Ο ορισμός των ηλιθίων: Όταν άνθρωποι δίκαζαν σε κανονικές δίκες και καταδίκαζαν σε θάνατο τετράποδα - Οικτρό τέλος ζώων στην αγχόνη και στην… ηλεκτρική καρέκλα!

Αν η ευφυία των ανθρώπων έχει όρια, η ηλιθιότητα είναι απέραντη! Γνωρίζετε ότι κάποτε άνθρωποι δίκαζαν σε κανονικές δίκες και καταδίκαζαν σε θάνατο τετράποδα; Ότι μαρτύρησαν στην αγχόνη γουρουνόπουλα, ελέφαντες και άλλα ζώα; Μάθετέ το λοιπόν!

Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων πριν από λίγες ημέρες και οι άνθρωποι έτσι το ‘χουν: με μια μέρα αφιερωμένη στα θύματά τους, θεωρούν ότι εξιλεώνονται για αμαρτίες αιώνων!
Κι όπως σοφά είχε πει σε μια από τις ατέρμονες ομιλίες του ένας άνθρωπος που ο χαρακτηρισμός «ζώο» θα πρόσβαλλε τα τετράποδα, ο Γιόζεφ Γκέμπελς: «ο άνθρωπος ήταν και παραμένει ζώο. Άλλοτε αρπακτικό θηρίο, άλλοτε κατοικίδιο, αλλά πάντα ένα ζώο»! Ζώο με την κακή έννοια…

Και ο πάντα επίκαιρος, αν και κάτοικος του ουρανού από χρόνια, Εντουάρντο Γκαλεάνο έχει γράψει για την Ημέρα των Ζώων: «Μέχρι πριν από κάποια χρόνια, πολλοί Ευρωπαίοι υποπτεύονταν ότι τα ζώα ήταν δαίμονες μεταμφιεσμένοι. Οι εκτελέσεις των δαιμονισμένων ζώων, στην αγχόνη ή στην πυρά, αποτελούσαν δημόσια θεάματα, το ίδιο δημοφιλή όσο και το κάψιμο των μαγισσών, που θεωρούνταν ερωμένες του Σατανά». Αυτά έγραφε ο ουρουγουανός γητευτής των λέξεων και πραγματικά έθιγε ένα λερό κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας. Γνωρίζατε ότι τα ζώα, συμπεριλαμβανομένων των εντόμων, αντιμετώπιζαν την πιθανότητα ποινικών διώξεων για αρκετούς αιώνες σε πολλά μέρη της Ευρώπης.

Τέτοιες δίκες έχουν καταγραφεί στην Ευρώπη από τον 13ο αιώνα έως τον 18ο. Στις μέρες μας τα περισσότερα συστήματα ποινικής δικαιοσύνης θεωρούν ότι τα «μη ανθρώπινα όντα» στερούνται ηθικής και συνείδησης και επομένως δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνα για μια παραβατική πράξη.

Στην Ευρώπη του Μεσαίωνα όμως, τα ζώα εύκολα μπορούσαν να κατηγορηθούν για διάφορα εγκλήματα και να δικαστούν σε δικαστήρια όπως και οι άνθρωποι. Αν δικάζονταν σε εκκλησιαστικά δικαστήρια, τα ζώα είχαν ακόμη και συνηγόρους διορισμένους να ενεργούν ως υπερασπιστές τους· δεν είχαν το πλεονέκτημα νομικής εκπροσώπησης εάν δικάζονταν σε κοσμικά δικαστήρια!

Η χοιρομητέρα του Σαβινί

Για παράδειγμα, το 1457, ένας θηλυκός χοίρος στο Σαβινί της Γαλλίας, με έξι χοιρίδια να σέρνονται στα πόδια της, επιτέθηκε και σκότωσε ένα πεντάχρονο αγόρι. Στην εποχή μας, ο ιδιοκτήτης της χοιρομητέρας ενδεχομένως να αντιμετώπιζε ποινικές διώξεις για αμέλεια, όμως οι Ευρωπαίοι των χρόνων του Μεσαίωνα είχαν διαφορετικές αντιλήψεις περί Δικαιοσύνης. Οι Αρχές του Σαβινί απήγγειλαν κατηγορίες στη γουρουνίτσα για φόνο και επίσης εγκαλούσαν και τα μικρά χοιρίδια ως συνεργούς! Διορίστηκε μάλιστα και δικηγόρος για να υπερασπιστεί την κατηγορουμένη και αφού ακούστηκε η μαρτυρία, ένας δικαστής έκρινε τον χοίρο ένοχο. Η δυστυχής χοιρομητέρα καταδικάστηκε σε θάνατο και κρεμάστηκε από τα πόδια μέχρι να αφήσει τη στερνή ανάσα της. Τα γουρουνάκια δεν είχαν τη μοίρα της μητέρας τους: η συμμετοχή τους στο φόνο του παιδιού δεν αποδείχθηκε, οπότε αθωώθηκαν για να σφαγιαστούν όταν θα μεγάλωναν και θα στόλιζαν ένα λουκούλλειο γεύμα με ένα μήλο στο σιωπηλό στόμα τους…

Το να δικάζεται για εγκληματική πράξη ένα ζώο μπορεί να φαίνεται γελοίο σήμερα, ωστόσο οι άνθρωποι πριν από χρόνια είχαν άλλες αντιλήψεις, που προκαλούν στις μέρες μας γέλιο στην αρχή, μετά θλίψη και οργή, αν το καλοσκεφτεί κάποιος και τέλος ντροπή. Η χοιρομητέρα του Σαβινί είχε προφυλακιστεί εν αναμονή της δίκης. Το δικαστήριο προσέλαβε έναν επαγγελματία δήμιο για να εκτελέσει την ποινή, ο οποίος χρέωσε την ίδια τιμή με τα χρήματα που πληρωνόταν για την εκτέλεση ενός ανθρώπου!
Κι αν νομίζετε ότι όλα αυτά και άλλα πολλά ευτράπελα συνέβαιναν στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα μόνο, γελιέστε.

Αρκούδα στη φυλακή επί 15 χρόνια!

Η «Κάτια» η Αρκούδα, μια θηλυκή καφέ αρκούδα που είχε γεννηθεί στα βουνά του Καζακστάν, φυλακίστηκε το 2004 αφού κρίθηκε ένοχη για τον φόνο δύο ανθρώπων σε δύο διαφορετικά περιστατικά. Η δύσμοιρη αρκούδα, κρατήθηκε στη φυλακή Arkalyk στο Kostanay και αφού εξέτισε ποινή κάθειρξης 15 ετών (!), αφέθηκε ελεύθερη ξανά στα βουνά της. Πότε αυτό; Το 2004!

Η γαϊδούρα δεν τον ήθελε...

Κι αν γυρίσουμε στον 18ο αιώνα, στο 1750 δηλαδή, θα βρούμε καταχωρημένη στα αρχεία μια περίπτωση κατά την οποία ένας άνθρωπος, ο Γάλλος Ζακ Φερόν δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού γιατί συνελήφθη να ερωτοτροπεί με έναν θηλυκό γάιδαρο. Η δίκη έγινε στην κοινότητα Vanves. Σε ανάλογες περιπτώσεις, εκείνους τους καιρούς, ήταν σύνηθες και το ζώο να καταδικάζεται επίσης σε θάνατο, αλλά στην περίπτωση του Vanves το γαϊδούρι αθωώθηκε. Το δικαστήριο αποφάσισε ότι το ζώο είχε πέσει θύμα των σεξουαλικών ορέξεων του αφεντικού του και δεν είχε συμμετάσχει με τη θέλησή του! Μάλιστα, ένα έγγραφο, με ημερομηνία 19 Σεπτεμβρίου 1750, που είχε υποβλήθηκε στο δικαστήριο πιστοποιούσε την ενάρετη φύση του ζώου! Το έγγραφο που έσωσε το γαϊδουράκι από την αγχόνη έφερε τις υπογραφές του ιερέα της ενορίας και άλλων ευυπόληπτων κατοίκων της κοινότητας!

Ελέφαντας... στην ηλεκτρική καρέκλα

Και τέλος αξίζει να αναφερθούμε στο οικτρό τέλος του θηλυκού ελέφαντα Τόπσι που θανατώθηκε με ηλεκτροπληξία επειδή σκότωσε ένα θεατή στο τσίρκο όπου εκτελούσε το σόου της· η εκτέλεση μάλιστα κινηματογραφήθηκε! Κι όλα αυτά τα θεάρεστα, στις αρχές του 20ου αιώνα! Το 1903!

Και λίγα χρόνια μετά, το 1916, ένας ακόμη δυστυχής ελέφαντας ξεψύχησε με τραγικό τρόπο επειδή οι άνθρωποι τον καταδίκασαν σε θάνατο! Ο πέντε τόνων ασιατικός ελέφαντας που άκουγε στο όνομα «Μαίρη», είχε σκοτώσει πάνω στον πανικό της ένα εκπαιδευτή που την είχε χτυπήσει με έναν γάντζο στο στόμα. Ο ελέφαντας καταδικάστηκε σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες και αποφασίστηκε να κρεμαστεί.

Κι ένα βροχερό απόγευμα, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1916 η Μαίρη μεταφέρθηκε σιδηροδρομικώς στην κομητεία Γιουνικόι του Τενεσί, όπου ένα πλήθος περίπου 2.500 ανθρώπων - συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων παιδιών της πόλης - συγκεντρώθηκε έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό, περιμένοντας να παρακολουθήσει το οικτρό θέαμα.

Η άκακη ελεφαντίνα δέθηκε από το λαιμό με μια αλυσίδα κι ένας γερανός την σήκωσε ψηλά· η αλυσίδα έσπασε και το βαρύ παχύδερμο σωριάστηκε στη γη με πάταγο. Ο ελέφαντας είχε σπάσει πολλά από τα κόκαλά του και σφάδαζε από τους πόνους. Τα παιδιά τρόμαξαν από την πτώση και έτρεξαν μακριά και το βαριά τραυματισμό ζώο ανυψώθηκε ξανά από το γερανό με πιο δυνατή αλυσίδα αυτή τη φορά και τελικά ξεψύχησε. Ο ιατροδικαστής διαπίστωσε τον θάνατό της και επίσης βρήκε και ένα σαπισμένο δόντι που σίγουρα θα την πονούσε πολύ, ακριβώς εκεί που την είχε χτυπήσει ο εκπαιδευτής της. Όμως αυτό διόλου ενδιέφερε τους ανθρώπους που μπορεί να σκοτώνει ο ένας τον άλλον δι’ ασήμαντον αφορμή, αλλά δεν μπορεί να σκοτώνει ανθρώπους ένα ζώο. Πώς να το κάνουμε;

Και οι άνθρωποι, από το 1931 γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων στις 4 Οκτωβρίου κάθε χρόνο, την ημέρα που γιορτάζεται και η μνήμη του Καθολικού Άγιου προστάτη των ζώων Φραγκίσκου της Ασίζης. Και τα σφαγεία εκείνη την ημέρα λειτουργούν κανονικά, οι κυνηγοί βγαίνουν στα βουνά δίχως βαριά συνείδηση, οι πτηνοτρόφοι κατακρεουργούν ασύστολα τις όρνιθές τους, φαλαινοθήρες δολοφονούν κήτη στους ωκεανούς, ψαράδες σκοτώνουν με τουφέκια δελφίνια για να μην τους καταστρέφουν τα δίχτυα, στα εστιατόρια σερβίρεται κρέας μοσχαριού, χοιρινό ή κοτόπουλου, ψάρια ή αστακοί έτσι για να γιορτάσουν οι άνθρωποι την εξουσία τους (και) στα ζώα.

Και ξεχνούν οι αφελείς ότι τα ζώα δεν διώχτηκαν ποτέ από τον Παράδεισο· κι αν έγινε η ζωή τους Κόλαση στους ανθρώπους το οφείλουν...