Βούτσης στο «Εθνος της Κυριακής»: Η Ν? ανοίγει τον δρόµο σε ένα νέο ιδιότυπο µνηµόνιο

Τις θέσεις του για το µέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, που θα οδηγήσει στην αντιστοίχιση του κόµµατος µε την εκλογική του επιρροή, παρουσιάζει µε συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής» ο τέως πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης. Παράλληλα, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την πιθανή επιστροφή των δανειστών από την «πίσω πόρτα» ως αποτέλεσµα της πολιτικής της κυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έχει βρει τον «βηµατισµό» του ως αξιωµατική αντιπολίτευση. Σας αιφνιδίασαν οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης;

Μια ψύχραιµη αποτίµηση του πρώτου µήνα διακυβέρνησης της Ν∆ οδηγεί σε πολύ διαφορετικά συµπεράσµατα από αυτά που µόνιµοι αγιογράφοι των media προσπαθούν συστηµατικά να καταγράψουν ως εντύπωση στην κοινή γνώµη για τα πεπραγµένα της κυβέρνησης. ∆εν θεωρώ ότι είναι υπερβολή να µιλήσουµε για «Αποκάλυψη τώρα». Ολες οι νοµοθετικές πρωτοβουλίες και ο δηµόσιος λόγος που αναπτύχθηκαν αυτόν τον κρίσιµο µήνα διαµορφώνουν ένα τοπίο µε προφανείς νοοτροπίες θεσµικού αυταρχισµού, πολιτικές µε κύριο πρόσηµο τη συντηρητική κοινωνική αναδίπλωση, ιδιαίτερα στα εργασιακά ζητήµατα, µε πρόδηλη επιφανειακή επικοινωνιακή διαχείριση των θεµάτων και µε νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις ανάµεικτες ακόµα και µε µείγµα θρησκοληψίας, εκδικητικών πολιτικών τάσεων και µέτρων οικοδόµησης σκληρού κοµµατικού κράτους µε τον µανδύα της «επιτελικής λειτουργίας». Σε αυτό το σκηνικό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέγραψε απλώς την αντίθεσή του, αλλά βήµα βήµα ανέδειξε και αποδόµησε την κυβερνητική πολιτική.

Ποιες πρωτοβουλίες θα πρέπει να λάβει το κόµµα προκειµένου να δηµιουργήσει τη δική του πολιτική ατζέντα;

Η κοινωνική ατζέντα µε επίκεντρο τη διαφύλαξη των εγγυήσεων για την εργασία και τους κρίσιµους τοµείς της Παιδείας, της Υγείας, της Ασφάλισης και των θεµελίων του κοινωνικού κράτους που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν την καρδιά της προγραµµατικής πολιτικής από τη θέση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Η αντίσταση στο συντηρητικό πολιτικό πλαίσιο που επιχειρεί να οικοδοµήσει η κυβέρνηση και οι διεκδικήσεις για διευρυµένες ελευθερίες και δικαιώµατα τίθενται εκ των πραγµάτων στην πρώτη γραµµή της πολιτικής αντιπαράθεσης. Προσώρας διαφαίνεται η προφανής έλλειψη στρατηγικής διεκδίκησης έναντι των θεσµών της Ν∆ και η ισχυρή διακινδύνευση να ακυρωθούν οι οικονοµικές προβλέψεις και οι στόχοι που ευελπιστούσε ότι θα αποτυπωθούν και στο προσχέδιο του προϋπολογισµού για το ’20. Μια τέτοια εξέλιξη µπορεί να οδηγήσει σε νέα, εντελώς αρνητικά για την κοινωνία µέτρα, σε ένα νέο ιδιότυπο µνηµόνιο έµπνευσης ∆ΝΤ, επειδή ακριβώς έτσι στρώνουν τον δρόµο -ως µονόδροµο µάλιστα- οι µέχρι τώρα νεοφιλελεύθερες εξαγγελίες και πρακτικές της κυβέρνησης.

Επιµένω σε αυτό το ερώτηµα διότι η κυβέρνηση ετοιµάζεται για νέο γύρο νομοθετικών πρωτοβουλιών...

Με βάση τα παραπάνω δεν διαµορφώνονται προσδοκίες για µια «διόρθωση πορείας» της κυβέρνησης. Αντίθετα φαίνεται ότι επιλέγεται ο δρόµος των θεσµικών ακροβασιών µε επίκεντρο τον εκλογικό νόµο, τη συνταγµατική αναθεώρηση και την αγχώδη εµµονή για την οικοδόµηση και θωράκιση του κοµµατικού κράτους. Ακριβώς γιατί θεωρούν αυτές οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που έχουν και σχετικά ιστορικά προηγούµενα ότι έτσι θα γίνει δυνατόν να προχωρήσουν απρόσκοπτα οι ιδιωτικοποιήσεις σε στρατηγικούς τοµείς και η προνοµιακή εξυπηρέτηση µεγάλων οικονοµικών συµφερόντων που ήταν και είναι αρωγοί στη διακυβέρνηση της Ν∆. Το σκηνικό αυτό παραπέµπει σε µια προφανή και εντελώς διακριτή ισχυρή πολιτική αντιπαράθεση στο αµέσως προσεχές µέλλον των πολιτικών του προοδευτικού πόλου απέναντι στη συντηρητική διακυβέρνηση.

Μπορεί να συµβαδίσει η προγραµµατική αντιπολίτευση µε τη λεγόµενη κινηµατική; Ειδικά από ένα κόµµα που εφάρµοσε µνηµόνιο ως κυβέρνηση;

Τολµώ να πω ότι η κοινωνία πλέον θα έχει τον πρώτο λόγο από εδώ και πέρα. Οι δυνάµεις της προοδευτικής αντιπολίτευσης µέσα και έξω από τη Βουλή θα δοκιµαστούν στη νέα µεταµνηµονιακή φάση από τον βαθµό ανταπόκρισης σε αυτήν τη νέα κοινωνική δυναµική. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κατά κοινή πλέον πεποίθηση που εµπεδώνεται καθηµερινά µέσα στην κοινωνία, έβγαλε τη χώρα από τα µνηµόνια, µε την κοινωνία όρθια και την οικονοµία ισχυρή. Σηµειώνω επίσης ιδιαίτερα την αναγνώριση της ιστορικής Συµφωνίας των Πρεσπών ακόµα και από τη σηµερινή κυβέρνηση, που ως αντιπολίτευση κατέγραψε το ολίσθηµα µιας τακτικίστικης και ακροδεξιάς πολιτικής γι’ αυτήν την εκκρεµότητα. Εκκρεµότητα που ανάµεσα σε άλλες κληροδότησαν για «διευθέτηση» στον ΣΥΡΙΖΑ οι πολιτικές δυνάµεις που οδήγησαν τη χώρα σε χρεοκοπία.

Τι λέει για το κόμμα 

Τα πέντε «πρέπει» για την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ

Για τη σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά, την οποία διαχρονικά ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει στη χώρα µας και στην Ευρώπη πλέον, τα διακυβεύµατα είναι πολλά στη νέα φάση και οι ευθύνες µεγάλες για να δοθούν απαντήσεις που θα εµπνέουν τη ριζοσπαστικοποίηση, την πολιτική ωρίµανση και την κοινωνική στράτευση ενός όλο και µεγαλύτερου µέρους, ιδιαίτερα της νεολαίας, από το µέγεθος που έχει αποκληθεί «εκλογικός ΣΥΡΙΖΑ». Σηµειώνω πέντε παράγοντες επιπλέον σε αυτό το άκρως πολιτικό, µε οργανωτικές βεβαίως διαστάσεις, ζήτηµα της επείγουσας ανάγκης για «αντιστοίχιση» του ΣΥΡΙΖΑ µε τη διαχρονική πλέον ισχυρή εκλογική του επιρροή:

1. Έχουμε ευθύνη για να ξαναµπούν στην ενεργό πολιτική και τις προσεχείς εκλογικές αναµετρήσεις τουλάχιστον ενάµισι εκατοµµύριο πολίτες που την τελευταία δεκαπενταετία απέχουν σταδιακά ή κατά περίπτωση από τις εκλογές.
2. Έχουμε µεγάλη ευθύνη για την αναθεµελίωση των µαζικών κοινωνικών κινηµάτων και τη διαµόρφωση νέων συσχετισµών µε προοδευτικό αγωνιστικό προσανατολισµό για την ανάκτηση του κύρους των κοινωνικών και θεσµικών οργανώσεων και φορέων.
3. Πρέπει να αναλάβουµε επίσης την ευθύνη µας για την πολιτισµική ανασυγκρότηση και την ενθάρρυνση όλων των εστιών δηµιουργίας που γεννήθηκαν και επιβίωσαν µέσα στην κρίση, ιδιαίτερα στους χώρους της νεολαίας, των χιλιάδων εστιών κοινωνικής αλληλεγγύης, των πρωτοβουλιών κοινωνικής οικονοµίας, των δράσεων για την ανασύσταση της ιστορικής µνήµης, των σύγχρονων πολιτισµικών αναζητήσεων αλλά και των καινοτοµικών επιστηµονικών συνεργειών.
4. Να πάψουμε να φτωχαίνουµε αυτήν την πλούσια και δηµιουργική συζήτηση που αφορά προφανώς και στο µέλλον µιας µαζικής, ανοικτής και ισχυρής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ και της σύγχρονης προοδευτικής παράταξης µε ρηχές αναλύσεις περί πασοκοποίησης και περί «δανεικών ψήφων». Γιατί βεβαίως µέσα σε αυτόν τον πυκνό πολιτικό χρόνο από το ’12 µέχρι σήµερα µεγάλο τµήµα του λαού µας, ιδιαίτερα εργαζόµενοι και νεολαία, ανέδειξε σε δύναµη κυβερνητικής ευθύνης µέσα σε συνθήκες µιας ιστορικά δραµατικής οικονοµικής-κοινωνικής κρίσης, την εκλογική επιλογή ΣΥΡΙΖΑ και της ευρύτερης Προοδευτικής Συµµαχίας, καθώς και τον ιδιαίτερο ρόλο που επωµίστηκε ως πρόεδρος και πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας. Ως επιλογή µακράς πλέον πνοής και αναδιαµόρφωσης µιας νέας πολιτικής παράδοσης µε την Αριστερά, κύρια εναλλακτική πρόταση απέναντι στη ∆εξιά.
5. Και προφανές, χρειάζεται µια τολµηρή πολιτική συγκλίσεων και συνεργασιών, σε κλίµακα Ευρώπης και στη χώρα µας, µε τις δυνάµεις της πολιτικής οικολογίας και τις δυνάµεις σοσιαλδηµοκρατικής έµπνευσης που οριοθετούνται από τις νεοφιλελεύθερες επιλογές. ∆ηλαδή η διαµόρφωση ενός ρεαλιστικού και ελπιδοφόρου κοινωνικοπολιτικού µπλοκ δυνάµεων για µια νέα διακυβέρνηση στη χώρα και για στροφή στις πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ. Σε αυτή την προοπτική, θετικών και προωθητικών απαντήσεων στις παραπάνω προκλήσεις, ενσωµατώνονται και πρέπει να βρουν έκφραση και ενεργό συµµετοχή ισχυρές δυνάµεις της σοσιαλδηµοκρατικής και της ευρύτερης κεντρογενούς δηµοκρατικής παράδοσης. Αυτή είναι η άποψή µου, επειδή εκτιµώ ότι έχουν επείγοντα χαρακτήρα όλα τα παραπάνω ζητήµατα για το κόµµα µας σήµερα, γιατί θεωρώ πολύ φτωχή τη συζήτηση εάν παραµείνει σε ένα επίπεδο όπου κατά τη λαϊκή ρήση «το αγώγι µπαίνει µπροστά από τον αγωγιάτη».