Ο Stelarc και άλλες ανατροπές στο Φεστιβάλ Performance στη Θεσσαλονίκη

Με τιμώμενο καλλιτέχνη τον κυπριακής καταγωγής Stelarc (Στέλιος Αρκαδίου), ο οποίος ζει στην Αυστραλία και πειραματίζεται με τις εναλλακτικές ανατομικές αρχιτεκτονικές, ξεκινά σήμερα (17/10) το Φεστιβάλ Performance, που εντάσσεται στο κεντρικό πρόγραμμα της  της 7ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.

Ο Stelarc είναι ένας ανατρεπτικός καλλιτέχνης καθώς έχει τοποθετήσει χειρουργικά ένα τρίτο αυτί στο χέρι του ή έχει εκχωρήσει τις αισθήσεις, αλλά και τη δράση του κι έχει περπατήσει με τη βοήθεια ενός ρομπότ με έξι πόδια. Ασχολείται ιδιαίτερα με την έννοια του σώματος ως κατασκευή προς επανασχεδιασμό και αναδιαμόρφωση και επαναλαμβάνοντας την φράση «Το σώμα είναι παρωχημένο», αμφισβητεί τα φυσικά όρια του σώματος, το οποίο - όπως λέει - δεν μπορεί πλέον να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του σύγχρονου και συνεχώς αναδυόμενου τεχνολογικού περιβάλλοντος, συνεπώς οφείλει να διερευμνήσει τις αναξερεύνητες προσαρμοστικές του ικανότητες.

Ο Stelarc είναι αυτός που θα ανοίξει το Φεστιβάλ Performance με την ομιλία του «Κρέας, Μέταλλο & Κώδικας: Το Πτώμα, το Κωματώδες και η Χίμαιρα», στις 20:00, στο MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, με την υποστήριξη των 54^ων Δημητρίων. «Αν αλλάξεις την αρχιτεκτονική του σώματος, μεταβάλλεις επίσης τη λειτουργία και την επίγνωσή του. Το σώμα παύει να αποτελεί απλώς αντικείμενο πόθου, και μετατρέπεται μάλλον σε αντικείμενο που απαιτεί ανασχεδιασμό. Σε συνθήκες μεταβατικότητας, το σώμα μετατρέπεται σε κάτι άλλο», είναι μία από τις θέσεις που θα παρουσιάσει ο Stelarc, ενώ μια έργων από όλη την καλλιτεχνική του πορεία εκτίθενται επίσης στο MOMus-Πειραματικό Κέντρο Τεχνών (Αποθήκη Β1, λιμάνι), έως τις 16 Φεβρουαρίου 2020.

Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Performance

Το Φεστιβάλ Performance θα διαρκέσει για μια ολόκληρη εβδομάδα, ως τις 24 Οκτωβρίου και εντάσσεται στο κεντρικό πρόγραμμα της που πραγματοποιείται από τον Μητροπολιτικό Οργανισμό Μουσείων Εικαστικών Τεχνών Θεσσαλονίκης- ΜΟΜus με κεντρικό θεματικό άξονα την ΣΤΑΣΗ. Εκτός από τον Stelarc στο φετινό φεστιβάλ συμμετέχουν οι καλλιτέχνες (κατ’αλφαβητική σειρά): Andrigo & Aliprandi, micha cárdenas, Sam Hultin, Νατάσσα Παπαδοπούλου, Marcel Sparmann.

Αύριο (18/10), στις 18.30, η Νατάσα Παπαδοπούλου θα παρουσιάσει στο MOMus-Πειραματικό Kέντρο Tεχνών (Αποθήκη Β1, λιμάνι), την Μέθοδο της Αναστασίας (The Anastasia Method), μια all inclusive προσωπική ύστατη λύση διαφυγής που προτείνει στον θεατή όχι απλώς να παρακολουθήσει, αλλά να προεκτείνει τις δυνατότητες του, να επεκτείνει την έμπνευσή του και να απολαύσει τα ταλέντα του.

«We will always have Rome», είναι ο τίτλος της performance του Marcel Sparmann, (19/10, 21.00), που ανατρέχει στα σημεία και τις περιστάσεις ενός ελαφιού που έχει φωλιάσει στο στομάχι του καλλιτέχνη. Το ελάφι είναι ένα πλάσμα το οποίο χρειάζεται φροντίδα. Επομένως, το σώμα του μεταμφιέζεται, γίνεται το μαχαίρι, γίνεται ο φορέας που θα το κουβαλήσει.

Η micha cárdenas θα απαγγείλει ποιήματα και θα εκτελέσει χορευτικές φιγούρες μέσα στην εγκατάσταση ενός παιχνιδιού επαυξημένης πραγματικότητας, το «Sin Sol / No Sun» (Χωρίς ήλιο), όπου οι θεατές θα μπορούν να αλληλοεπιδράσουν με την εικονική ενσάρκωση της τρανς Aura. Η ενδιαφέρουσα πρόταση θα παρουσιαστεί στις 20 Οκτωβρίου, στο ΜΟMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, στις 20.00.

Οι Andrigo & Aliprandi φέρνουν στη Θεσσαλονίκη το «Versus», μια performance που ενεργοποιεί ένα είδος συστήματος όπου το σώμα του performer και η δημιουργία ενός ρυθμού οφείλουν να ανταποκρίνονται σε ορισμένους κανόνες. Στις 22 Οκτωβρίου, στο MOMus-Πειραματικό Kέντρο Tεχνών, στις 21.00, ενώ στο κλείσιμο του Φεστιβάλ (24/10) επανέρχονται με το «Silence, AND SILENCE».

Στον ίδιο χώρο στις 23 Οκτωβρίου, στις 20.00 παρουσιάζεται η performance, «Before we were», όπου τέσσερα queer άτομα κάθονται σχηματίζοντας έναν μικρό κύκλο γύρω από τον οποίο έχουν συναθροιστεί οι θεατές και διαβάζουν ένα κείμενο σχετικά με τις αναμνήσεις τους από την ποπ κουλτούρα, τις οποίες μέλη της lgbtqi+ κοινότητας συχνά αναπολούν όταν καλούνται να περιγράψουν εικόνες ή χαρακτήρες με τους οποίους συνήθιζαν να ταυτίζονται πριν ακόμη δηλώσουν δημόσια τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους ή πριν γίνουν μέλη της συγκεκριμένης κοινότητας.