Πειραιάς – Αγγελάκας: «Άλλη μία μέρα γεμάτος ντροπή» - Το απόσπασμα από το βιβλίο του Λυκιαρδόπουλου

Με μία ανάρτηση στο Facebook σχολίασε ο Γιάννης Αγγελάκας την κτηνωδία που σημειώθηκε, το βράδυ της Τρίτης (05/09) στο λιμάνι του Πειραιά όταν εργαζόμενοι ναυτικοί της Blue Star Ferries, έσπρωξαν στη θάλασσα, κατά τον απόπλου του Blue Horizon έναν άνθρωπο, με αποτέλεσμα αυτός να χάσει τη ζωή του.

«Άλλη μια μέρα γεμάτος ντροπή γι’ αυτό το παρανοημένο μόρφωμα που μας προέκυψε ως πατρίδα», σχολιάζει ο εμβληματικός frontman του συγκροτήματος «Τρύπες» και τραγουδοποιός, στην ανάρτησή του και, στη συνέχεια, μοιράζεται το απόσπασμα από ένα βιβλίο του συγγραφέα και ποιητή, Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου.

«Άλλη μια μέρα γεμάτος ντροπή γι’ αυτό το παρανοημένο μόρφωμα που μας προέκυψε ως πατρίδα»

Σας παραθέτω αυτούσιο το κείμενο του αγαπημένου μου συγγραφέα-ποιητή και υπέροχου άνθρωπου Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου, από το βιβλίο του: Της στιγμής (εκδόσεις Πανοπτικόν, σελ. 46-47, α΄έκδοση 1991)

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Κάποτε η κραυγή «άνθρωπος στη θάλασσα!» Υποχρέωνε την κοινότητα ενός καραβιού να επιστρατεύσει όλες τις υλικές και ηθικές δυνάμεις της για να σώσει αυτόν πού βρισκόταν σε κίνδυνο. Η επιστράτευση τής κοινότητας ήταν ολοκληρωτική, εσωτερική, ενστικτώδης, δηλαδή ανάλογη σε δύναμη καί ομόλογη σε ποιότητα προς τα φυσικά στοιχεία πού απειλούσαν το κινδυνεύον μέλος της. Γιατί αλίμονο στο σκάφος εκείνο πού θα μπορούσε να αδιαφορήσει σε μία τέτοια κραυγή. Θα ήταν ένα σκάφος καταδικασμένο και το ίδιο σε χαμό, ένα σκάφος καταραμένο, άρρωστο, ταμένο του Διαόλου.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, στο δικό μας σαστισμένο ταξίδι; Ολόφωτο πλέει το καράβι μας στα κύματα των πνιγμένων πού κανείς δεν τούς άκουσε ποτέ. Μα αν δεν ξυπνήσουμε στην ώρα μας, θα ξυπνήσουμε αύριο πεθαμένοι – σπασμωδικά, δουλευτάδικα φαντάσματα πάνω σε τούτο το άσκοπο πλεούμενο. Με όλους τούς νόμους και τούς προφήτες να σαπίζουνε στο αμπάρι. Με την παντιέρα κουρέλι και τη χολέρα να κόβει βόλτες εκεί πού ηχούσαν κάποτε τραγούδια. Γιατί παρατήσαμε το τιμόνι στην αδιαφορία. Γιατί σαϊτέψαμε από ανία το ερημικό πουλί πού κάθισε κάποτε στην πρύμη μας.