Τα θύματα της κρίσης - Ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας

Τις δυσκολίες της φτώχειας που δεν αποτυπώνονται σε αριθµούς, ποσοστά και συγκριτικά στοιχεία διηγούνται οι άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους χωρίς να έχουν καµία βεβαιότητα για το τι θα φέρει η επόµενη µέρα.

Πρόκειται για καθηµερινούς ανθρώπους που, στη χειρότερη οικονοµική συγκυρία των τελευταίων δεκαετιών, κατέληξαν άνεργοι ή να κερδίζουν, από διάφορες πηγές, τα ελάχιστα χρήµατα που τους συγκρατούν από το να βρεθούν στην απόλυτη ανέχεια. Όπως λένε στο «Εθνος της Κυριακής», οι οικονοµικές δυσκολίες όσων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας δεν έχουν ως µοναδική συνέπεια την έλλειψη των βασικών υλικών αγαθών, αλλά κυρίως προκαλούν µεγάλα προβλήµατα στη σωµατική και ψυχική υγεία τους. Η Ειρήνη Αµπελιώτου είναι 48 ετών και το 2011 εργαζόταν σε ένα ζαχαροπλαστείο.

Όταν αυτό έκλεισε λόγω της κρίσης, βρέθηκε στο κενό, καθώς αδυνατούσε να στηρίξει οικονοµικά την οικογένειά της. «Πάντα εργαζόµουν, αλλά επειδή δεν έχω τελειώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση έκανα περιστασιακές δουλειές, που, ωστόσο, µε βοηθούσαν να συντηρώ τον εαυτό µου και την οικογένειά µου. Όταν έµεινα άνεργη, δεν είχα τα εφόδια να αναζητήσω άλλη δουλειά και γύρισα στο πατρικό µου, όπου µε συντηρούσε µε τη µικρή του σύνταξη ο καρκινοπαθής πατέρας µου» λέει στο «Εθνος της Κυριακής».

«Όταν δεν έχεις χρήµατα, αποµονώνεσαι και τελικά πέφτεις σε κατάθλιψη»

Η κυρία Αµπελιώτου περιγράφει τις επιπτώσεις της φτώχειας στη ζωή της, λέγοντας ότι «αισθανόµουν άσχηµα όταν µου αγόραζε τσιγάρα ο πατέρας µου. Οταν δεν έχεις χρήµατα, αποµονώνεσαι, αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις τους φίλους σου και τελικά πέφτεις σε κατάθλιψη. Έφτασα στο σηµείο να µιλάω στους τοίχους και να σκέφτοµαι ότι πάει χαµένος ο αέρας που αναπνέω». Σε αυτές τις δυσκολίες προστέθηκαν και οι τύψεις που, όπως λέει, αισθάνεται, επειδή δεν κατάφερε να βοηθήσει τον γιο της στα κρίσιµα χρόνια που τελείωνε το σχολείο και ετοιµαζόταν για το πανεπιστήµιο: «∆εν κατάφερα να του προσφέρω τίποτα. Αυτός δούλεψε και κατάφερε να βγάλει τα χρήµατα που χρειαζόταν για να σπουδάσει στο εξωτερικό. Είµαι πολύ περήφανη που τα καταφέρνει µόνος του». Έπειτα από µεγάλες προσπάθειες, η κυρία Αµπελιώτου έγινε πωλήτρια του περιοδικού δρόµου «Σχεδία» και είδε τη ζωή της να καλυτερεύει. Τα χρήµατα που κερδίζει δεν της επιτρέπουν να βγει από το όριο της φτώχειας, αλλά είναι πολύ καλύτερα από το απόλυτο µηδέν. «Μπορεί µια µέρα να βγάλω πέντε ευρώ, τα οποία είναι λίγα αλλά µε κάνουν να αισθάνοµαι καλύτερα» λέει, αλλά συµπληρώνει ότι ακόµα και έτσι υπάρχουν ζητήµατα που δυσκολεύεται να αντιµετωπίσει. «Πρέπει να κάνω ένα χειρουργείο στο πόδι µου, αλλά το αποφεύγω γιατί πρέπει να δουλέψω και να βγάλω αυτά τα χρήµατα» αναφέρει.

Το ίδιο δύσκολη είναι και η ζωή του Στάθη Παπαναστασίου, ο οποίος, στα 69 του, ζει σε ένα µικροσκοπικό διαµέρισµα 20 τετραγωνικών µέτρων στον Νέο Κόσµο. Ο µόνος λόγος που ζει σε αυτό το διαµέρισµα είναι επειδή καταφέρνει να κερδίζει τα 70 ευρώ του ενοικίου πουλώντας τη «Σχεδία». Σε διαφορετική περίπτωση θα έµενε ακόµα στον ξενώνα στον οποίο φιλοξενήθηκε για δύο χρόνια, µετά τον θάνατο της µητέρας του. «∆ούλεψα για πολλά χρόνια στα καράβια χωρίς να έχω πάρει ειδικότητα και στα νιάτα µου έπαιζα ποδόσφαιρο για να βγάζω ένα χαρτζιλίκι. Τελικά, δεν έκανα οικογένεια και έµεινα να γηροκοµήσω τη µητέρα µου. Μέναµε στο νοίκι και όταν την έχασα σταµάτησαν να µπαίνουν λεφτά στο σπίτι, επειδή ζούσαµε µε τα χρήµατα της σύνταξής της. Ετσι, αναγκάστηκα να φύγω» λέει στο «Έθνος της Κυριακής».

Στον ξενώνα ο κ. Παπαναστασίου είχε ένα πιάτο φαγητό και ένα κρεβάτι, αλλά τίποτα περισσότερο. «Όταν δεν µπορείς να έχεις έστω µια µικρή σύνταξη λίγο πριν κλείσεις τα 70, τότε αντιµετωπίζεις πολλά προβλήµατα. Εγώ δεν πήρα σύνταξη, επειδή έπαιρνα ένα προνοιακό επίδοµα για το ενοίκιο. Και στα θέµατα υγείας που έχω, µπορώ να αντιµετωπίσω µόνο τα πολύ βασικά µε το βιβλιάριο του απόρου» καταλήγει.

(φωτογραφίες: Σπύρος Μπακάλης)