Συγκλονίζει η Μέλπω Λεκατσά: «Δεν θα αμαυρώσουν το Πολυτεχνείο»

«Είκοσι και μία μέρες φυλακή σήμερα, ακριβώς όσες και τα χρόνια μου... Είναι η τέταρτη κατά σειρά εβδομάδα στη φυλακή. Σήμερα χιονίζει. Το 'νιωσα από το ιδιαίτερο ψύχος του κελιού μου... Το είδα να πέφτει μαζί με βροχή από τον φεγγίτη. Μερικά πουλιά έχουν από ώρα έρθει και τιτιβίζουν. Ψάχνουν μια ζεστή γωνίτσα. Αν μπορούν βέβαια να υποψιαστούν τι ζεστά είναι εδώ μέσα, θα προτιμούσαν να καθίσουν έξω όπου τουλάχιστον είναι ελεύθερα». Αυτές είναι μόνο μερικές από τις λέξεις που, όπως λέει σήμερα στο ethnos.gr, έγραψε σε δύο κομμάτια χαρτί σοκολάτας η 21χρονη τότε φοιτήτρια της Φαρμακευτικής, Μέλπω Λεκατσά, που είχε βρεθεί στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ.

«Έκανα PDF το ημερολόγιο σοκολάτας»

Τη νύχτα του Πολυτεχνείου η νεαρή τότε Μέλπω βρίσκεται στο ιατρείο της Σχολής. Λίγο πριν την εισβολή του τανκ, κάποιος της λέει να φύγει από την πίσω πόρτα. Όμως, από το ίδιο βράδυ η νεαρή φοιτήτρια, που ήταν ήδη σταμπαρισμένη από τα γεγονότα της Νομικής, είναι αναγκασμένη να κρύβεται. Κάθε εβδομάδα αλλάζει σπίτι. Τα τηλέφωνά της παρακολουθούνται. Έτσι, έπειτα από ένα τηλεφώνημα που έκανε, η Ασφάλεια την βρίσκει σε ένα σπίτι φίλων της παραμονή Χριστουγέννων. Συλλαμβάνονται όλοι. Έτσι, ο Ιανουάριος την βρίσκει κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Ανακρίνεται, υποφέρει, βασανίζεται. Όμως, δεν «σπάει» ούτε από το ξύλο ούτε από τα ασταμάτητα βασανιστήρια. Μόνο μια φορά τη μετέφεραν στο αναρρωτήριο με λιποθυμική τάση έπειτα από έναν άγριο ξυλοδαρμό. Τότε, ο γιατρός δίνει την εντολή να της φέρουν δύο σοκολάτες από το περίπτερο. Τα περιτυλίγματά τους και ένα στυλό γίνονται οι καλύτεροι φίλοι της 21χρονης. Σε αυτά γράφει όσα μαρτυρικά βιώνει.

Σαράντα πέντε χρόνια μετά τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και όσων ακολούθησαν μέχρι να πέσει η δικτατορία του Γ. Παπαδόπουλου, η Μέλπω Λεκατσά, συνταξιούχος φαρμακοποιός σήμερα, έχει ακόμη το ημερολόγιο της σοκολάτας. Μόνο που με το πέρας των ετών, το χαρτί... έλιωνε και οι φωτοτυπίες που είχε βγάλει, το ίδιο. Γι΄αυτό και το ψηφιοποίησε, όπως λέει. «Δεν θα μπορούσα να μην έχω κρατήσει το ημερολόγιό μου. Το χαρτί με τα χρόνια έλιωνε, οι φωτοτυπίες που είχα βγάλει, χαλούσαν. Έτσι, το έβγαλα φωτογραφία και το έχω κάνει PDF. Είναι αστείο η ζωή σου σε σοκολάτα να γίνει ένα αρχείο στον υπολογιστή. Αλλά έτσι είναι η ζωή, προχωράει...», αναφέρει η κυρία Λεκατσά.

«Τα θυμάμαι όλα, στιγμή προς στιγμή, σαν να είναι κινηματογραφική ταινία. Πλέον, όμως, δεν στοιχειώνουν τη ζωή μου. Τον πρώτο καιρό μόνο ήταν τραγικά αλλά ο άνθρωπος γυρίζει σελίδα και κοιτάει μπροστά», λέει η Μέλπω Λεκατσά

Η συνταξιούχος, σήμερα, φαρμακοποιός δεν έχει ξεχάσει ούτε μια στιγμή. Θυμάται τα πάντα. Όμως, έχει μάθει να πορεύεται κοιτώντας μπροστά με αισιοδοξία, όπως λέει. Γι' αυτό και σχεδόν ποτέ δεν μιλά για το παρελθόν της και τα βασανιστήρια που υπέστη.

«Υπάρχουν πράγματα που ο κόσμος θέλει να τα ξεχάσει. Τις πολύ κακές στιγμές προσπαθείς μια ζωή να τις στρέψεις πίσω. Ζεις με το αισιόδοξο. Ζεις με το καλύτερο. Δεν μπορώ εγώ τώρα να ζω με τον εφιάλτη και τα όνειρα του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Αυτό δεν θα γινόταν, γιατί δεν θα μπορούσα να είχα προχωρήσει στη ζωή μου», λέει και συνεχίζει να μας διηγείται: «Τα βασανιστήρια είναι παντού τα ίδια. Δεν πήρε κανείς περισσότερη δόση και άλλοι λιγότερη. Υπάρχει πάντα μια πάγια τακτική: Αυτή του κιμά. Όταν θέλουν να βασανίσουν τον άλλο για να τον “σπάσουν”, για να τους πει κάποια πράγματα, που νομίζουν ότι ξέρει. Αυτά, με το πέρας των ετών, τα θυμάμαι όλα, στιγμή προς στιγμή, σαν να είναι κινηματογραφική ταινία. Πλέον, δεν στοιχειώνουν τη ζωή μου. Τον πρώτο καιρό μόνο ήταν τραγικά αλλά ο άνθρωπος γυρίζει σελίδα και κοιτάει μπροστά».

Μόνο κάποιες στιγμές θυμάται, όπως λέει, όπως αυτές οι μέρες αλλά και το απόγευμα της Τετάρτης, 14 Νοεμβρίου, όταν μαζεύτηκαν αρκετά μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου σε βιβλιοπωλείο στην Πλάκα και έκαναν πνευματικό μνημόσυνο στον Κυριάκο Σταμέλο, ενός εκ των βασικών διαπραγματευτών με τις στρατιωτικές δυνάμεις την ημέρα της εισβολής στο Πολυτεχνείο, που έφυγε από τη ζωή τον Απρίλιο του 2018.

«Υπήρχαν νεκροί. Το έχει καταγράψει η Ιστορία»

Οι δύο πρόσφατες προκλήσεις της Χρυσής Αυγής, ότι δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και ότι ο μοναδικός εκλεγμένος από το λαό Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, προκαλούν την οργή της κυρίας Λεκατσά και την άμεση απάντησή της. Γι' αυτό και τονίζει προς πάσα κατεύθυνση: «Αυτοί όλοι για εμένα, που υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξαν νεκροί, είναι με διεστραμμένη φαντασία. Δεν χρειάζεται καν να τους απαντήσω. Τα γεγονότα τα έχει καταγράψει η Ιστορία. Υπήρξαν πάρα πολλοί νεκροί», λέει.

«Αυτοί όλοι για εμένα, που υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξαν νεκροί, είναι με διεστραμμένη φαντασία», απαντά η ίδια

Και συνεχίζει: «Τέλος, δεν θα το συζητάμε κάθε χρόνο. Είναι καταγεγραμμένος ο κατάλογός τους. Υπάρχουν οι γονείς των παιδιών που έχουν μιλήσει. Αυτοί που μπορούσαν μόνο. Όταν εγώ, για παράδειγμα, είδα ταυτότητα παιδιού που είχε πεθάνει, 14 ετών τότε, με πατέρα αστυνομικό, αυτός δεν μίλησε ποτέ. Μην λέμε βλακείες ότι δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο; Τους εφεύραμε; Πήγαν στα νοσοκομεία τα παιδιά που ήταν πολύ βαριά και δεν μπορούσαμε να τους προσφέρουμε τις πρώτες βοήθειες. Εκεί τους χτυπούσαν, ακόμη και μέσα στα χειρουργεία. Απλώς, θέλουν να αμαυρώσουν το Πολυτεχνείο».

Όπως εξηγεί η κυρία Λεκατσά, το Πολυτεχνείο έχει δύο χαρακτηριστικά: Πρώτον, είναι μία εξέγερση φοιτητών, οι οποίοι σεβάστηκαν το κτίριο, μέσα στο οποίο βρίσκονταν. «Οι φοιτητές και όλοι όσοι μπορούσαν εξεγέρθηκαν με στόχο να πέσει μια δικτατορία», λέει τονίζοντας ότι εκείνη η εξέγερση δεν καθοδηγήθηκε από πολιτικά κόμματα.

Δεύτερον, στόχος της εξέγερσης ήταν η πτώση της δικτατορίας. «Αυτό πρέπει σήμερα να το αμαυρώνουμε. Διότι σήμερα θέλουν να φασιστοποιούνται οι νόμοι. Φασιστοποιείται όλη η Ελλάδα. Γι' αυτό και λένε ότι δεν υπήρχαν νεκροί». Και τονίζει ότι οι νέοι πρέπει να δουν την πραγματικότητα: Να ενημερώνονται, να διαβάζουν και να έχουν εμπεριστατωμένη άποψη για τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία μας. «Για παράδειγμα, σήμερα θα ήθελα να δω τους νέους να κυκλοφορούν με ποδήλατα. Σήμερα, έχουμε ελευθερία, τότε δεν είχαμε. Και ο βασικός στόχος να είναι να μην περάσει ο φασισμός. Με τρελαίνουν αυτά που συμβαίνουν: Χτυπούν ανθρώπους μέσα στη μέση του δρόμου, τους σκοτώνουν. Αυτά είναι απαράδεκτα».

«Να καθαρίσουν τα πανεπιστήμια από τα ναρκωτικά»

Στο μεταξύ, η ίδια -αν και δέχθηκε πρόταση για να ασχοληθεί με την πολιτική- αρνήθηκε, γιατί προτίμησε, όπως λέει, να ασχοληθεί με τη δουλειά της και την οικογένειά της. «Το να ασκήσεις εξουσία, ενέχει κινδύνους και ο δικός μου δεν ταίριαζε», λέει. Όμως, σήμερα δεν μπορεί να δεχθεί την κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τα ελληνικά πανεπιστήμια και οι χώροι γύρω από αυτά. «Η διακίνηση ναρκωτικών γίνεται εδώ και πολλά χρόνια. Όμως, το να μην μπορεί να βρεθεί μία λύση από τους ίδιους τους πανεπιστημιακούς, εμένα μου είναι αδιανόητο. Εγώ, εδώ, θέλω να δω τους φοιτητές με αίτημα: Καθαρά πανεπιστήμια, έξω τα ναρκωτικά από τα ΑΕΙ. Αν υπάρχουν φοιτητές, που είναι εξαρτημένοι, να τους βοηθήσουμε, να φωνάξουμε ψυχολόγους και ομάδες υποστήριξης για να σωθούν τα παιδιά. Είναι αδύνατον να αδιαφορούν οι πανεπιστημιακό. Αν εγώ είχα κουράγιο, θα έβγαινα μπροστά σε αυτή την κατάσταση: Η αδράνεια της κοινωνίας είναι κάτι το εξωφρενικό», λέει η ίδια, που διατηρούσε όλα αυτά τα χρόνια φαρμακείο επί της οδού Πατησίων στο κέντρο της Αθήνας.

Πάντως, η επιθυμία της κυρίας Λεκατσά είναι οι νέοι να διαβάζουν και να μην δέχονται την προπαγάνδα, που κάποιοι προσπαθούν να τους... επιβάλλουν. Και με δεδομένο το παραπάνω, θα βρεθεί και πάλι σε μία ακόμη επέτειο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έξω από το ιστορικό κτίριο της οδού Πατησίων. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα τη στοιχειώνουν οι μνήμες...