Οι ταινίες της εβδομάδας: Παρέλαση υποψηφιοτήτων στο παρά πέντε των Όσκαρ

Δείτε τις κριτικές για τις ταινίες της εβδομάδας από Πέμπτη 21/2 έως Τετάρτη 27-2.

«Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρέσεις;»  («Can You Ever Forgive Me?») της Μάριελ Χέλερ /***

Η αληθινή ιστορία της συγγραφέως βιογραφιών Λι Ίσραελ που στα ’90s βρήκε τρόπο να καλύπτει τα υπέρογκα χρέη της πλαστογραφώντας και πουλώντας σε συλλέκτες έναντι αδράς αμοιβής γράμματα διασήμων. Ένα σενάριο ακριβείας ξεδιπλώνει τον κόσμο της Ίσραελ: από το ανακατωμένο, βρώμικο διαμέρισμα της που μοιράζεται με τον ηλικιωμένο γάτο της ως τα ματαιόδοξα πάρτι με τον Τομ Κλάνσι που επαίρεται και μετά στο μπαρ της γειτονιάς όπου τα πίνει παρέα με τον Τζακ Χοκ, γκέι αλκοολικό όπως και η ίδια και με το ίδιο μισανθρωπικό χιούμορ που της ταιριάζει, και που θα γίνει φίλος της και κατόπιν συνεργός της. Η απάτη που σκαρφίστηκε έδωσε δημιουργικό οίστρο στην συγγραφέα που κράτησε τρία χρόνια (χρονικό που η ίδια μετέφερε στο επιτυχημένο μετέπειτα βιβλίο της) και που αποδίδεται διεισδυτικά μα και πληθωρικά στην εικονογραφία από την σκηνοθέτη Μάριελ Χέλερ. Η τελευταία παίρνει τη φόρμα της δραματικής κομεντί και του σαρδόνιου σκληρού χιούμορ μετατρέποντας τη θεματολογία της μοναξιάς, της φιλίας, της σπίθας της συγγραφής σε ένα οξύμωρο, ρομαντικό γράμμα αγάπης προς δύο κοινωνικά απόκληρους. Τους οποίους ενσαρκώνουν με απολαυστικό μπρίο οι Μελίσα ΜακΚάρθι και Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ («O φίλος μου κι εγώ») διεκδικώντας αμφότεροι Όσκαρ όπως και το διασκευασμένο σενάριο των Νικόλ Χολοφσένερ και Τζεφ Γουίτι. (2018)

Παίζουν: Μελίσα ΜακΚάρθι, Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ 

Σοφία της Μεριέμ Μπενμπαρέκ / ***

Μια ξαφνική αδιαθεσία την ώρα του οικογενειακού γεύματος στέλνει ξαφνικά την 20χρονη Σοφία, μοναχοκόρη αστών της μέσης τάξης στην Καζαμπλάνκα, με τη βοήθεια της ξαδέλφης της, στο νοσοκομείο όπου θα γεννήσει κρυφά. Σοκαρισμένη από μια εγκυμοσύνη που αρνούνταν να παραδεχτεί, αντιμέτωπη με την τιμωρητική νομοθεσία του Μαρόκου και τις οικογενειακές και κοινωνικές προκαταλήψεις, η Σοφία ζητά από τον - κατά τα λεγόμενά της - πατέρα του μωρού, νεαρό από υποβαθμισμένη συνοικία της πόλης, να το αναγνωρίσει. Ακολουθώντας την ηρωίδα της στην προσωπική της οδύσσεια, εγκλωβισμένη στο αδιέξοδο μιας πατριαρχικής συντηρητικής κοινωνίας, η Μπενμπαρέκ φροντίζει να χαρτογραφήσει ταυτόχρονα την ανθρωπογεωγραφία και την πάλη των τάξεων μιας πόλης ανισοτήτων. Η Σοφία, η μητέρα της και η πλούσια αδελφή της, η επαναστατημένη προοδευτική ξαδέλφη της είναι εκπρόσωποι διαφορετικών γενεών με πρόβλημα ταυτότητας αλλά και «θύτες», σχολιάζει το βραβευμένο στις Κάνες σενάριο (στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα») που ελίσσεται διακριτικά ανάμεσα στο κοινωνικό και το ψυχολογικό θρίλερ προβάλλοντας κάθε τόσο μία μικρή ανατροπή η οποία φέρνει τις γυναίκες απέναντι στο κόστος των επιλογών τους. (2018) 

Παίζουν:  Μαχά Αλεμί, Λούμπνα Αζαμπάλ, Σάρα Πέρλες

«Αν η οδός Μπιλ μπορούσε να μιλήσει» («If Beale Street Could Talk») του Μπάρι Τζένκινς / **1/2

Δεκαετία του ’70 στο Χάρλεμ. Ενα νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι Αφροαμερικανών, η 19χρονη Τις και ο 22χρονος Φόνι, χωρίζονται όταν εκείνος φυλακίζεται κατηγορούμενος άδικα για τον βιασμό μιας λευκής γυναίκας. Ανακαλύπτοντας ότι είναι έγκυος, η Τις αποφασίζει να κρατήσει το παιδί, μια απόφαση που την φέρνει αντιμέτωπη με την οικογένεια του Φόνι ενώ η δικαστική διαμάχη για την αποφυλάκισή του φαντάζει αδιέξοδη…Ο Μπάρι Τζένκινς, δημιουργός του βραβευμένου με Όσκαρ καλύτερης ταινίας «Moonlight», συνεχίζει το κοινωνικοψυχολογικό οδοιπορικό του στ στην Μαύρη Αμερική, διασκευάζοντας το ομότιτλο μυθιστόρημα του διανοητή Τζέιμς Μπόλντουιν. Είναι μία τραγική ιστορία αγάπης εδώ, μία γεμάτη αγκάθια πορεία ενηλικίωσης κόντρα στο ρατσιστικό πλέγμα της αμερικανικής κοινωνίας που σε κάποιες σκηνές προσεγγίζεται δια του ονειρικού νατουραλισμού του «Moonlight» και σε άλλες επιχειρείται να αποδοθεί δια της μίξης του κοινωνικού ρεαλισμού με τον κινηματογραφικό λυρισμό. Όμως ο υπερθεματισμός στη χρήση του ατμοσφαιρικού τζαζ σάουντρακ, η υπογράμμιση των συναισθημάτων με slow motion πλάνα και τρυφερά φλας μπακ, ο τονισμός της εικόνας ως αντανάκλαση συναισθημάτων και ιδεών αφαιρούν από την ταινία τον ζητούμενο ρεαλισμό της. Καλύτερες σκηνές – παρά το θεατρικό τους στυλ (οι βασικοί χαρακτήρες αναμετριούνται σ’ αυτές με τα βάσανο τους συνήθως γύρω από ένα τραπέζι, στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου ή στην περίπτωση των Τις και Φόνι στο επισκεπτήριο των φυλακών με ένα γυαλί να διαχωρίζει τις ζωές τους) – είναι εκείνες των διαλόγων που φέρουν τον ρεαλισμό μιας πνιγηρής προς τους ήρωες πραγματικότητας. Διεκδικεί τρία Όσκαρ - διασκευασμένου σεναρίου, μουσικής και β΄ γυναικείου ρόλου για την Ρετζίνα Κινγκ στο ρόλο της δυναμικής μητέρας. (2018) 

«Η σύζυγος» («The Wife») του Μπιορν Ρούνγκε  / **1/2

Το 1992 η επικείμενη βράβευση με το Νόμπελ του διάσημου Αμερικανού συγγραφέα Τζο Κάσλεμαν στέλνει τον ίδιο, τη σύζυγό του Τζόαν και τον γιο τους Ντέιβιντ από το Κονέκτικατ στην Στοκχόλμη όπου όμως οι πολυσήμαντες διαστάσεις της διάκρισης θα σκιάσουν τόσο τη σχέση του ηλικιωμένου ανδρόγυνου όσο και στη σχέση του με τον γιο του ενώ ένας δημοσιογράφος και επίδοξος βιογράφος, αναμοχλεύει σκοτεινά σημεία του παρελθόντος. Είναι αλήθεια ότι το βλέμμα σου μένει καρφωμένο την Γκλεν Κλόουζ που ενσαρκώνει εδώ έναν αινιγματικό, περίπλοκο γυναικείο χαρακτήρα οδηγώντας τον με παροιμιώδη συγκράτηση στην έκρηξη μέσα από την υπόγεια ένταση του προσώπου της, το παλλόμενο αρχικά «συγκαταβατικά» και μετά «φωναχτά». Σε αυτή την προσεχτική στις λεπτομέρειες και αποτελεσματική στην απόδοση της σχέσης του ζευγαριού στο σήμερα αλλά αταίριαστη υφολογικά στις αναδρομές του παρελθόντος, μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου της Μεγκ Γούλιτζερ, οι Πράις και Σλέιτερ στέκονται αξιοπρεπώς απέναντι στη σαρωτική Κλόουζ (φαβορί για το Όσκαρ α΄ γυναικείου ρόλου). Το σύνολο, ωστόσο, δεν ξεφεύγει από τα στερεότυπα του θέματος «πίσω από κάθε σπουδαίο άντρα κρύβεται μια γυναίκα» και μάλιστα με τρόπο που έχουμε ξαναδεί (υπόθεση «Colette» δηλαδή). (2017) 

Παίζουν: Γκλεν Κλόουζ, Τζόναθαν Πράις, Κρίστιαν Σλέιτερ 

«Ο σεισμός» («The Quake») του Τζον Αντρέας Αντερσεν / **1/2

Άνισο αν και θεαματικό σίκουελ της νορβηγικής περιπέτειας καταστροφής «Το κύμα» (2015) του Ρόαρ Ούτχαουγκ με τον ηρωικό γεωλόγο του πρώτου φιλμ να ζει απομονωμένος από την οικογένειά του και να παλεύει με το αίσθημα ενοχής που τον τυραννά απέναντι στα θύματα που δεν μπόρεσε να σώσει στο προ διετίας τσουνάμι στο φιορδ του Γκεϊράνγκερ. Μέχρι που τα στοιχεία που έχει αφήσει πίσω ένας πρόωρα χαμένος συνάδελφός του σε ατύχημα στο Όσλο, τον προϊδεάζει για σεισμό τεράστιας κλίμακας και τρέχει να σημάνει συναγερμό στις αρχές και φυσικά να προστατεύσει την οικογένεια του. Και αν το «Κύμα» ήταν ένα περίπου ρεαλιστικό ψυχαγωγικό μπλοκμπάστερ με άρωμα χολιγουντιανών κλισέ από ταινίες καταστροφής των ‘70s, η συνέχειά του από τον βετεράνο κινηματογραφιστή Τζον Αντρέας Αντερσεν γυροφέρνει για μία ολόκληρη ώρα το ψυχολογικό βάσανο του ήρωα και τα τρικ περί επικείμενης απειλής, κουράζοντας. Το ξέσπασμα της δράσης και του πραγματικά εντυπωσιακού θεάματος σε συνθήκες «Αποκάλυψης» αποζημιώνουν για την χαμένη ώρα, τα κλισέ όμως και η προκατασκευασμένη σεναριακή φόρμα παραμένουν ακλόνητα στη θέση τους. (2018) 

Παίζουν Κρίστοφερ Γιόνερ, Ανε Νταλ Τορπ 

Πρεμιέρα κάνουν, ακόμη, στις αίθουσες το βρετανικό δραματικό θρίλερ «Ο φαροφύλακας» («The Vanishing») του Κρίστοφερ Νίχολμ με τους Τζέραρντ Μπάτλερ και Πίτερ Μάλαν, το ρωσικό βιογραφικό δράμα «Εξόριστος συγγραφέας» («Dovlatov») του Αλεξέι Γκερμάν Τζούνιορ για τα έργα και τις ημέρες του συγγραφέα Σεργκέι Ντοβλάτοβ υπό την πίεση του σοβιετικού καθεστώτος καθώς και το καρτούν «Gorgi: Το σκυλάκι της βασίλισσας» («The Queen’s Corgi») του Μπεν Στάσεν. 

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram