Αποποινικοποίηση κάνναβης: Υπέρ ή κατά; Πρώην χρήστες απαντούν στο ethnos.gr

«Αν ξεριζώσεις την καρδιά σου είναι σαν να ξεριζώνεις τα όνειρα του κήπου σου». Ο στίχος αυτός δεν αποτελεί μέρος κάποιου γνωστού ποιήματος ούτε ο εμπνευστής του είναι ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης. Ο 37χρονος Γιώργος, πνευματικός ιδιοκτήτης του, είναι ένας άνθρωπος που από μικρό παιδί ήταν βυθισμένος στις ναρκωτικές ουσίες. Εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο είναι «καθαρός» και η ποίηση για εκείνον αποτελεί έναν τρόπο εξωτερίκευσης των συναισθημάτων και των βιωμάτων του. Το ethnos.gr τον συνάντησε στο κέντρο της Αθήνας μαζί με άλλα δύο μέλη της ομάδας κοινωνικής επανένταξης του «18 και άνω» και κατέγραψε όχι μόνο το πώς έμπλεξαν με τα ναρκωτικά και κατάφεραν να ξεφύγουν, αλλά και τις απόψεις τους σχετικά με την αποποινικοποίηση της κάνναβης.

«Ημουν 13 ετών, όταν δοκίμασα για πρώτη φορά ναρκωτικά. Για εμένα όλα ξεκινούν από την οικογένεια, τι βιώματα έχεις και το πώς προσπαθείς να γίνεις αποδεκτός από τον κόσμο. Είχα πολλές εξαρτήσεις, όπως με τον τζόγο. Ξεκίνησα καπνίζοντας πού και πού χασίς. Όλα ήταν μέσα από τις παρέες. Λες στον εαυτό σου ότι “εγώ δεν θα φτάσω ποτέ να πίνω κάθε μέρα χόρτο”, μετά η φράση αυτή γίνεται “δεν θα κάνω ποτέ πρέζα” και τελικά αρχίζεις και από αυτήν. Η διαδικασία μέχρι να φτάσεις στο σημείο που ήμουν αποτελεί μία αλυσίδα», εξομολογείται ο 38χρονος Πάνος που στα 17 του χρόνια δοκίμασε ηρωίνη και σχεδόν για τα επόμενα 20 χρόνια έπαιρνε συστηματικά διάφορες ψυχότροπες ουσίες.

«Στην αρχή έλεγα πως το ελέγχω όποτε θέλω και ότι μπορώ να το κόψω. Μετά θες απλώς να τα δοκιμάσεις όλα. Πλέον έχω καταλάβει αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Και στην Ελλάδα του τότε και στην Ελλάδα του τώρα βρίσκεις τα πάντα εύκολα και παντού. Τις ουσίες τις βλέπεις σαν ένα φάρμακο που τα μαλακώνει όλα μέσα σου και λες ότι έχει φτιαχτεί για εσένα. Και άστεγος που ήμουν και έμενα στο δρόμο πάλι δεν καταλάβαινα ότι χρειάζομαι βοήθεια. Ακόμη και σε εκείνο το στάδιο έλεγα ότι μπορώ να το κόψω», συνεχίζει. 

«Ένιωθα ότι με κάνουν πιο έξυπνο, πιο δυνατό και υπεράνθρωπο»

«Όταν ήρθα στο “18 και άνω” το 2016 έβλεπα πόσα κοινά είχα με τα άλλα παιδιά που έκαναν και κάνουν την ίδια προσπάθεια με εμένα. Θεωρώ ότι όλοι μας έχουμε πολλές ευαισθησίες και σκληρά βιώματα. Εγώ δεν πήρα αγάπη και μέσα από τα ναρκωτικά προσπάθησα να πάρω αγάπη. Ένιωθα ότι με κάνουν πιο έξυπνο, πιο δυνατό και υπεράνθρωπο», εξομολογείται. Πλέον είναι «καθαρός». Όμως, δεν ήταν εκείνος που έλαβε την απόφαση να ζητήσει βοήθεια.

Μία φίλη του, που έδωσε και εκείνη τη μάχη με τα ναρκωτικά το 2009 και τα κατάφερε, είναι ο άνθρωπος που του έδειξε τον δρόμο της απεξάρτησης. «Το έκανα για εκείνη. Πήγα στον συμβουλευτικό σταθμό και είπα στον θεραπευτή ότι είμαι μια χαρά και μπορώ να τα κόψω. Με ταρακούνησαν τα λόγια του: “Έχεις έρθει εδώ πιωμένος. Μη μου λες ψέματα, δεν μπορείς να με χειριστείς”. Τότε, συνειδητοποίησα το πρόβλημα και αποφάσισα να το αντιμετωπίσω», εξομολογείται.

Ο Πάνος γνώριζε όλα τα στέκια τοξικοεξαρτημένων στο κέντρο της Αθήνας και ζούσε για χρόνια χωρίς στέγη. Πεδίον του Άρεως, Ομόνοια και άλλες «πιάτσες» αποτελούσαν για εκείνο σημείο που θα έβρισκε ή θα έπαιρνε τη δόση της ηρωίνης που χρειαζόταν. «Πλέον αγαπώ τον εαυτό μου και νιώθω πολύ καλά με εμένα. Βλέπω ότι είχα κρύψει τη δύναμη που είχα μέσα μου και καταλαβαίνω πόσα πολλά διαφορετικά πράγματα είμαι. Έχω δει τι αξίζω και πώς μπορώ να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Υπάρχουν πολίτες εκεί έξω που θα σου πουν μπράβο, θα σε στηρίξουν και άλλοι που θα σε υποτιμήσουν», λέει σχετικά με την νέα του ζωή μακριά από τις εξαρτήσεις.

Η αποποινικοποίηση της κάνναβης για εκείνον είναι ένα λάθος μέτρο. Όπως σχολιάζει: «Θέλουν να ρίξουν τα νέα παιδιά στην καταστολή. Να μην σκέφτονται. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι πιάτσες είναι στα Πανεπιστήμια, όπως στην ΑΣΟΕΕ και στο Πολυτεχνείο. Εγώ μπορεί να έκανα χασίς, αλλά ήταν πολύ ψυχότροπο. Μου έβγαζε το αίσθημα της φρίκης, φοβίες και παράνοιες. Ηταν ένα σκαλοπάτι για την ηρωίνη που με έκανε να πιστεύω ότι ηρέμησα και νιώθω καλά».

Σε ηλικία 14 ετών!

Ελεγχόμενη χρήση κατόπιν ιατρικής γνωμάτευσης που θα επιτρέπεται μόνο σε όσους πονάνε γιατί πάσχουν από διάφορες ασθένειες προτείνει, από την άλλη, ο 43χρονος Α. από την Αρμενία, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του. Η περιπέτεια του ίδιου με τα ναρκωτικά ξεκίνησε στην ηλικία των 14 ετών. Πρώτα με χασίς, μετά με διάφορα ψυχότροπα χάπια και εν συνεχεία με την κοκαΐνη. Μία δικαστική του περιπέτεια για την οποία από λίγο να καταλήξει στη φυλακή είναι ο λόγος που συνειδητοποίησε ότι χρειάζεται να ζητήσει βοήθεια.

«Στην Ελλάδα ήρθα όταν ήμουν εννέα ετών. Θα πηγαίναμε στην Αμερική, αλλά ένα ατύχημα με τον πατέρα μου ανέτρεψε αυτά τα σχέδια. Τον χάσαμε από καρκίνο λίγα χρόνια μετά. Πλέον έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έμπλεξα με τα ναρκωτικά γιατί δεν άντεχα την πραγματικότητα. Πολύ γρήγορα στα 17 με 18 μου χρόνια ξεκίνησα να παίρνω χάπια έκστασης και αμέσως μετά έκανα κοκαΐνη. Για περίπου 25 χρόνια είχα σοβαρό θέμα με τις ουσίες και δεν καταλάβαινα ότι μου κάνουν κακό και υπάρχει πρόβλημα. Νόμιζα ότι είναι κάτι ακίνδυνο και εντελώς χαλαρωτικό, σαν φάρμακο. Ήμουν υπέρ της αποποινικοποίησης», τονίζει.

Και προσθέτει: «Τώρα δεν είμαι υπέρ, αλλά κατά. Μπορεί να είναι καλό για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και σίγουρα να λαμβάνουν την ουσία σε διαφορετική μορφή. Όχι, δηλαδή, να καίγεται. Κάποιος που δεν έχει κανένα ζήτημα, δεν θα πρέπει να μπορεί να κάνει χρήση. Δεν διανοείται τι κακό και τι παθήσεις μπορεί να προκαλέσει στον εαυτό του».

Είναι επαγγελματίας, δεν έχει σταματήσει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια να εργάζεται και είναι πατέρας ενός οκτάχρονου αγοριού. Όπως εξηγεί «ούτε το παιδί σου μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για να καταλάβεις τι σου συμβαίνει και να απεξαρτηθείς. Δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να πάω φυλακή για το παιδί μου. Όλοι από την οικογένειά μου ήξεραν το πρόβλημα, αλλά αν δεν το συνειδητοποιήσεις εσύ που είσαι μέσα στη χρήση, κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει να κάνεις αυτό το βήμα.

Ήμουν και στην άλλη κατηγορία. Για έξι χρόνια έλεγα πως είχα κόψει τις ουσίες, αφού μέσα σε αυτό το διάστημα είχα κάνει μόνο τρεις – τέσσερις φορές. Τελικά, δεν ξεφεύγεις. Κατάλαβα ότι αν δεν σταματήσω τη χρήση κοκαΐνης θα καταλήξω στο τρελοκομείο. Μου προκαλούσε τάσεις φυγής, μανία καταδίωξης, παράνοια. Ήταν πολύ ψυχοφθόρο», επισημαίνει.

«Αν καθίσω να αναλύσω τη ζωή μου, δεν φτάνουν ούτε δέκα βιβλία σε όγκο για να την περιγράψουν. Το μόνο που θέλω να πω σε όλους τους ανθρώπους που δέχτηκαν βοήθεια από τη Μονάδα ή δουλεύουν σε αυτήν, αλλά και σε όσους είναι εξαρτημένοι, είναι ότι εδώ μας δόθηκε η δυνατότητα απεξάρτησης, σεβασμού του εαυτού μας και των συμπολιτών μας. Βρήκαμε μία αγκαλιά και την αγάπη που νοσταλγούμε να πάρουμε από κάθε άνθρωπο. Μας έδειξαν έναν κόσμο για μία ζωή με δυνατότητες, πραγματικές αξίες και αλληλεγγύη», συμπληρώνει ο Γιώργος, καθώς ήδη έχει κερδίσει την πρώτη μάχη για την κοινωνική του επανένταξη.