To Game of Thrones στο μικροσκόπιο των επιστημόνων (pics)

Το επικό Game of Thrones φτάνει στο τέλος του και όλα όσα συνθέτουν τον µοναδικό κόσµο που οραµατίστηκε ο Τζ.Ρ.Ρ. Μάρτιν αποτελούν, από την ηµέρα που προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο της σειράς, µόνιµο αντικείµενο σχολιασµού και αναλύσεων.

Ο κόσµος του GOT δεν άφησε ασυγκίνητη ούτε την επιστηµονική κοινότητα, η οποία προσπάθησε να βρει απαντήσεις σε διάφορα µυστηριώδη φαινόµενα αλλά και εντυπωσιακά αντικείµενα που πρωταγωνιστούν στην επική σειρά.

Ας δούµε, λοιπόν, τι έχουν να πουν οι ειδικοί για τις καιρικές συνθήκες, τις ασθένειες, τα όπλα και φυσικά τους φοβερούς και τροµερούς δράκους…

Δράκοι µε έµπνευση από πτερόσαυρους

Είναι οι µεγάλοι πρωταγωνιστές, αφού η παρουσία τους καθορίζει τις εξελίξεις στον κόσµο του GOT. Οι φοβεροί και τροµεροί δράκοι της Καλίσι αποτελούν σήµα κατατεθέν της σειράς και δεν πρέπει να ξεχνάµε ότι στη µυθολογία πολλών πολιτισµών στην ιστορία της ανθρωπότητας υπάρχει παρουσία δράκων. Μπορεί πιθανότατα να µην υπήρξαν ποτέ όντα που να ξερνούσαν φωτιά, αλλά έχει εξακριβωθεί ότι υπήρχαν ιπτάµενα όντα µε την όψη αλλά και τις δυνατότητες των δράκων, η παρουσία των οποίων προκαλούσε φόβο ακόµη και στους δεινοσαύρους µε τους οποίους συνυπήρχαν. Σε διάφορες περιοχές του Τέξας έχουν εντοπιστεί τα απολιθώµατα ενός πτερόσαυρου που ζούσε πριν από 67 εκατ. έτη και οι ειδικοί τον παροµοιάζουν µε µαχητικό F-16.

Το άνοιγµα των φτερών του ξεπερνούσε τα δέκα µέτρα. Ο πτερόσαυρος ονοµάστηκε Quetzalcoatl, µια θεότητα των αρχαίων πολιτισµών της αµερικανικής ηπείρου. Ο Quetzalcoatl ήταν ένας άνθρωπος µε µορφή ερπετού που διέθετε φτερά. Ακόµη πιο εντυπωσιακός και τροµακτικός ήταν ένας πτερόσαυρος που ζούσε στην έρηµο Γκόµπι στη Μογγολία. Αυτός ο πτερόσαυρος είχε άνοιγµα φτερών 11 µέτρα και ύψος παρόµοιο µε αυτό µιας καµηλοπάρδαλης! Μάλιστα, όταν βρισκόταν στο έδαφος ο πτερόσαυρος αυτός µπορούσε ακόµη και να περπατήσει χρησιµοποιώντας µέρος των τεράστιων φτερών του ως µπροστινά άκρα για να κυνηγήσει θηράµατα, πολλά εκ των οποίων ήταν δεινόσαυροι.

Ο αιώνιος χειµώνας και ο Ουρανός

Το Game of Thrones εξελίσσεται σε έναν πλανήτη που δεν έχει όνοµα και αναφέρεται ως ο «Γνωστός Κόσµος» ή απλά ο «Κόσµος». Σε αυτόν τον πλανήτη υπάρχουν τρεις γνωστές ήπειροι, σε µία εκ των οποίων, το Westeros, εξελίσσεται όλη η δράση. Το Westeros βιώνει µια περίοδο όπου υπάρχει για αρκετά χρόνια άνοιξη και καλοκαίρι, αλλά, όπως είναι και το µότο της σειράς, «ο χειµώνας έρχεται» και όταν κάνει την εµφάνισή του στο Westeros ο χειµώνας έχει διάρκεια πολύ µεγαλύτερη από τη διάρκεια του καλοκαιριού. Σύµφωνα µε όσα αναφέρονται στα βιβλία στα οποία βασίζεται η σειρά, το Westeros βιώνει καλοκαιρία περίπου επτά έτη και καταφτάνει ο χειµώνας που θα διαρκέσει περίπου 30 έτη.

Κάτι ανάλογο συµβαίνει στον Ουρανό, τον παγωµένο γίγαντα αερίου του ηλιακού µας συστήµατος. Κάθε εποχή διαρκεί περίπου 20 έτη, ενώ κατά το θερινό ή χειµερινό ηλιοστάσιο ο βόρειος και ο νότιος πόλος έχουν 40 χρόνια ηµέρα και 40 χρόνια νύχτα αντίστοιχα. Το µυστικό βρίσκεται στην κλίση του άξονα του Ουρανού. Οι άξονες περιστροφής όλων των πλανητών του ηλιακού µας συστήµατος είναι σχεδόν κάθετοι στο επίπεδο της τροχιάς τους. Ο άξονας του Ουρανού είναι σχεδόν παράλληλος στην τροχιά του, µε αποτέλεσµα οι πόλοι του πλανήτη να βρίσκονται εκεί που οι υπόλοιποι πλανήτες έχουν τον ισηµερινό τους. Οι καιρικές συνθήκες και οι εποχές στον πλανήτη του GOT οφείλονται λοιπόν, σύµφωνα µε τους ειδικούς, στην κλίση του άξονά του. 

Σπαθιά από βαλυριανό ατσάλι

Στο Game of Thrones όποιος κρατάει σπαθί από βαλυριανό ατσάλι έχει σηµαντικό πλεονέκτηµα. Το ατσάλι αυτό εφευρέθηκε στη Βαλύρια και φτιάχνεται µε ξόρκια και µαγεία, και τα σπαθιά µε αυτό το ατσάλι είναι εξαιρετικά κοφτερά και ανθεκτικά αλλά και ελαφριά. Οµως λόγω της καταστροφής της Βαλύριας, τα σπαθιά αυτά είναι σπάνια και στο Westeroς τα έχουν µόνο οι ηγέτες κάθε περιοχής. Στον πραγµατικό κόσµο, τα αρχαιότερα ίχνη επεξεργασίας του σιδήρου έχουν εντοπιστεί στην Κίνα και έχουν ηλικία 4 χιλιάδων ετών. Υπάρχουν ενδείξεις ότι και στην Ινδία υπήρχε επεξεργασία του σιδήρου την ίδια χρονική περίοδο. Οι πρώτοι που πιστεύεται ότι έφτιαξαν πολύ ισχυρά σπαθιά και χάρη σε αυτά κατάφεραν να δηµιουργήσουν την αυτοκρατορία τους ήταν οι Χετταίοι.

Υπάρχουν µελέτες ότι οι Σπαρτιάτες εκτός από την πολεµική τους εκπαίδευση είχαν ανακαλύψει και κάποιο είδος ατσαλιού το οποίο έκανε τα σπαθιά τους πολύ ισχυρότερα από τα υπόλοιπα εκείνης της εποχής, βοηθώντας τους έτσι να κυριαρχούν στις µάχες. Οµως οι ειδικοί καταλήγουν στο συµπέρασµα ότι το σπαθί που έχει τα πιο κοινά χαρακτηριστικά µε τα βαλυριανά είναι το περίφηµο δαµασκηνό σπαθί. Ηταν ένα είδος σπαθιού που είχαν καταφέρει να δηµιουργήσουν οι Αραβες την εποχή των Σταυροφοριών. Σύµφωνα µε τις αναφορές που υπάρχουν, τα σπαθιά αυτά µπορούσαν να κόψουν τη σιδερένια πανοπλία των Ευρωπαίων ιπποτών µε ένα χτύπηµα. Μπορούσαν να λυγίσουν σε 90 µοίρες και να επανέλθουν στη θέση τους, όπως επίσης να κόβουν το ίδιο καλά ύστερα από αµέτρητα χτυπήµατα. Παρά τις επίµονες προσπάθειες των Ευρωπαίων να µάθουν τον τρόπο παρασκευής τους, οι Αραβες κατάφεραν να κρατήσουν µυστική τη… συνταγή και την έφεραν στην Ευρώπη, και ειδικότερα στην Ιβηρική Χερσόνησο όταν την κατέκτησαν. Τα περίφηµα σπαθιά του Τολέδο θεωρούνται εφάµιλλα µε τα δαµασκηνά.

Το δηλητήριο «στραγγαλιστής»

Ίσως ο πιο μισητός από τους χαρακτήρες του «Game of Thrones» ήταν ο νεαρός βασιλιάς Τζόφρι. Θεωρούνταν βέβαιο ότι κάποιος από τους αµέτρητους εχθρούς που είχε κάνει ο νεαρός θα τον έβγαζε από τη µέση. Ετσι, λοιπόν, την ηµέρα του γάµου του ο Τζόφρι πίνει κρασί στο οποίο έχουν ρίξει τον επονοµαζόµενο «στραγγαλιστή», ένα δηλητήριο το οποίο έκοψε την ανάσα του Τζόφρι. Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά για το συγκεκριµένο δηλητήριο και τελικά τη λύση ανέλαβε να δώσει η Αµερικανική Ενωση Χηµείας… Οι Αµερικανοί χηµικοί, µε βάση τα συµπτώµατα του Τζόφρι, κατέληξαν σε τρία δηλητηριώδη φυτά που θα µπορούσαν να περιέχονται στον «στραγγαλιστή». Το ένα φυτό είναι η άτροπος η ευθάλεια, που είναι ευρύτερα γνωστή ως «µπελαντόνα». Το δεύτερο φυτό είναι το κώνειο και το τρίτο η στρυχνίνη. Τα δύο από τα τρία φυτά, η µπελαντόνα και το κώνειο, επηρεάζουν µεν τη λειτουργία των µυών αλλά επιφέρουν τη χαλάρωση και όχι τη συστολή τους, όπως συνέβη µε τους µυς του Τζόφρι. Ετσι, µοναδική υποψήφια έµεινε η στρυχνίνη, η οποία, σύµφωνα µε τους ειδικούς, επηρεάζει γρήγορα τους µυς του προσώπου και του λαιµού. Επιπλέον, µελετώντας τον τρόπο παρασκευής του δηλητηρίου, όπως αναφέρεται στα βιβλία στα οποία βασίζεται η σειρά, διαπίστωσαν ότι η στρυχνίνη ταιριάζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.