H επέλαση των ροζ gin

Στο Ο άνθρωπος με το χρυσό πιστόλι, του Ian Fleming, ο James Βοnd παραγγέλνει στο μπαρ του τζαμαϊκανού ξενοδοχείου Thunderbird, αντί για Martini, ένα Pink Gin με Beefeater και μπόλικα bitters (βάμματα βοτάνων σε υψηλόβαθμο αλκοόλ). Πράγματι, αν κάποιος ζητούσε από έναν μπάρμαν ένα «ροζ gin», το πιθανότερο ήταν να είναι αγγλοτραφής, όπως ο 007, κι αυτό που ήθελε να προσγειωθεί μπροστά του ήταν ένα δυνατό cocktail που γεννήθηκε εν πλω στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν οι ναύτες του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού άρχισαν να αναμειγνύουν Angostura bitters, που τους παρέχονταν ως φάρμακο για τη ναυτία, με gin, για να κάνουν πιο ευχάριστη την κατάποση. Ο «θεραπευτικός» αυτός συνδυασμός επέστρεψε στη Γηραιά Αλβιώνα μέσω Δυτικών Ινδιών και Κίνας, διαδόθηκε στα βρετανικά μπαρ, και μετά, έχοντας κερδίσει μια θέση στην αρχειοθήκη των κλασικών cocktails, ξεχάστηκε, όπως πολλά άλλα.

Το τι σημαίνει όμως σήμερα «ροζ gin» απέχει πολλά ναυτικά μίλια από εκείνο το βαρύ κι αρκετά αιχμηρό ποτό. Ο όρος έχει συνδεθεί με μια νέα κατηγορία ευκολόπιοτων gin, τα οποία χρωματίζονται κι αρωματίζονται με εκχυλίσματα φρούτων και λουλουδιών (φράουλες και κάθε λογής κόκκινα μούρα, ροζ γκρέιπφρουτ και φλούδες σταφυλιού, άνθη κερασιάς, ιβίσκους, ροδοπέταλα κ.ά.), κι η οποία, αναμφίβολα, εξελίσσεται ραγδαία.

Όπως υπογράμμισε στο London Spirits Summit ο ειδικός του gin, David T. Smith, τον περασμένο Οκτώβριο, «στη διεθνή αγορά κυκλοφορούν εκατόν πενήντα διαφορετικά ροζ gin, τη στιγμή που το 2003 υπήρχαν λιγότερα από πέντε». Η άνοδός τους είναι παραπάνω από εντυπωσιακή. Κι εντέλει, όχι πολύ δύσκολα εξηγήσιμη. Τα ροζ gin, στην πλειονότητά τους, είναι ποτά που μπορούν να τα πιουν ακόμη κι εκείνοι που δεν αγαπούν διόλου το gin. Ιδιαίτερα αρωματικά, θελκτικά και λόγω γεύσης και λόγω χρώματος που, συνδεδεμένο με ένα χαρούμενο κι ανέμελο lifestyle, έχει... ινσταγκραμική φωτογένεια, είτε σερβιρισμένα με πάγο είτε συνδυασμένα με τόνικ, με prosecco ή με κάποιο άλλο αφρώδες κρασί, πολλές φορές και με λεμονάδα ή χυμό λάιμ, τραβούν ένα νέο, διαφορετικού τύπου κοινό. Εξ ου και κάποιοι σκληροπυρηνικοί του gin έχουν ήδη αρχίσει να εκφράζουν διαφωνίες για το αν πρέπει να θεωρούνται gin, καθώς η χαρακτηριστική βοτανικότητα του άρκευθου, που αποτελεί την ουσία, την εκφραστική ταυτότητα του gin, οπισθοχωρεί, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, για χάρη του φρουτώδους και ανθικού χαρακτήρα που χαρακτηρίζει αυτήν τη νέα κατηγορία. Ακόμη κι αν είναι έτσι, το γεγονός παραμένει: το μερίδιό τους στην αγορά μεγαλώνει.

Σιγά-σιγά ροζ gin με ποικίλα αρωματικά και γευστικά προφίλ, που μπορούν άνετα να αποτελέσουν τη βάση για δροσιστικά, ανάλαφρα καλοκαιρινά cocktails, αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους και στα εγχώρια μπαρ, οι ετικέτες πληθαίνουν σε κλασικές και διαδικτυακές κάβες και το ελληνικό κοινό, παρότι δεν έχει ακόμη εξοικειωθεί σε μεγάλο βαθμό με τα gin αυτού του στιλ, έχει αρκετές επιλογές, από το Βeefeater Pink, που προσθέτει φράουλα στην κλασική συνταγή του Beefeater, το Bosford Rose, επίσης με άρωμα φράουλας και μια υποψία σμέουρου, και το Gordons Premium Pink, με γλυκά αρώματα σμέουρου, φράουλας και κόκκινου φραγκοστάφυλλου, μέχρι το ιταλικό Malfy Gin Rosa, με πρωταγωνιστή το σιτσιλιάνικο ροζ γκρέιπφρουτ και νότες από ραβέντι και κόλιανδρο.

Εκτός αυτών, ψάχνοντας λίγο ακόμη, θα βρείτε εδώ στα μέρη μάς το Puerto De Indias Strawberry, που σηματοδότησε τη μεγάλη άνθηση των ισπανικών ροζ gin, το εκφραστικό Chase Pink Grapefruit, με αρώματα ροζ γκρέιπφρουτ και φράπας, και το πιο σκουρόχρωμο Edgerton Pink, αρωματισμένο με ρόδι και γλυκό πορτοκάλι. Κάπου πέτυχα και το Βitter Truth Pink Gin, ένα gin με το ιδιόχειρο αποτύπωμα μιας γερμανικής εταιρείας εξειδικευμένης στα bitters, το οποίο έχει μεν φρουτώδη και ανθικά στοιχεία, διαφοροποιείται όμως με τον βοτανικό και μπαχαράτο χαρακτήρα του (βλ. γλυκόριζα, κύμινο και μάραθο) και, κυρίως, επαναφέρει τα bitters στην εξίσωση και το ροζ gin εκεί από όπου ξεκίνησε – κοντά στα πρότυπα του παλιού βρετανικού cocktail.

Από την Άντζελα Σταματιάδου

Πηγή: eatme Ιουνίου. Το eatme κυκλοφορεί την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα με το Έθνος της Κυριακής