Πώς ένας φαρσέρ ξεσκέπασε τη ψευδαίσθηση του γρήγορου πλούτου, ακολουθώντας συμβουλές από influencers

Στην αρχή του ξεκαρδιστικού, αν και ατμοσφαιρικά τρομακτικού ντοκιμαντέρ, «Πώς Έβγαλα Ένα Εκατομμύριο Σε 90 Ημέρες» (σ.σ. How I Made A Million In 90 Days), ο παρουσιαστής Oobah Butler ενημερώνει τους θεατές το διακύβευμα της επιτυχίας της τελευταίας του φάρσας. Βγαίνοντας από τα κεντρικά γραφεία του Channel 4 μετά την ολοκλήρωση μιας εργασιακής συνάντησης, εμφανίζει ένα συμβόλαιο μπροστά στην κάμερα. Σύμφωνα με αυτό, υπέγραψε πως «εγγυάται ότι θα βγάλει ένα εκατομμύριο λίρες μέσα σε 90 ημέρες». Εάν τα καταφέρει, τότε απλώς θα γίνει πλούσιος. Εάν αποτύχει, τότε «μάλλον δε θα ξαναδουλέψω με το Channel 4», σημειώνει ο ίδιος.

Εάν κάποιος ακούει το όνομα Oobah Butler τώρα για πρώτη φορά, αυτό το διακύβευμα ίσως φαντάζει κάπως αδιάφορο, καθώς εύλογα μπορεί να αμφισβητήσει το πόσο σημαντικό είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος να αποκτήσει κι άλλη τηλεοπτική εκπομπή.

Η αλήθεια ωστόσο είναι πως μάλλον όντως είναι τόσο σημαντικό.

Πώς ο Oobah Butler έγινε ο αγαπημένος φαρσέρ της νέας γενιάς 

Όπως σχολιάζει και ο Guardian, την τελευταία δεκαετία ο Butler έχει δικαίως καθιερωθεί ως ένας από τους πιο διασκεδαστικά εκκεντρικούς φαρσέρ-σατιρικούς της σύγχρονης εποχής. Συγκέντρωσε μαζικά τα διεθνή φώτα της προσοχής επάνω του το 2017 εξαιτίας ενός πρότζεκτ του, καταφέρνοντας να κατατάξει ένα ανύπαρκτο εστιατόριο, το «Η Παράγκα στο Ντάλουιτς» (σ.σ. The Shed at Dulwich), ως το κορυφαίο του Λονδίνου στον ταξιδιωτικό οδηγό του TripAdvisor, εκθέτοντας την αξιοπιστία του αλγορίθμου της ιστοσελίδας. Άξιο αναφοράς είναι πως όταν το TripAdvisor συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί, το κατέβασε.

Στο πρώτο ντοκιμαντέρ του για λογαριασμό του Channel 4, το «Η Μεγάλη Απάτη Στην Amazon» (σ.σ. The Great Amazon Heist) που κυκλοφόρησε το 2023, εστίασε τις ανορθόδοξες πρακτικές του σε έναν κατά πολύ μεγαλύτερο, αν όχι τον μεγαλύτερο, στόχο: στον κολοσσό της Amazon. Τότε, κατάφερε να αναδείξει τους ανησυχητικά χαλαρούς ηλικιακούς περιορισμούς της εταιρείας, ζητώντας από ανήλικους να παραγγείλουν μαχαίρια μέσω της ΑΙ ψηφιακής βοηθού της Amazon την Alexa, αλλά και τις άθλιες εργασιακές συνθήκες για τους υπαλλήλους, κάτι που η ίδια η Amazon διέψευσε. Με αφετηρία το «ψαρωτικό» χιούμορ και την πολιτικά αριστερόστροφη οπτική του, ο Butler ειδικεύεται στο να υπερτονίζει το ηθικό και αξιακό κενό που χαρακτηρίζει τις δυνάμεις οι οποίες διαμορφώνουν τον κόσμο και την πραγματικότητα.

Ωστόσο, στο καινούριο ντοκιμαντέρ του, ακολουθεί μια διαφορετική προσέγγιση. Αντί να προσπαθεί να εξαπατήσει τους απατεώνες, αποφασίζει να συμμετάσχει στην απάτη τους. Παρατηρώντας την εμμονική προσπάθεια των Gen Z ανθρώπων να γίνουν επιχειρηματίες ή ιδρυτές κάποιας start-up εταιρείας, επιχειρεί να αξιοποιήσει τις συμβουλές δήθεν γρήγορου πλουτισμού των «γκουρού» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να αυξήσει δραστικά την περιουσία του.

Το ξεμπρόστιασμα της φενάκη του «hustle culture»

Με μια πρώτη ανάγνωση, τα καμώματα του Butler είναι πηγαία ξεκαρδιστικά. Εξαρχής αφοσιώνεται στις συμβουλές των «ταγών» του γρήγορου κέρδους, όπως οι Steven Bartletts, Luke Belmars και άλλοι. Κατόπιν, ιδρύει μια νέα δική του επιχείρηση. Γρήγορα και δίχως κάποιο συγκεκριμένο αναπτυξιακό πλάνο, αποφασίζει να παράξει προκλητικά περιορισμένης έκδοσης προϊόντα, με σκοπό το «σούσουρο» που θα προκαλέσουν να προσδώσει υπεραξία στην επιχείρησή του. Για να το καταφέρει αυτό, σκαρφίζεται να ιδρύσει την «πρώτη, μετά από έναν αιώνα, νόμιμη επιχείρηση που αξιοποιεί την εκμετάλλευση παιδικής εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο». Χρησιμοποιώντας ένα δικονομικό παραθυράκι, καταφέρνει -κατά κάποιον τρόπο- να βάζει παιδιά να παράγουν μια νέα κολεξιόν από ποδοσφαιρικές φανέλες. Αυτές ωστόσο δεν είναι τυχαίες ποδοσφαιρικές φανέλες. Σε μια παρωδία της «ανήθικης σαβούρας» των επίσημων παρουσιών στην Premier League, οι συγκεκριμένες φανέλες εξυμνούν τα τσιγάρα και το κάπνισμα, όπως αποφασίστηκε μετά από μια ξεκαρδιστική παραγωγική συνάντηση με μια ομάδα ευφάνταστων μαθητών δημοτικού.

Παρά την κωμική υπεραξία της ιδέας βέβαια, ο Butler συνειδητοποιεί πως δεν έχει επαρκές κεφάλαιο για να τη χρηματοδοτήσει, κάτι που τον οδηγεί στη Νέα Υόρκη προς αναζήτηση επενδυτή. Τότε είναι που τα πράγματα παίρνουν μια ζοφερή τροπή. Κατά τη διάρκεια των συναναστροφών του με διάφορους ανησυχητικά παράξενους ανθρώπους του χρηματοοικονομικού κόσμου, βρίσκει τον σύμμαχό του στο πρόσωπο του συνιδρυτή της εφαρμογής για πληρωμές μέσω κινητών τηλεφώνων Venmo, τον Iqram Magdon-Ismail. Ο Magdon-Ismail, που είναι ασυνήθιστα ενεργητικός και προτιμά να γράφει επιχειρηματικές προτάσεις σε αλουμινόχαρτο, φαινόταν πρόθυμος να επενδύσει ώσπου ο Butler του αποκάλυψε τις ιδέες για τα υπόλοιπα προϊόντα που σκέφτεται να παράξει, όπως βαλίτσες που μοιάζουν με βόμβες. Αφού εξαφανίστηκε χωρίς εξηγήσεις στο άκουσμα αυτής της ιδέας, ο Butler αναγκάζεται να στραφεί στις -άδειες, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων- τσέπες ενός επενδυτή εν ονόματι Tom, ο οποίος ήταν εντελώς άνετος να βιντεοσκοπείται όσο ζητάει από μια γυναίκα σε βιντεοκλήση να του στείλει ένα πλάνο με ολόκληρο το σώμα της.

Προοδευτικά, ο Butler βυθίζεται στην απελπισία. Όχι μόνο επειδή αποτυγχάνει στην αρχική αποστολή του - κάνει δημόσιες φάρσες για μια εταιρεία κρυπτονομισμάτων που υπόσχεται χρηματοδότηση, η οποία τελικά δίνει λιγότερα από το αναμενόμενο. Παράλληλα, μετανιώνει που δεν πήρε μέρος στο ανερχόμενο memecoin του Magdon-Ismail, καθώς τον απέτρεψε το ότι κάποτε οι γονείς του είχαν χάσει λεφτά εξαιτίας μιας απάτης-πυραμίδα. Περισσότερο όμως απελπίζεται επειδή τον φθείρει ανυπολόγιστα το να θυσιάζει την ακεραιότητά του στο βωμό του υψηλού εισοδήματος. Εν τέλει όμως, ο Iqram επανεμφανίζεται με μια εξαιρετική ιδέα. Να βγάλει ο Butler σε πλειστηριασμό το 10% όλων των μελλοντικών του εσόδων για ένα εκατομμύριο λίρες.

Έχοντας μέχρι στιγμής μια τόσο στιβαρή και ενδιαφέρουσα υπόθεση το ντοκιμαντέρ, κάποιους ίσως τους απογοητεύσει πως το τέλος είναι ελαφρώς παραποιημένο. Κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, ο Butler κατάφερε να απογυμνώσει την επιδίωξη του ακραίου πλούτου από τη γοητεία της, να αναδείξει τις ψευδείς υποσχέσεις της κουλτούρας της υπερεργασίας, απέδειξε πόσο μεγάλο μέρος του κόσμου των Διευθύνων Συμβούλων εταιρειών κρυπτονομισμάτων είναι χτισμένο με σαθρές βάσεις και φρούδες υποσχέσεις, αλλά παράλληλα επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά πόσο ελκυστικός είναι ο συνδυασμός της σαρκαστικής αυτοπεποίθησης και σπιρτόζικης προσιτότητας της σάτιράς του. Σε μια εποχή μάλιστα που κυριαρχούν τα κλισέ ντοκιμαντέρ για διάσημα πρόσωπα, είναι τρομερά ενδιαφέρον κάτι να προβάλλεται απευθείας από το μυαλό ενός μοναδικά ευφυούς παρουσιαστή.