Οι ταινίες της εβδομάδας: Ένας Ιρανός γοητευμένος από το ισπανικό ταμπεραμέντο (vids)

Το ξέρουν όλοι (Todos Lo Saben/Everybody Knows) του Ασγκάρ Φαραντί /**1/2

Παραμονές του γάμου της μικρότερης αδελφής της, η Λάουρα επιστρέφει στο χωριό της στην Ισπανία από την Αργεντινή, με την έφηβη κόρη της και τον μικρό της γιο ενώ ο Αργεντίνος σύζυγος της έχει αποφασίσει να μην ακολουθήσει. Η επανασύνδεση με την οικογένεια, αλλά και τον παλιό έρωτά της, Πάκο, οινοπαραγωγό με την μεγαλύτερη έκταση γης στην περιοχή την οποία διαχειρίζεται με την εκπαιδευτικό σύζυγό του, κυλάει ευχάριστα και συγκινητικά μέχρι και το κεφάτο πάρτι του γάμου. Μια διακοπή ρεύματος όμως θα καταστρέψει τη γιορτή: η κόρη της Λάουρα εξαφανίζεται και οι απαγωγείς ζητούν ως λύτρα ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, γεγονός που θα ανασύρει στην επιφάνεια μυστικά του παρελθόντος. Ταλαντούχος ανατόμος της ανθρώπινης κατάστασης και των αγκυλώσεων της ιρανικής μεσοαστικής τάξης, ο Ιρανός Ασγκάρ Φαραντί επιχειρεί ένα ακόμη περίπλοκο δράμα σχέσεων μετά το δεύτερο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας που κράτησε στα χέρια του για τον «Εμποράκο» (το πρώτο ήταν για το «Ένας χωρισμός», την ταινία που τον καθιέρωσε παγκοσμίως).

Ο τόπος της διαπλοκής είναι αυτή τη φορά η φωτογενής, ελκυστική αλλά ιδιαιτέρως πολύπλοκη εκ των έσω ισπανική επαρχία σε καιρό, μάλιστα, οικονομικής κρίσης, ένα εν δυνάμει πρόσφορο έδαφος για ένα υποβλητικό θρίλερ στο οποίο τα αινίγματα και τα μυστήρια που έρχονται στο φως υφαίνουν τον δραματικό ιστό αιχμαλωτίζοντας το ενδιαφέρον του θεατή. Μολοταύτα, ο Φαραντί αφήνει στην άκρη τα κύρια χαρακτηριστικά του σινεμά του και συμπεριφέρεται ως περιηγητής εδώ, περισσότερο γοητευμένος με το ισπανικό ταμπεραμέντο και γίγνεσθαι παρά γνώστης του (σαφώς ανώτερο και με διαφορετική προσέγγιση ήταν το μικρότερης κλίμακας γαλλόφωνο «Παρελθόν» που είχε γυρίσει στη Γαλλία). Εδώ η μελοδραματική προσέγγιση της τραγωδίας δίνει χαρακτήρες ελαφρά γραφικούς και προβλέψιμους ενώ το δράμα δεν σε απορροφά ποτέ στον ιστό του επιβεβαιώνοντας πως ο σκηνοθέτης έπεσε στην παγίδα της φολκλόρ απεικόνισης μιας κουλτούρας μακριά από τη δική του.

Παίζουν: Χαβιέ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Ρικάρντο Νταρίν

Ο ένοχος (The Guilty) του Γκούσταβ Μέλερ / ****

Ο Άσγκερ Χολμ, αστυνομικός που απαντάει σε κλήσεις για βοήθεια στα επείγοντα περιστατικά της Άμεσης Δράσης με τραυματικό παρελθόν που πιθανόν ευθύνεται για τον περιορισμό του στους τοίχους ενός γραφείου, μοιάζει έτοιμος να ολοκληρώσει μια τυπική βάρδια. Μέχρι που η κλήση μιας γυναίκας - θύμα απαγωγής από τον σύζυγό της με μία 6χρονη κόρη και ένα μωρό μόνα στο σπίτι – θα ενεργοποιήσει απροσδόκητα τα αντανακλαστικά του με μεγάλο προσωπικό κόστος. Τοποθετώντας όλη τη δράση εκτός κάδρου, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής του πρωταγωνιστή του τον οποίο καδράρει ασφυκτικά μέσα σε κλειστό χώρο, με τις φωνές των συνομιλούντων να αποδίδουν τον τόνο του δράματος, ο πρωτοεμφανιζόμενος Δανός σκηνοθέτης Γκούσταβ Μέλερ εκτοξεύει βαθμιαία την αγωνία στα ύψη μέσα από ένα σπιράλ ανατροπών, χτισμένο όλο γύρω από την έννοια της ενοχής και τις ηθικές διακλαδώσεις της.

Οι αντιδράσεις και ψυχολογικές μεταπτώσεις του πρωταγωνιστή Γιάκομπ Σέντεργκρεν σε μία απαιτητική εκφραστικά σόλο περφόρμανς, υποβάλλουν τον θεατή σε ένα ψυχολογικό θρίλερ που βιώνεται ως ανατριχιαστική ταινία δράσης με εικόνες θεαματικές, αποτρόπαιες, τραγικές, φοβερής έντασης. Όλες στη σφαίρα της φαντασίας του καθενός από εμάς. Η τραγωδία και το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο διαπερνούν τους διαλόγους, το σασπένς κορυφώνεται με σενάριο χειρουργικής ακρίβειας αποκαλύπτοντας την καρδιά ενός κινηματογραφικού εγχειρήματος που επαναπροσδιορίζει την σχέση του θεατή με το σινεμά κυρίως ως αίσθηση και εμπειρία συλλογική, συναρπαστική και αναγκαία (καθόλου τυχαία η ταινία κέρδισε βραβεία κοινού από αμερικανικά και ευρωπαϊκά φεστιβάλ, συμπεριλαμβανομένου αυτού της Θεσσαλονίκης ενώ βρίσκεται μεταξύ των 9 φιναλίστ για την τελική πεντάδα του Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας).

Παίζουν: Γιάκομπ Σέντεργκρεν, Τζέσικα Ντινάζ

Vice: Ο δεύτερος στην ιεραρχία (Vice) του Ανταμ ΜακΚέι /***

Βιογραφία του αμφιλεγόμενου αντιπροέδρου των ΗΠΑ Ντικ Τσένι που επικεντρώνεται στον καθοριστικό ρόλο του στην εμπόλεμη εξωτερική πολιτική της Αμερικής επί προεδρίας Τζορτζ Μπους . Η καπατσοσύνη του Ντικ Τσένι στο χόμπι του fly-fishing που απαιτεί υπομονή και η σύνδεσή του με τους χειρισμούς ανέλιξής του καθώς και της συζύγου του Λιν, αποτελεί τον βασικό μοχλό ανάπτυξης τούτης της σάτιρας της αμερικανικής πολιτικής σκηνής με δηκτικότητα που περισσεύει, αφηγηματικά τρικ και συνειρμούς για το σήμερα της προεδρίας Τραμπ.

Ωστόσο, αν ο τρόπος του ΜακΚέι στο βραβευμένο με Όσκαρ διασκευασμένου σενάριου «Το μεγάλο σορτάρισμα» για την οικονομική κατάρρευση του 2008 φάνταζε αβίαστα κωμικός, εδώ περνάει στο στάδιο της χειριστικότητας στο πλαίσιο μιας προσπάθειας αφύπνισης και του πιο άσχετου με το θέμα θεατή. Οι εξυπνακισμοί περισσεύουν -βεβαίως ο ΜακΚέι κατέχει την τεχνική να προσδίδει τόλμη και ακτιβιστική άποψη στο φιλμ του με έναν Κρίστιαν Μπέιλ εκπληκτικά όμοιο με τον Ντικ Τσένι, σε ρεσιτάλ επιδεικτικότητας, εναρμονισμένο με τις επιταγές μιας πομπώδους όσο και διασκεδαστικής σάτιρας. Μετρά 6 υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες.

Παίζουν: Κρίστιαν Μπέιλ, Έϊμι Ανταμς, Στιβ Καρέλ, Σαμ Ρόκγουελ

The Happytime Murders του Μπράιαν Χένσον / *

Σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι συνυπάρχουν με τα μάπετς, ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Φιλ προσπαθεί να λύσει το μυστήριο μιας σειράς αποτρόπαιων φόνων με θύματα τους πρωταγωνιστές δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς, γεγονός που τον αναγκάζει να συμπράξει ξανά με την άσπονδη φίλη του, πρώην συνεργάτιδά του στην αστυνομία, ντετέκτιβ Κόνι Εντουαρντς.

Σεξ, βία και βρισιές με το κιλό σε μία αντιρατσιστική φαρσοκωμωδία με την σφραγίδα του δημιουργού των «Muppets» και της κωμικού Μελίσα ΜακΚάρθι που αποτυγχάνει να αναδείξει τη βασική του αιχμή περί του σύγχρονου ρατσισμού. Tο σοκ είναι αυτοσκοπός και το πακέτο των άχαρα σκηνοθετημένων, κακόγουστων κωμικών σκετς, εξαντλητικό.

Παίζουν: Μελίσα ΜακΚάρθι, Ράιαν Τραν, Μάγια Ρούντολφ