν και τεράστιο πρόβλημα υποχρηματοδότησης.

Αποτέλεσμα; Οταν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου «έφυγε», άφησε πίσω της εικόνα διάλυσης σε σχεδόν όλες τις δομές του Δημοσίου. Ισως κάποιοι να πιστεύουν ότι όλα αυτά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ομως η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Τα «τύμπανα του πολέμου» άρχισαν ήδη να ηχούν με το πρώτο άκουσμα της λέξης «εκλογές». Τα στελέχη της ΝΔ μπορεί βέβαια τώρα πια (και εν μέσω προεκλογικής περιόδου) να διαβεβαιώνουν ότι «καμία απόλυση δημοσίου υπαλλήλου δεν θα γίνει», επιλέγουν όμως άλλους τρόπους για να προωθήσουν την περαιτέρω υποβάθμιση και απαξίωση του Δημοσίου στη συνείδηση των πολιτών. Σε αυτήν τη φάση φαίνεται ότι τους αρκεί η επαναφορά στον κανόνα 1:5. Δηλαδή 1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις (σήμερα είναι 1:1).

Με δεδομένο όμως ότι κάθε χρόνο φεύγουν περίπου 9.000 με συνταξιοδότηση, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, σχολεία, δήμοι κ.λπ. κινδυνεύουν να συρρικνωθούν κατά περίπου 30.000 εργαζομένους μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια. Το αν μια τέτοια πολιτική θα αποβεί μοιραία για την αποδοτική λειτουργία των δομών του Δημοσίου (ειδικά του κοινωνικού κράτους) δεν είναι ότι αφήνει αδιάφορο τον Κ. Μητσοτάκη. Αντιθέτως. Δεδομένης της εμμονής του για εκχώρηση υπηρεσιών σε ιδιωτικά συμφέροντα, το ζήτημα μάλλον παρουσιάζει για εκείνον ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αλλο αν αυτή η πολιτική στην πραγματικότητα στρέφεται κατά των συμφερόντων των ίδιων των πολιτών: και των πιο αδύναμων και της μεσαίας τάξης, που πάλι θα κληθούν «να πληρώσουν το μάρμαρο ». Αλλά αυτό σίγουρα τον αφήνει παγερά αδιάφορο.