Μόνο στο ethnos.gr: Το ξέσπασμα του πατέρα για τον εγκλωβισμό των ΑμεΑ (vid)

Είναι οι άνθρωποι που μένουν δίπλα μας, περνάνε κάτω από το σπίτι μας. Είναι τα «άτομα με αναπηρία». Μια βόλτα τους με το αμαξίδιο αποτελεί μία δοκιμασία υπομονής και ένα διαρκές σλάλομ ανάμεσα σε αυτοκίνητα που κλείνουν διαβάσεις και σε οδηγούς που παρκάρουν σε θέσεις ΑμεΑ. Είναι, τελικά, αναπηρία η κινητική δυσκολία ή η έλλειψη σεβασμού των υπολοίπων σε οποιονδήποτε διαφορετικό;

Μια βόλτα στους δρόμους της Αθήνας όπου οι ασυνείδητοι οδηγοί κλείνουν κάθε δίοδο σε αναπηρικά αμαξίδια, ηλικιωμένους και παιδικά καρότσια, αρκεί για να μας κάνει όλους εν δυνάμει «ανάπηρους».

Αυτό τον εγκλωβισμό βίωσε την Παρασκευή ο Δημήτρης. Ο 17χρονος, ο οποίος αντιμετωπίζει κινητικές δυσκολίες και μετακινείται με καροτσάκι, ξεκίνησε με την οικογένειά του για μια βόλτα στη Γλυφάδα. Η μέρα κυλούσε κανονικά μέχρι τη στιγμή που επιχείρησε μαζί με τον πατέρα του να περάσουν από μια διάβαση για ΑμεΑ. Η διάβαση ήταν αποκλεισμένη από ένα πάρκαρισμενο αυτοκίνητο και ο Γιάννης Γλυκός περίμενε μάταια μήπως εμφανιστεί ο ασυνείδητος οδηγός του αυτοκινήτου. Μετά 45 λεπτά, ένας νεαρός άνοιξε την πόρτα του οχήματος ζητώντας συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Όταν ο πατέρας του Δημήτρη προσπάθησε να του εξηγήσει το λάθος του, ο 30χρονος απάντησε, «είπα συγγνώμη, τι άλλο να κάνω; Συγγνώμη πρέπει να φύγω».

Την ώρα που οι περαστικοί, οι οποίοι παρακολουθούσαν το περιστατικό, πλησίασαν με άγριες διαθέσεις τον νεαρό οδηγό, ο κ. Γλυκός έριξε τους τόνους προς χάρη του παιδιού του. «Στον Δημήτρη δεν αρέσουν οι εντάσεις. Και δεν ήθελα να κάνω κάτι που θα τον φέρει σε δύσκολη θέση. Διατήρησα την ψυχραιμία μου και προσπάθησα να συγκρατήσω τα νεύρα μου. Σε κάθε περίπτωση σκέφτηκα ότι αυτό ήταν ένα λάθος μάθημα για τα παιδιά μου που ήταν παρόντα», εξομολογείται στο ethnos.gr επισημαίνοντας, ωστόσο, ότι ο θυμός του ήταν μεγάλος.

Όπως λέει, ο «πρίγκιπάς» του αντιλήφθηκε το περιστατικό με το δικό του, μοναδικό τρόπο και το μοιράστηκε μαζί του όταν είχε λήξει το συμβάν. «Πάντα βιώνει αυτές τις καταστάσεις, γιατί μας έχει ξανασυμβεί, με έναν δικό του τρόπο. Όταν φύγαμε μας είπε ‘να πάνε φυλακή’, γιατί αυτό έχει μάθει ο Δημήτρης ότι γίνεται με τους κακούς ανθρώπους», τονίζει ο πατέρας του.

Αυτό που του προξένησε, όμως, μεγάλη εντύπωση είναι πως ο νεαρός έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Η απάντηση που μου έδωσε είναι ότι στην Αμερική δεν θα το έκανε γιατί εκεί έχει κάμερες», εξηγεί ο κ. Γλυκός και μας μιλά για την καθημερινότητα ενός ατόμου με κινητικά προβλήματα στην Ελλάδα. «Το περιστατικό αυτό είναι ο κανόνας. Φοβάμαι ότι η χώρα μας είναι ο πάτος της Ευρώπης στο κομμάτι αντιμετώπισης των ΑμεΑ», δηλώνει και σημειώνει ότι σε όσες χώρες έχει ταξιδέψει με τον Δημήτρη δεν έχει αντιμετωπίσει τα προβλήματα που συναντά εδώ.

Αυτήν την πραγματικότητα που συνθέτουν η αδιάφορη κοινωνία και η κρατική ανυπαρξία έχουν να αντιμετωπίσουν όλοι όσοι έχουν κινητικά προβλήματα. Το ethnos.gr, με τη βοήθεια του κ. Βασίλη Χαρόπουλου, ο οποίος επίσης είναι ΑμεΑ, έκανε μια βόλτα με αναπηρικό αμαξίδιο στα Νότια Προάστια και κατέγραψε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στις μετακινήσεις του.

Συναντήσαμε τον Βασίλη στην οδό Θεομήτορος στον Άγιο Δημήτριο. Η επιλογή του καφέ στο οποίο θα συζητούσαμε έγινε με κριτήριο τη ράμπα για τα καροτσάκια που υποχρεούνται να έχουν τα μαγαζιά εστίασης. «Το να πάμε μια βόλτα μόνοι μας είναι ανάγκη. Για εμένα δεν υπάρχει η επιλογή της καθήλωσης στο σπίτι», λέει στο ethnos.gr το στέλεχος του Ποταμιού και επισημάνει ότι η αντιμετώπιση της κοινωνίας απέναντι στα ΑμεΑ είναι πρωτίστως ζήτημα παιδείας και αγωγής. «Πάσχω από σκλήρυνση κατά πλάκας και έμεινα στο καρότσι πριν από έξι χρόνια. Πιο πριν, το ομολογώ, έχω κλείσει και εγώ θέση για ΑμεΑ. Δεν μας δίδαξε κανείς στο σχολείο ή στο σπίτι να σεβόμαστε αυτούς τους ανθρώπους. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε», τονίζει.

Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας, ο Βασίλης μας έδειξε τα νεόκτιστα πεζοδρόμια τα οποία διαθέτουν ράμπες αναπήρων οι οποίες, ωστόσο, δεν έχουν το σωστό ύψος και είναι επικίνδυνες για όσους τις χρησιμοποιούν. «Εχω θέση στάθμευσης κάτω από το σπίτι μου. Παρκάρουν ακόμη και γείτονες οι οποίοι με γνωρίζουν. Αν ήταν άγνωστοι θα μπορούσα να το δικαιολογήσω. Όταν όμως βλέπεις ότι ξέρει ο άλλος πως ο χώρος αυτός είναι για άτομο με αναπηρία και λέει ‘ωχ αδερφέ’ αυτό είναι που δυστυχώς μας έχει φάει», καταγγέλλει ο κ. Χαρόπουλος ο οποίος συναντά εμπόδια και από τους ενοίκους της πολυκατοικίας του.

Με τον Βασίλη πήραμε το αστικό λεωφορείο για μια βόλτα μέχρι το Μπραχάμι. Το πεζοδρόμιο στη στάση είναι στο ύψος του οδοστρώματος και έτσι ο Βασίλης αναγκάζεται να περιμένει στην άκρη του δρόμου με κίνδυνο για τη σωματική του ακεραιότητα. Παράλληλα, το λεωφορείο δεν διέθετε ράμπα στην πόρτα με αποτέλεσμα ο Βασίλης να σηκώνεται από το αμαξίδιο για να μπει. «Αν η γυναίκα μου δεν ήταν εργοθεραπεύτρια και δεν είχα εκπαιδευτεί να σηκώνομαι δεν θα μπορούσα να πάρω το λεωφορείο», εξηγεί ενώ υπογραμμίζει πως ο μόνος τρόπος για να κινηθεί ένα άτομο με αναπηρία με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι η παρουσία συνοδού. «Δεν θέλω ούτε τη λύπηση, ούτε τη βοήθεια κανενός, θέλω μόνος μου. Είμαι αυτόνομος και θέλω να κυκλοφορώ ελεύθερος όπως ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας», μας λέει με απόγνωση. Για τον Βασίλη η μόνη αναπηρία είναι αυτή του κράτους το οποίο καταδικάζει τα άτομα με κινητικές δυσκολίες στην ακινησία...