Μάργκοτ Ρόμπι στο «Έθνος»: «Έστειλα ένα γράμμα στον Κουέντιν και πήρα τον ρόλο»

Λαμπερή, όμορφη, ταλαντούχα. Η Αυστραλή Μάργκοτ Ρόμπι, το κορίτσι του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο στον «Λύκο της Wall Street» (2013) του Μάρτιν Σκορσέζε, η τρελή Χάρλεϊ Κουίν της υπερηρωικής περιπέτειας «Ομάδα αυτοκτονίας» (2016), η υποψήφια για Όσκαρ πρωταγωνίστρια της βιογραφίας «Εγώ, η Τόνια» (2017) και αυριανή κινηματογραφική «Barbie», είναι η Σάρον Τέιτ του Κουέντιν Ταραντίνο στο παραμυθένιο «Κάποτε στο…Χόλιγουντ» που διηγείται μια ατόφια χολιγουντιανή ιστορία. Ένα παραμύθι απατηλής δόξας και ματαιοδοξίας με τους Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και Μπραντ Πιτ στους ρόλους δύο ξεπεσμένων επαγγελματιών της βιομηχανίας του θεάματος να προσπαθούν να επανέλθουν, ένας «ταραντινικός» φόρο τιμής στο τέλος της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ.

Κομμάτι αυτού του σινεφίλ παραμυθιού είναι και η αδικοχαμένη Σάρον Τέιτ,  μοντέλο, ηθοποιός και σύζυγος του Πολωνού grand master Ρομάν Πολάνσκι, που πριν από 50 χρόνια, στις 9 Αυγούστου 1969, δολοφονήθηκε μέσα στη βίλα τους στο Μπέβερλι Χιλς, όντας έγκυος 8 ½  μηνών, από μέλη της οργάνωσης του Τσαρλς Μάνσον. Το τι κάνει ο Ταραντίνο με τα αληθινά γεγονότα είναι… έκπληξη ενώ η Μάργκοτ Ρόμπι διηγείται στη συνέντευξη που παραχωρήθηκε στο «Εθνος της Κυριακής» τα μυστικά της συνεργασίας της με το «κακό παιδί του Χόλιγουντ».

Πώς πήρατε τον ρόλο της Σάρον Τέιτ;

Χωρίς να ξέρω ότι ο Κουέντιν ετοίμαζε ταινία του είχα στείλει μια επιστολή στην οποία του έγραφα «είμαι μεγάλη θαυμάστρια σου, μπορώ να σε δω να δουλεύεις;». Ήθελα χρόνια να του γράψω, να τον προσεγγίσω, γιατί μεγάλωσα βλέποντας τις ταινίες του και ο Κουέντιν ήταν το είδωλο μου. Αλλά περίμενα. Έλεγα «δεν είμαι αρκετά καλή ηθοποιός ακόμα για να τον πλησιάσω». Περίμενα τη στιγμή που θα ένιωθα καλά με τον εαυτό μου σαν ηθοποιό. Όταν είδα για πρώτη φορά το «Εγώ, η Τόνια», σκέφτηκα ότι ήμουν χαρούμενη με αυτό που είχα καταφέρει και αποφάσισα να του μιλήσω. Έτσι, του έγραψα ένα γράμμα και από εκεί τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Έμεινα να διαβάζω επί 4,5 ώρες κι εκείνος έφευγε για λίγο και επέστρεφε κάθε 45 λεπτά και με ρώταγε «''να σου φέρω κάτι να πιεις, λίγο σαλάμι και τυρί με κράκερ;''»

Σας έστειλε το σενάριο;

Όχι, υπάρχει μόνο ένα σενάριο γραμμένο από τον ίδιο και δεν πρέπει να αναπαραχθεί ή να σταλεί σε τρίτους. Πρέπει να πας στο σπίτι του Κουέντιν, να καθίσεις στο τραπεζάκι της κουζίνας και να το διαβάσεις εκεί. Όπως και έκανα…Καθώς είμαι αργή στο διάβασμα, ένιωθα ότι θα πέθαινα πραγματικά κρατώντας στα χέρια μου ένα πρωτότυπο σενάριο του Κουέντιν Ταραντίνο. Έμεινα, λοιπόν, να διαβάζω επί 4,5 ώρες κι εκείνος έφευγε για λίγο και επέστρεφε κάθε 45 λεπτά και με ρώταγε «να σου φέρω κάτι να πιεις, λίγο σαλάμι και τυρί με κράκερ;» Οπότε έφαγα λίγο μεσημεριανό και μου πρόσφερε μπύρα VB που είναι αυστραλέζικη. Δεν έβλεπα την ώρα να πω στους φίλους μου ότι πίνει VB – το βρήκα καταπληκτικό!

Πώς συνεχίστηκε η συνεργασία σας;

Από εκεί ξεκίνησε κατά κάποιο τρόπο η έρευνα και η προετοιμασία για τον ρόλο. Εγώ έχω μια γενική μέθοδο που προσαρμόζω στα μέτρα κάθε χαρακτήρα αλλά εδώ επρόκειτο για μια χρονική περίοδο που δεν είχα εξερευνήσει πριν. Είχα παίξει σε ένα σίριαλ τοποθετημένο στο 1963, οπότε είχα κάνει την προεργασία μου για τις αρχές των 60s, όμως το τέλος της δεκαετίας του ’60 ήταν κάτι σχετικά καινούριο για μένα. Και συναρπαστικό ταυτόχρονα.

Είχατε δεύτερες σκέψεις σχετικά με το αν έπρεπε να κάνετε την ταινία ή απλώς ριχτήκατε στην περιπέτεια;

Τον εμπιστευόμουν. Ήξερα ότι δεν θα έκανε κάτι με τον συμβατικό τρόπο. Ήμουν περίεργη να δω πως θα συνέδεε τους χαρακτήρες και την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο στην Αμερική. Αλλά ήξερα ότι οι ταινίες του δεν ακολουθούν ποτέ την πεπατημένη. Οπότε άρχισα να δουλεύω όντας ανοιχτή σε όλα τα ενδεχόμενα και ήμουν πρόθυμη να πάω όπου θα με πήγαινε η ταινία.

Πώς προετοιμαστήκατε;

Περάσαμε αρκετό καιρό συζητώντας μόνο για τη Σάρον ως χαρακτήρα, καθώς και για εκείνη την χρονική περίοδο. Μου παρείχε πολλά εφόδια σε σχέση με το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο και την αίσθηση του Λος Αντζελες το 1969 γιατί το έζησε. Και ύστερα υπάρχουν και οι πληροφορίες που μπορείς να πάρεις από ένα βιβλίο ή το Ίντερνετ ή απ’ οπουδήποτε αλλού. Έκανα, λοιπόν, όλα τα προφανή: διάβασα όλα όσα μπορούσα να διαβάσω, παρακολούθησα ό,τι περισσότερο μπορούσα. Άρχισα να δουλεύω με τον καθηγητή χορού που ήξερε η Σάρον. Μίλησα με τον κομμωτή της, πέρασα χρόνο με την αδελφή της. Η προετοιμασία για να την ερμηνεύσω μου ήταν πολύ ευχάριστη, γιατί η ίδια ήταν πολύ ωραίο άτομο. Ήταν χαρά μου.

Άρα είχατε την ευκαιρία να έρθετε σε άμεση επαφή με την αδελφή της, την Ντέμπρα;

Ήμουν πολύ τυχερή που πέρασα χρόνο με την Ντέμπρα και η ίδια ήταν πολύ ευγενική, με άφησε να μπω στη ζωή της. Ήταν εξαιρετική – πολύ, πολύ ανοιχτή – και σήμαινε πολλά για μένα, προφανώς, να έχω την ευχή της.

Τι άλλο κάνατε για τον ρόλο;

Πέρα από αυτά, έκανα την καθιερωμένη μου προετοιμασία για τους ρόλους. Συνεργάζομαι με διαφορετικούς εκπαιδευτές υποκριτικής, διαλέκτου και κίνησης το οποίο με βοηθάει πάντα πολύ. Αισθάνομαι ότι χρειάζομαι να τα κάνω όλα αυτά καθώς προετοιμάζομαι για έναν ρόλο και μετά μπαίνω στο πλατό και τα πετάω όλα από το παράθυρο, λειτουργώντας ενστικτωδώς.

Είδατε καθόλου ταινίες εκείνης της περιόδου;

Ο Κουέντιν προβάλλει ταινίες για όλο το συνεργείο – κάθε βδομάδα υπάρχει η «ώρα της ταινίας». Η «Μεγάλη απόδραση», για παράδειγμα, αναφέρεται συχνά στο σενάριο, οπότε βρεθήκαμε όλοι μαζί για να δούμε τη «Μεγάλη απόδραση» και να πιούμε Μαργαρίτες. Δεν το είχα ξαναδεί ποτέ πριν και έχασα το μυαλό μου. Ρωτούσα «αυτός δεν θα πεθάνει, έτσι δεν είναι;». Και ο Κουέντιν μου έλεγε: «Δεν θα σου πω. Πώς και δεν το έχεις ξαναδεί;». Είδα, επίσης, όλες τις ταινίες της Σάρον, ταινίες από εκείνη την εποχή, άκουσα ραδιοφωνικές εκπομπές, διάβασα βιβλία – τα πάντα.

Στις Κάννες (σ.σ. η ταινία πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών) πολλοί δημοσιογράφοι έδειξαν ότι δεν συμφωνούν με την απεικόνιση της Σάρον μέσα από περιορισμένους διαλόγους…

Είναι πολύ πιο εύκολο για μένα να αποδώσω έναν χαρακτήρα μέσα από λέξεις. Μου είναι πολύ πιο εύκολο από το να προσπαθήσω να περάσω οποιοδήποτε μήνυμα στον θεατή – ή συναίσθημα ή ατμόσφαιρα – χωρίς λέξεις. Προφανώς και έχω διάλογο στην ταινία αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της περνάω τη μέρα μου μόνη μου οπότε ο διάλογος είναι περιορισμένος λόγω αυτής της συνθήκης. Όμως ο θεατής έχει χρόνο με την Σάρον. Της αφιερώνεται αρκετός χρόνος, είτε οδηγεί, είτε περπατάει, είτε βλέπει μια ταινία…

…Είτε αγοράζει την πρώτη έκδοση του βιβλίου του Τόμας Χάρντι «Η Τες των Ντ’ Υμπερβίλ» σαν δώρο γενεθλίων για τον σύζυγό της.

Ακριβώς, το οποίο ενέπνευσε προφανώς αργότερα τον Ρομάν Πολάνσκι να γυρίσει την ταινία «Τες» (1979). Όπως και να’ χει ελπίζω οι θεατές να νιώσουν κάτι όταν θα βλέπουν την Σάρον στην οθόνη.

Έχετε πάει ποτέ να δείτε ταινία σας όπως βλέπουμε στο φιλμ να κάνει η Σάρον Τέιτ;

Ναι. Ήταν σουρεαλιστική η στιγμή της πρεμιέρας στις Κάννες όπου ένιωσα ότι έκανα ακριβώς ότι και η Σάρον στην οθόνη – καθόμουν παρακολουθώντας μια ταινία, ακούγοντας τις αντιδράσεις του κοινού λέγοντας από μέσα μου «δεν το πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό». Νομίζω ότι η χαρά του κινηματογράφου κατά το ήμισυ είναι η αίσθηση του μοιράσματος μιας κοινής εμπειρίας στην οποία ο καθένας αντιδρά διαφορετικά ή και το ίδιο, την ίδια στιγμή.

«Ο Κουέντιν πηγαίνει πέρα από ότι θα έκαναν άλλοι σκηνοθέτες κι αυτό είναι δώρο για τον ηθοποιό. Σου τα προσφέρει όλα στο πιάτο».

Πόσο βοηθάει τον ηθοποιό το περιβάλλον που δημιουργεί ο Κουέντιν Ταραντίνο; Διότι στο «Κάποτε στο Χόλιγουντ» φαίνεται ότι έχει δημιουργήσει ένα πολύ αληθινό σκηνικό.

Και ήταν αληθινό. Το σκηνικό ήταν ρεαλιστικό, είχαμε να κάνουμε με μια απτή πραγματικότητα. Το οποίο είναι μια πολυτέλεια που σπανίως προσφέρεται στις μέρες μας όταν το παρελθόν αναπαρίσταται πολύ πιο εύκολα με τα ψηφιακά εφέ από ότι με την ανακατασκευή στο πλαίσιο ενός πλατό. Το να οδηγείς στη Λεωφόρο του Χόλιγουντ για ολόκληρα τετράγωνα και όλα γύρω σου να δείχνουν όπως ήταν το 1969 – κάθε διαφημιστική πινακίδα, κάθε κομπάρσος στον δρόμο, όλα τα αυτοκίνητα – ήταν παρανοϊκό. Απέκλεισαν ακόμη και ολόκληρες λεωφόρους. Ο Κουέντιν πηγαίνει πέρα από ότι θα έκαναν άλλοι σκηνοθέτες κι αυτό είναι δώρο για τον ηθοποιό. Σου τα προσφέρει όλα στο πιάτο.

Είναι δύσκολο να είσαι σταρ του σινεμά στην εποχή των selfie φωτογραφιών σε σχέση με τα 60s;

Δεν γνωρίζω πως ήταν το 1969 αλλά φαντάζομαι ότι οι σημερινές συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει τα πάντα σήμερα όμως δεν μπορώ να μιλήσω για το παρελθόν.

Τι από ό,τι πετύχατε στην ταινία σας κάνει περισσότερο περήφανη;

Το γεγονός και μόνο ότι κατάφερα να συμμετέχω σ’ αυτήν.

• Το «Κάποτε στο…Χόλιγουντ» βγαίνει στις αίθουσες στις 22 Αυγούστου από τη Feelgood.