Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Τιμ Μπάρτον συναντά τον Ντάμπο το ελεφαντάκι

«Ντάμπο» («Dumbo») / Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον /**1/2 
Παίζουν: Κόλιν Φάρελ, Μάικλ Κίτον, Ντάνι ΝτεΒίτο, Εύα Γκριν

Το 1919 σε μια πόλη της Φλόριντα, η επικείμενη γέννηση ενός μωρού ελέφαντα στο περιπλανώμενο τσίρκο του Μαξ Μέντιτσι δίνει ελπίδες για καλύτερες μέρες τόσο στον ιδιοκτήτη όσο και στα δύο ορφανά από μητέρα παιδιά του Χολτ Φάριερ, δεξιοτέχνη αναβάτη αλόγων, που επιστρέφει από το μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου έχοντας χάσει το ένα του χέρι. Μόνο που το νεογέννητο ελεφαντάκι έχει δύο αυτιά τεράστια που του επιτρέπουν να πετάει... Προχωρώντας ακάθεκτη στις διασκευές των κλασικών κινουμένων σχεδίων της σε ταινίες ζωντανής δράσης με δύο πρόσφατες επιτυχίες («Το βιβλίο της ζούγκλας», «Η Πεντάμορφη και το τέρας»), η Disney υπολογίζει εδώ σε μία ακόμη.

Στη σκηνοθεσία ο Τιμ Μπάρτον, που υπέγραψε το σουξέ της «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων», χωρά στο δικό του σύμπαν των «ξένων», περιθωριοποιημένων «τερατο-οικογενειών», το μωρό ελέφαντα με τα μεγάλα αυτιά το οποίο είναι θύμα εκμετάλλευσης, χλευασμού, θαυμασμού μα και συμπόνοιας. Στην ιδιόμορφη, σκοτεινά παραμυθένια φιλμογραφία του για όλα τα δύσμορφα, πληγωμένα, «κομμένα» και «ραμμένα» στην ψυχή και το σώμα πλάσματα, ο «Ντάμπο» έρχεται να επιβεβαιώσει την άνιση προσέγγιση του αγαπητού σκηνοθέτη σε επίπεδο θεάματος, χαρτογράφησης των χαρακτήρων και ανάδειξης των συναισθημάτων.

Το επιδερμικό σενάριο του Έρεν Κρούγκερ δεν καταφέρνει να παραλληλίσει πειστικά τις διαδρομές των ηρώων, οι ενήλικοι παραμένουν στο επίπεδο του μονοδιάστατου συμβολισμού ενώ το εξπρεσιονιστικό ντεκόρ και η φαντασμαγορία έχουν πρωτεύοντα ρόλο. Έτσι η ένωση στην οθόνη των αγαπημένων ηθοποιών του Μπάρτον (ΝτεΒίτο, Κίτον και Γκριν) με τον Κόλιν Φάρελ που αποκτά κέντρο βάρους ως ήρωας προς το φινάλε, είναι κυρίως μια σχηματική κατασκευή για το παιδικό κοινό, με αναφορές που συνιστούν φόρο τιμής στη μαγεία του σινεμά, παρά μια ψυχολογημένη διαδρομή (αλά «Ψαλιδοχέρης» για παράδειγμα) προς την αποδοχή του εαυτού σου και του «άλλου». (2019).

«Ευτυχισμένος Λάζαρος» («Lazzaro Felice») / Σκηνοθεσία: Αλίτσε Ρορβάχερ / ***
Παίζουν: Αντριάνο Ταρντιόλο, Αλμπα Ρορβάχερ

Τη δεκαετία του ’90 σε ένα απομονωμένο μέρος της αγροτικής Ιταλίας ο νεαρός Λάζαρο είναι το παιδί για όλα τα θελήματα στο πλαίσιο μιας ιδιόμορφης κοινότητας αγροτών που εξακολουθεί να ζει υπό συνθήκες ημι-δουλοπρέπειας στη δούλεψη μιας μαρκησίας. Η παράδοξη σχέση φιλίας που αναπτύσσεται ανάμεσα στον αγαθό, καλόκαρδο αγρότη Λάζαρο και τον αριστοκράτη Τανκρέντι, γιο της μαρκησίας, θα επιφέρει την αποκάλυψη του σοκαριστικού μυστικού. Ανακατεύοντας τις τράπουλες της ιστορίας και των κινηματογραφικών ειδών, ορμώμενη από ένα πραγματικό γεγονός στην ιταλική επικράτεια και με οδηγό την καθάρια ματιά του πρωταγωνιστή της Αντριάνο Ταρντιάλο όπως και το «αγνό» πρόσωπο της αδελφής της Αλμπα, η Αλίτσε Ρορβάχερ («Ουράνιο σώμα», «Θαύματα») επανέρχεται με μια πρωτότυπη παζολινική αλληγορία πάνω στην ανάσταση του Λαζάρου για τη σύγχρονη ιταλική πραγματικότητα. Χρησιμοποιώντας την ποιητική αφήγηση που κυλά σαν νερό, τον ιταλικό νεορεαλισμό σε αρμονία με τον μαγικό ρεαλισμό, η δημιουργός θέτει μεγαλεπήβολα ερωτήματα για την πολυδιάστατη ηθική μιας παρακμιακής κοινωνίας. Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών. (2018) 

«Ο Άγγελος» («El Angel») / Σκηνοθεσία: Λουίς Ορτέγκα /**1/2 
Παίζουν: Λορέντζο Φέρο, Τσίνο Νταρίν

Το 1971 στην Αργεντινή, ο Καρλίτος, έφηβος μαθητής με πρόσωπο όμορφο σαν αγγέλου, εξελίσσει τη ροπή του στις κλοπές πιάνοντας φιλία με έναν συνομήλικό του γόη. Οι δυο τους θα ακολουθήσουν μια σαγηνευτική όσο και αυτοκαταστροφική διαδρομή στο έγκλημα. Η αληθινή ιστορία του «Αγγέλου του Θανάτου», κατά κόσμον Κάρλος Ρομπλέδο Πουχ, που μετά από 45 χρόνια εγκλεισμού εξακολουθεί να είναι ο εγκληματίας με τα περισσότερα χρόνια κράτησης στην ιστορία της Αργεντινής, μετατρέπεται σε ένα στυλιζαρισμένο, φωτογενές χρονικό αναζήτησης ταυτοτήτων στο οποίο η ρομαντικοποίηση της βίας από τους νεαρούς αντι-ήρωες εκλαμβάνεται ως δεδομένη.

Η σαγήνη των εικόνων και των προσώπων αποπροσανατολίζει τον Αργεντίνο Λουίς Ορτέγκα που αντί να ορμήσει στα γιατί πίσω από αυτή την καταραμένη ρομαντικοποίηση αφήνεται στον θαυμασμό που ο ίδιος χτίζει (με προσοχή στην ανασύνθεση της εποχής) προς τα πρόσωπα, στριμώχνοντας την κοινωνικοπολιτική παράμετρο της ιστορίας σε «έξυπνες» ατάκες. Με την υπογραφή του Αλμοδόβαρ στην παραγωγή. (2018) 

«Mektoub, αγάπη μου» (Mektoub, My love: Canto Uno) / Σκηνοθεσία: Αμπντελατίφ Κεσίς / **1/2
Παίζουν: Σαΐν Μπουμεντίν, Οφελί Μπάου

Ο Αμίν, σπουδαστής στο Παρίσι που έχει παρατήσει την ιατρική για χάρη του κινηματογράφου, επιστρέφει το καλοκαίρι του ‘94 στη γενέτειρά του στα παράλια της Γαλλίας όπου περνάει τις διακοπές του ανέμελα, παρέα με τον ξάδελφό του Αμίν, περικυκλωμένος από πολλούς ερωτικούς πειρασμούς και την παιδική του φίλη Οφελί να αποτελεί την μεγάλη ερωτική εμμονή. Ο Γαλλοτυνήσιος Αμπντελατίφ Κεσίς διασκευάζει ελεύθερα το μυθιστόρημα «La Blessure, La Vraie» του Φρανσουά Μπεγκοντό σε ένα νοσταλγικό για τις υποσχέσεις, το σφρίγος της νιότης, πολύ προσωπικό, όσο και επαναλαμβανόμενα φλύαρο, νωχελικό (σαν να εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο) ταξίδι αναμνήσεων και ενηλικίωσης. Πρώτη – άκρως ηδονοβλεπτική δόση (η ερωτική κατάθεση της «Ζωής της Αντέλ» που του χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα ωχριά μπροστά στο εδώ εμμονικό ζουμ της κάμερας στο γυναικείο σώμα) – της τριλογίας του για το πεπρωμένο. (2018)

«Ελεύθερο θέμα» / Σκηνοθεσία: Στέλλας Θεοδωράκη / **
Παίζουν: Θεοδώρα Τζήμου, Δημήτρης Κίτσος, Λορέν Σοβάζ

Η 'Ιρις, αντισυμβατική καθηγήτρια σε μια Σχολή Καλών Τεχνών, δίνει στους οκτώ φοιτητές της μια άσκηση ελεύθερου θέματος. Εκείνοι, ενθουσιασμένοι με την ιδέα της ελεύθερης επιλογής, δημιουργούν ένα «εργαστήριο φαντασίας» χωρίς περιορισμούς. Πειραματιζόμενη με την έννοια της ελευθερίας στη ζωή και την τέχνη, η Θεοδωράκη, ιδιοσυγκρασιακή σκηνοθέτης ταινιών μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης, βάζει σε πρώτο πλάνο την ελληνική κρίση και την χαρισματική Τζήμου σε έναν διττό ρόλο, εντάσσει τους φοιτητές της από τη σχολή στο «πείραμα» και προσεγγίζει την κινηματογραφική φόρμα ως πολυπρισματικό δοκίμιο. Επιλογή που θολώνει -δυστυχώς εξοντωτικά για τον θεατή - τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία και αποκτά διαυγές νόημα στις πιο ρεαλιστικές σκηνές. (2018)

Στις αίθουσες ακόμα: το ενδιαφέρον αλλά μελοδραματικά παλιομοδίτικο βιογραφικό δράμα «Ο καθηγητής και ο τρελός» με τους Μελ Γκίμπσον και Σον Πεν, το θρίλερ τρόμου «Η τρύπα» του Λι Κρόνιν, το τεχνολογικό θρίλερ «Κωδικός Κολιμπρί» με τους Τζέσε Αϊζενμπεργκ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ και Σάλμα Χάγιεκ, το sci-fi θρίλερ «Πόλη υπό κατοχή» του Ρούπερ Γουάιατ, η αμερικανική οικογενειακή δραματική κομεντί «Στιγμιαία οικογένεια» με τους Μαρκ Γουόλμπεργκ και Ρόουζ Μπερν, το ελληνικό ντοκιμαντέρ «Επιστροφή στην κορυφή» του Στρατή Χατζηελενούδα  και το κουβανέζικο δράμα «Clandestinos» (1987).