«Άτυχοι Τοίχοι» του Μιχάλη Παπαδάκη

Δύο χρόνια περίπου μετά την  ανάγνωση των πρώτων ποιημάτων του αγαπημένου Φίλου και πνευματικού συνοδοιπόρου Μιχάλη Παπαδάκη , έχω την μεγάλη χαρά να παρουσιάσω  την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Άτυχοι Τύχοι» που προσφέρουν στο ελληνικό κοινό οι καλές εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ.

Στις πικρές ημέρες που ζει σήμερα η πατρίδα, και ονομάστηκαν από τους πολλούς «κρίση», η έκδοση ενός καινούργιου βιβλίου είναι μια δύσκολη απόφαση. Δεν εννοώ μόνο για τον εκδότη. Θεωρώ ότι και ο συγγραφέας έχει ένα ανάλογο δίλημμα. Την έκδοση του βιβλίου τους πρέπει να αισθάνονται σαν μια εσωτερική ανάγκη που αδυνατούν να παρακάμψουν. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Η έκδοση ενός βιβλίου είναι μια μακρά και επίπονη διαδικασία . Όταν κάποια στιγμή φτάσει στο τέλος της, οι συνδημιουργοί αισθάνονται αμηχανία! Ποιούς άραγε να ευχαριστήσουν από τους πολλούς ορατούς και αόρατους συντελεστές της εκδόσεως; Λέγει ο καθηγητής Γεώργιος Γραμματικάκης.

Πολλές είναι ασφαλώς οι αναγνώσεις που μπορούν να γίνουν και στη νέα αυτή ποιητική συλλογή που αποτελείται από 22 ποιήματα τα οποία ο Παπαδάκης εμπνεύστηκε  από ποικίλα και πολυσημικά γεγονότα-παρεμβάσεις( τα συνθήματα στους τοίχους και τα γκράφιτι). Εικόνες και λέξεις , πολυτροπικές εκφράσεις που τον οδηγούν στην εξωτερίκευση σκέψεων και συναισθημάτων που νιώθει όπως επισημαίνει και ο ίδιος ο ποιητής στην εισαγωγή του ποιητικού του πονήματος. Ποίηση ιδιαίτερη, προσωπική με στίχο καλοδουλεμένο με λιτότητα λόγου αλλά και με  εκφραστική δεινότητα μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον Μιχάλη Παπαδάκη εξαιρετικό χρήστη του λόγου.

Στην ποιητική συλλογή «Άτυχοι Τοίχοι» ο Παπαδάκης αποτυπώνει το προσωπικό του Σύμπαν με αμεσότητα, με στοιχεία που δημιουργούν  μια ιδιαίτερη ταυτότητα, με χαρακτηριστικά που αναφέρονται σε έναν εσωτερικό μονόλογο και παράλληλα με την ματιά στον Άλλον, στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Les Autres et Nous. Oι Άλλοι κι Εμείς. Ο άλλος εδώ δεν είναι μόνον ο άνθρωπος, αλλά και η φύση, η εγκληματική επέμβαση του ανθρώπου σ’ αυτήν, ο σύγχρονος κόσμος που μας περιβάλλει: 

Από κοινωνικό-πολιτικό μήνυμα-καταγγελία με έντονο επαναστατικό-ανατρεπτικό χρώμα αλλά και στοιχεία λυρισμού και, περνώντας από οικολογικής φύσης ανησυχίες και προβληματισμούς, ο ποιητής  οδηγείται στην σταδιακή διείσδυση στον προσωπικό εσωτερικό ψυχικό σου κόσμο με αναμνήσεις,ερωτικά σκιρτήματα, αναζητήσεις, μοναξιά, Ελλάδα ! Η δομή των ποιημάτων είναι πρωτότυπη και αρκετά ενδιαφέρουσα. Εκτιμώ ότι ένα από τα  θετικότερα στοιχεία της συλλογής είναι η αληθινή έκφραση και αποτύπωση των συναισθημάτων και των σκέψεων του δημιουργού.

Η Ελένη Γιαννάκαρη στο βιβλίο της οι Λαβές των αγγέλων γράφει «Γιατί γράφω ποίηση (35 + 1 λόγοι)

- Για να μπορώ με μια λάμπα θυέλλης και μόνο
να φωτίζω όλη τη γη.»

Νομίζω ότι αυτόν τον προορισμό της ποίησης αποτυπώνει μέσα από τους στίχους του μετουσιώνοντας την εικόνα σε λέξεις ο Παπαδάκης.

Ευτυχία, Ελευθερία Δέντρα Ο πρώτος μου εθισμός Η βαλίτσα της ψυχής Η πατρίδα μου Βρέχει Μοναξιά Ατίθασο μυαλό Η Ιθάκη μου—μετά την καβαφική Ιθάκη και την Ιθάκη του Ντίνου Χριστιανόπουλου ο Παπαδάκης δίνει την δική του διάσταση για την αέναη εσωτερική πάλη , αποτυπώνοντας στο χαρτί μια στάση ζωής αγώνα και αξιοπρέπειας που καθηλώνει τον αναγνώστη καθιστώντάς τον συμπορευτή του αφού το ΕΓΩ γίνεται ΕΜΕΙΣ. Το ατομικό γίνεται συλλογικό και μέσα από την προσωπική αναζήτηση διαισθανόμαστε το κάλεσμα για πανανθρώπινο αγώνα μέσα από την ουμανιστική διάθεση του ποιητή. Αγωνίες και Όνειρα Πρόσφυγες συνθέτουν τον χάρτη της ζοφερής επιβληθείσας γεωπολιτικής πραγματικότητας διατηρώντας πάντα την ουμανιστική ματιά του δημιουργού που καλείται να αποτυπώσει τον ανθρώπινο πόνο και την φυσική και ηθική εξόντωση του Ανθρώπου. Ο Ποιητής υμνεί τον έρωτα, με το φιλί της προδοσίας τον ανεκπλήρωτο έρωτα την πρώτη επαφή και την συγνώμη με ύφος λιτό απέριττο και δωρικό.

Το διάβασμα μοιάζει με διήθηση στη διάρκεια της οποίας η συνείδηση διαποτίζεται πέρα για πέρα αλλά με τόσο ωσμωτικό ανεπαίσθητο τρόπο που δεν αντιλαμβάνεται καν την διαδικασία του εμποτισμού της. Ο αναγνώστης που υποφέρει από αμνησία in litteris όπως την ονομάζει ο Πάτρικ Ζίσκιντ  έχει βεβαίως διαβάσει βιβλία που άλλαξαν την ζωή του και άλλαξαν τον ίδιο. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι οι «Άτυχοι Τοί» του Μιχάλη Παπαδάκη . Ένα όμορφο ταξίδι η γραφή του , που χαρίζει την δική της πινελιά στον καμβά της σύγχρονης ελληνικής ποίησης ταξιδεύοντας εκτός ελληνικών ορίων με τα μεταφράσματα των ποιημάτων του στη γαλλική γλώσσα τα οποία αποτέλεσαν διδακτικό κόρπους στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο,δίνοντας την ελπίδα ότι η ποίηση συνεχίζει την δύσκολη πορεία  της, ότι είναι πάντα εδώ να μας θυμίζει πως η ευαισθησία είναι η μόνη άμυνα στους καιρούς που μας ωθούν στην αδιαφορία, στην σκληρότητα και σε μια αμετροεπή εσωστρέφεια. Κάθε φορά όμως που διαβάζω Ποίηση έρχονται στο νου τα λόγια του Καθηγητή Χριστόφορου Χαραλαμπάκη «Πόσο ποιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν ακούγαμε προσεκτικά την φωνή του Ποιητή πέρα από τις ανθρώπινες μικρότητες, την χρησιμοθηρία και το νεοπλουτισμό».

Γράφει η Παρασκευή Β. Μόλαρη, Εκπαιδευτικός - Μεταφράστρια - Ερευνήτρια