Πολυτεχνείο: Συνάντηση - σταθμός στη Θεσσαλονίκη 50 χρόνια μετά την ιστορική κατάληψη - «Δεν είναι μνημόσυνο, είναι ανάγκη να βρεθείς στον ίδιο τόπο»

Η Κλεοπάτρα Παπαγεωργίου ήταν η φωνή του Πολυτεχνείου στη Θεσσαλονίκη, αυτή που μιλούσε στο ραδιόφωνο, φώναζε και έπειθε τους νεότερους φοιτητές να εξεγερθούν κατά της χούντας. Ο Λευτέρης Μαλαξιανάκης έφαγε το ξύλο της αρκούδας στην οδό Βαλαωρίτου, ενώ  ο Χρήστος Αγγελόπουλος ήταν τόσο δαρμένος όταν τον έφεραν τα χαράματα στην ασφάλεια που δεν μπορούσε να ανασάνει με τους συντρόφους του να ακούν έναν ρόγχο από το κελί του. Πενήντα χρόνια μετά την ιστορική κατάληψη του Πολυτεχνείου στη Θεσσαλονίκη, οι πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών που κλείστηκαν την Παρασκευή μέσα, και τους έβγαλαν έξω την επομένη τα χαράματα,  ξανασυναντιούνται την Τρίτη στο αμφιθέατρο της Αρχιτεκτονικής. Αφορμή η εκδήλωση μνήμης και αποτίμησης με αφορμή τα 50 χρόνια από την ιστορική κατάληψη που πραγματοποιούν οι 35 εκ των πρωτεργατών εκείνης της κατάληψης.

«Δεν είναι μνημόσυνο, δεν είναι συνάντηση αποστράτων, για να διηγηθούν τα ανδραγαθήματα τους. Είναι μια πραγματική ανάγκη, να βρεθείς στον ίδιο τον τόπο, όπου ένιωθες εξεγερμένος εκείνο το βράδυ, να βρεθείς και αγγίξεις τους ανθρώπους, με τους οποίους για ένα διάστημα , και εκείνες τις δύσκολες ώρες, βρεθήκατε από κοντά. Μετά από πενήντα χρόνια θα βρεθούμε να πούμε ότι ήμασταν άνθρωποι που εκείνη την στιγμή αναλάβαμε έναν ρόλο- που ίσως και να μην μας ανήκε-, αλλά τον αναλάβαμε και το φέραμε σε πέρας. Ξεσηκωθήκαμε μέχρι που έπεσε η χούντα και τώρα θέλουμε να δείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι, μεγαλώσαμε, παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά, δουλεύουμε και δεν πατάμε σε εκείνες τις δάφνες. Δεν μας ενδιαφέρει να πατήσουμε σε κείνες τις στιγμές για να συνεχίσουμε στο σήμερα. Δεν πρόκειται να βρεθούμε για να πούμε τις αναμνήσεις μας ο καθένας και να ξαναγράψουμε την ιστορία. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, πέρασαν τόσα χρόνια, όλα έχουν αλλάξει γύρω μας, δεν μένουμε μπλοκαρισμένοι, στις μνήμες και μόνον… Είναι κάτι πολύ σημαντικό, γιατί αυτό που μας δένει είναι εκείνη η ανεξίτηλη σιλικόνη, που μας κόλλησε τον έναν δίπλα στον άλλον εκείνο το βράδυ», λέει στο ethnos.gr o εκ των πρωταγωνιστών εκείνων των ημερών, Μιχάλης Τριανταφυλλίδης.

Με νοσταλγία ο κ. Τριανταφυλλίδης θυμάται περιστατικά εκείνης της εποχής: «Ε λοιπόν εμένα εκείνο που μου’ μεινε ήταν ο ρόγχος του Αγγελόπουλου, που κατέβηκε δαρμένος, λειωμένος στο ξύλο και δεν μπόρεσε καν να αναπνεύσει τότε. Μου έχει μείνει και δεν ξεκολλάει από πάνω μου η μνήμη από το λιοντάρι το Βασιλειάδη, που κυκλοφορούσε μοναχός του σαν το λύκο, μέσα στο κελί και η κραυγή του Λευτέρη. Μας είχαν μαντρώσει στα κελιά, αλλά ήμασταν νικητές. Μετά ηττηθήκαμε κατά κράτος. Αφότου βγήκαμε και μετά».

Η συνάντηση-συζήτηση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 14 Νοεμβρίου στις 12 στην αίθουσα Π. Παναγιωτόπουλος.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης

Το απόγευμα της 17^ης Νοέμβρη όταν πια είχε πλημμυρίσει το Πολυτεχνείο από τους φοιτητές και οι εκδηλώσεις τους να παίρνουν έντονο αντιδικτατορικό χαρακτήρα, άρχισε και η πολιορκία του χώρου από την Ασφάλεια.

Περίπου στις 8 το βράδυ, άρχισε να λειτουργεί και ο μικρής εμβέλειας ραδιοφωνικός σταθμός που είχε εγκατασταθεί στα υπόγεια της Αρχιτεκτονικής Θεσσαλονίκης, εκπέμποντας στους 1.450 χιλιόκυκλους.

Γύρω στις 3 τα ξημερώματα η Πολυτεχνική Σχολή περικυκλώθηκε από μονάδες του στρατού και της αστυνομίας. Ένας αξιωματικός του στρατού με ένα τηλεβόα διαβεβαίωνε τους φοιτητές ότι αν βγουν από το κτίριο, δεν θα τους πειράξουν.
Τελικά η συμφωνία δεν τηρήθηκε, καθώς όταν οι φοιτητές αποφάσισαν να εξέλθουν, διαπίστωσαν ότι οι αρχές δεν κράτησαν την υπόσχεσή τους, δεδομένου ότι άρχισε επιτόπου άγριος ξυλοδαρμός τους από τους αστυνομικούς και τους άνδρες της ασφάλειας, από συλλήψεις, ενώ ακολούθησαν βασανιστήρια σε όσους φοιτητές μεταφέρθηκαν στην Ασφάλεια και σε αστυνομικά τμήματα.

Τμηματικά, οι περισσότεροι που είχαν συλληφθεί στην κατάληψη του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης αφέθηκαν ελεύθεροι, κρατήθηκαν όμως τελικά 35 φοιτητές, πέντε φοιτήτριες, δύο δημοσιογράφοι και 28 φοιτητές για να παραπεμφθούν στο στρατοδικείο, αφέθηκαν όμως ελεύθεροι ένα μήνα μετά, στο πλαίσιο των “μέτρων ειρήνευσης” του νέου δικτάτορα Ιωαννίδη.