Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες: Ζήσαμε την κόλαση στο σπίτι των μαστροπών

Η οδός Μήδειας είναι ένας µικρός δρόµος, κοντά στην πλατεία Κολιάτσου. Οι λιγοστοί -παλιοί- κάτοικοι της γειτονιάς, εδώ και µήνες, άκουγαν τα ξηµερώµατα τα τακούνια των κοριτσιών που έµεναν στο τέλος του δρόµου. Ηξεραν ότι γυρίζουν από τη δουλειά και πως ο χαρακτηριστικός ήχος θα χαθεί όταν φτάσουν σε µια παλιά και κακοσυντηρηµένη πολυκατοικία του ’70.

Οι καλλίγραµµες κοπέλες δεν είχαν δώσει ποτέ δικαίωµα, χωρίς, όµως, να µπορούν να αποφύγουν τα κουτσοµπολιά για την τολµηρή -ενδυµατολογικά- εµφάνισή τους. Μοναδικό παράπονο των πιο «πουριτανών» ήταν η φασαρία από τα τακούνια «τις ώρες που ο κόσµος κοιµάται». Οταν η πόρτα του διαµερίσµατός τους έκλεινε, κανείς δεν ήξερε ότι ζούσαν έναν εφιάλτη.

Το σπίτι ήταν «φυλακή» και εκείνες άνθρωποι «φαντάσµατα», που παρακολουθούνταν όλο το 24ωρο µε κάµερες από τα µέλη του κυκλώµατος µαστροπών, που εξαρθρώθηκε από την Αστυνοµία την περασµένη εβδοµάδα µε τη σύλληψη 15 ατόµων.

«Στο σπίτι υπήρχαν τουλάχιστον τέσσερις κάµερες, οι οποίες ήταν τοποθετηµένες στο σαλόνι, στο µπαλκόνι, έξω από την είσοδο του διαµερίσµατος, καθώς και στην κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας. Οι κάµερες ήταν συνδεδεµένες µε το κινητό των..., οι οποίοι λάµβαναν ειδοποίηση κάθε φορά που οι κάµερες εντόπιζαν κίνησή µας» περιγράφει στην κατάθεσή της 20χρονη Μολδαβή, η οποία απελευθερώθηκε από τους αστυνοµικούς.

Μάλιστα, γυναίκα µε πρωταγωνιστικό ρόλο στο κύκλωµα είχε κάνει παρατήρηση στις «φυλακισµένες» εκδιδόµενες να µην κυκλοφορούν γυµνές στο σπίτι, γιατί τις κάµερες τις κοιτάει ο άντρας της και ζηλεύει. Το «big brother» δεν περιοριζόταν στις κάµερες. «Μου είπαν ότι έχουν βάλει τσιπάκι στο κινητό µου για να ακούν τις κλήσεις µου, ενώ το αφεντικό µας έλεγε ότι πρέπει να αφήνουµε τα κινητά σε συγκεκριµένο σηµείο στο σπίτι, το οποίο παρακολουθείται από κάµερα» συνέχισε η ίδια κοπέλα.

Ο φόβος ήταν καταλυτικός παράγοντας για να µη βγαίνει τίποτα προς τα έξω. «Βλέπαµε τις κοπέλες. Καταλαβαίναµε ότι κάτι δεν πάει καλά. Ποτέ, όµως, δεν ήρθαν να µας πουν κάτι. Περνούσαν από µπροστά µας, αλλά πού να φανταστούµε ότι ζούσαν σαν φυλακισµένες. Κανείς δεν ξέρει τι δράµα µπορεί να κρύβεται πίσω από κάθε κλειστή πόρτα» λέει στο «Εθνος της Κυριακής» κάτοικος της περιοχής. Ποιος να φανταζόταν ότι το διαµέρισµα είχε µείνει ακόµα και χωρίς νερό... «∆εν είχαµε νερό για περίπου τρεις εβδοµάδες. Αυτός που µας πρόσεχε είχε έρθει γι’ αυτόν τον λόγο στο σπίτι και εκείνη την ηµέρα έκανε παρατήρηση σε δύο από τις κοπέλες που είχαν τσακωθεί µεταξύ τους. Ο... τους είπε ότι στα δικά του µαγαζιά δεν θέλει να γίνονται καβγάδες».

Τα «κόκκινα» φωτάκια της Φυλής

Ο χώρος «εργασίας» των κοριτσιών, σε απόσταση δυόµισι χιλιοµέτρων από το σπίτι όπου ζούσαν, ήταν οίκοι ανοχής στην οδό Φυλής. Ενας δρόµος µιας πρώην µεσοαστικής γειτονιάς του Κέντρου, όπου καθηµερινά «εκτονώνονται» εκατοντάδες άντρες, πληρώνοντας 20 ευρώ την «επίσκεψη». Τέσσερα από τα περίπου 30 σπίτια µε τα «κόκκινα φωτάκια», που λειτουργούν στην οδό Φυλής, ήταν στην επιρροή του κυκλώµατος. Σύµφωνα µε την Αστυνοµία, ωστόσο, οι ίδιοι µαστροποί διαχειρίζονταν και άλλους οίκους ανοχής στην Αθήνα.

Η «βιοµηχανία» του πληρωµένου έρωτα κρύβει, όπως αποκαλύπτεται από τη δικογραφία της υπόθεσης, ανθρώπινα δράµατα κοριτσιών, τα οποία έφυγαν από τη χώρα τους µε την υπόσχεση ότι θα δουλέψουν στην Ελλάδα ως πωλήτριες. Τα κυκλώµατα έχουν «στρατολόγους» σε χώρες όπως η Μολδαβία αλλά και «λογιστές» που υπολογίζουν το κέρδος από την κάθε κοπέλα. Η κατάθεση µίας εξ αυτών είναι ενδεικτική: «∆ούλευα καθηµερινά δύο βάρδιες, 10.00-17.00 και 17.00-24.00. Εκανα περίπου 30 ραντεβού κατά την πρωινή βάρδια και περίπου 25 κατά την απογευµατινή. Το κάθε ραντεβού κόστιζε 20 ευρώ. Για κάθε βάρδια αµειβόµουν µε 15 ευρώ. Ρεπό έπαιρνα µόνο όταν είχα περίοδο. ∆ούλεψα 100 ηµέρες, πράγµα που αντιστοιχεί σε 100.000 ευρώ κέρδος γι’ αυτούς για τους οποίους δούλευα. Από όλα αυτά τα χρήµατα, εγώ έχω λάβει 4.000 ευρώ».

Αξιωµατικός της Ασφάλειας που µίλησε στο «Εθνος της Κυριακής» εξήγησε ότι «οι οίκοι ανοχής του κυκλώµατος σφραγίστηκαν. Το πρόβληµα, όµως, δεν είναι τόσο απλό. Στην οδό Φυλής έχουµε σφραγίσει κατ’ εξακολούθηση καταστήµατα που λειτουργούσαν παράνοµα, τα οποία λίγο καιρό αργότερα άνοιξαν ξανά, µε σκοπό να δουλέψουν και πάλι παράνοµα, µέχρι να τα κλείσουµε ξανά. Τα κέρδη είναι τεράστια από τη βιοµηχανία της πορνείας». Τα «αφεντικά» του κυκλώµατος είχαν µεριµνήσει και για τη νοµιµοποίηση των εκδιδόµενων γυναικών, µέσω εικονικών γάµων. Σε µια περίπτωση, µάλιστα, νεαρή Μολδαβή παντρεύτηκε χωρίς να το ξέρει: «Η δικηγόρος µου είπε ότι θα πάµε να υπογράψω κάτι χαρτιά και ότι θα µε ρωτήσουν κάτι στο οποίο θα πρέπει να απαντήσω ‘‘ναι’’. Πήγα σε ένα γραφείο και µια κυρία µεγάλης ηλικίας διάβασε κάτι και µε ρώτησε κάτι στα Ελληνικά που δεν κατάλαβα. Απάντησα ‘‘ναι’’. Μετά έκανε την ίδια ερώτηση και στον... και απάντησε και αυτός ‘‘ναι’’. Υπογράψαµε κάποια χαρτιά και φύγαµε. Οταν γύρισα στο σπίτι η... γελούσε και µου είπε ότι µόλις παντρεύτηκα».

Η Αστυνοµία συνέλαβε για την υπόθεση 15 άτοµα, ανάµεσά τους και τον φερόµενο ως αρχηγό του κυκλώµατος, ο οποίος κρίθηκε την περασµένη Πέµπτη προφυλακιστέος. Ο πιο στενός συνεργάτης του ήταν µια γυναίκα, ενώ υπήρχαν αρκετοί φύλακες που επιτηρούσαν τόσο τις εκδιδόµενες κοπέλες όσο και τους οίκους ανοχής. Ανάµεσα στις γυναίκες που απελευθερώθηκαν από την Αστυνοµία ήταν και δύο ανήλικες. Οι Αρχές έχουν βάλει στο µικροσκόπιο την οικονοµική δραστηριότητα που είχαν αναπτύξει οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης, κυρίως για να εξακριβώσουν τον τρόπο µε τον οποίο «ξέπλεναν» τα τεράστια κέρδη.

Από εκδιδόµενες... στρατολογητές

Η «ευχάριστη αφήγηση»  είναι το πρώτο βήµα για τους ποινικούς που ασχολούνται µε το trafficking, προκειµένου να προσελκύσουν τα υποψήφια θύµατά τους. Εξ ου και ο όρος «happy trafficking», που εφηύρε το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ για να περιγράψει την ωραία ζωή που υπόσχονται οι διακινητές ανθρώπων στις γυναίκες.

«Είναι ο συνηθέστερος τρόπος στρατολόγησης. Εδώ αξίζει να σηµειώσουµε τον ρόλο των γυναικών στα κυκλώµατα, είτε είναι πρώην θύµατα trafficking είτε όχι. Οι γυναίκες έχουν τριπλό πλεονέκτηµα. Είναι πιο πιστευτές στα θύµατα, λιγότερο εκφοβιστικές (λένε για παράδειγµα ότι το έχουν δοκιµάσει και αυτές και ήταν όλα εντάξει), ενώ σε περίπτωση σύλληψής τους έχουν ευνοϊκότερη µεταχείριση από τη ∆ικαιοσύνη. Συνεπώς, οι γυναίκες είναι πιο χρήσιµες για τους εγκεφάλους των κυκλωµάτων» εξηγεί στο «Εθνος της Κυριακής» ο Γιώργος Παπαδηµητρακόπουλος, ερευνητής του Πανεπιστηµίου του Cambridge για θέµατα trafficking και µέλος της πλατφόρµας ειδικών της Europol (EPE).

Τι γίνεται, όµως, όταν από τις κακουχίες και τους αλλεπάλληλους βιασµούς οι γυναίκες δεν είναι πια χρήσιµες στους µαστροπούς; «Οταν δεν µπορούν να τις χρεώσουν στους πελάτες στην τιµή που θέλουν, τότε τις πουλάνε στον επόµενο µαστροπό, που απευθύνεται σε κοινό άλλης δηµογραφικής και οικονοµικής τάξης και έτσι µπορεί να τις χρεώσει σε χαµηλότερη τιµή. Μετά από δύο-τρεις ‘‘µεταπωλήσεις’’ οι γυναίκες δεν είναι πια χρήσιµες στα κυκλώµατα και είτε αποσύρονται, είτε αναλαµβάνουν εκείνες τον ρόλο του στρατολογητή» προσθέτει ο κ. Παπαδηµητρακόπουλος.

Η πρόταση ανήλικη

Το «happy trafficking» εφαρµόστηκε και στην περίπτωση της εγκληµατικής οργάνωσης που εξαρθρώθηκε την περασµένη εβδοµάδα στην Αθήνα. Ανήλικη από τη Μολδαβία περιέγραψε πώς ξεκίνησαν όλα: «Φίλη µού πρότεινε να την ακολουθήσω στην Ελλάδα και προσφέρθηκε να µου βρει δουλειά ως πωλήτρια. Εγώ της είπα ότι θα το σκεφτώ, αλλά ταυτόχρονα της είπα ότι δεν είχα κλείσει ακόµα τα 18 µου χρόνια. Η... µου ανέφερε ότι αυτό δεν είναι πρόβληµα και ότι θα µε συνόδευε η ίδια στο ταξίδι για την Ελλάδα. Την επόµενη µέρα µου γνώρισε έναν φίλο της...». Ο άντρας αυτός πλήρωσε το ταξίδι της κοπέλας στην Ελλάδα και έγινε ο στρατολογητής της. Οταν η κοπέλα έφτασε στον σταθµό των ΚΤΕΛ στην Αθήνα, την περίµενε ένα πολυτελές γκρι αυτοκίνητο. Το µαρτύριό της µόλις είχε ξεκινήσει.