Αλίκη Βουγιουκλάκη: Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ διηγείται τον θάνατό της - «Πήρε τρεις ανάσες και "έφυγε"»

Μία συγκλονιστική εξομολόγηση έκανε ο Γιάννης Παπαμιχαήλ στο επεισόδιο της εκπομπής Idols που προβλήθηκε το βράδυ της Παρασκευής (19/11). Ο γιος της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ μίλησε στον Σάκη Ρουβά για το πώς έφυγε από τη ζωή η μεγάλη σταρ του ελληνικού κινηματογράφου.

«Θα μοιραστώ κάτι, που δεν το έχω πει νομίζω. Τις τελευταίες ώρες, πριν φύγει, δεν ήθελα να ήμουν μέσα και να το δω. Κάθε ώρα έμπαινα πέντε λεπτά μέσα κι έφευγα. Έλεγα εντάξει δεν θα γίνει στα πέντε λεπτά. Τα 55 λεπτά ήμουν έξω αλλά δυστυχώς το έζησα. Έζησα πώς "έφυγε" η Αλίκη», είπε αρχικά ο Γιάννης Παπαμιχαήλ.

Γιάννης Παπαμιχαήλ για Αλίκη Βουγιουκλάκη: «Δεν ήθελα να το ζήσω»

«Το έζησα στα πέντε λεπτά πως έφυγε η Αλίκη και μπορεί να έχουν περάσει 25 χρόνια αλλά το θυμάμαι σαν χθες. Έκανε τρεις ανάσες κι έφυγε. Πραγματικά δεν ήθελα να το ζήσω. Το μόνο που έκανα μετά, ήταν να της κλείσω τα μάτια και να βγω από το δωμάτιο» είπε ο Γιάννης Παπαμιχαήλ.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη - μετά από δύο μήνες νοσηλείας - πέθανε στις 23 Ιουλίου 1996 σε ηλικία 62 ετών, στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, από καρκίνο στο συκώτι (επίσημη αιτία θανάτου ήταν το ηπατικό κώμα, στο οποίο είχε περιπέσει τις τελευταίες ώρες. Ακολούθησε διήμερο λαϊκό προσκύνημα της σορού της στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 24 Ιουλίου 1996, εψάλη η νεκρώσιμη ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε την επομένη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της και πλήθους κόσμου, που έδωσε στην κηδεία τη μορφή λαϊκού προσκυνήματος.

Γιάννης Παπαμιχαήλ: «Ο πατέρας μου δεν με έβλεπε ως γιο του αλλά ως αντίπαλό του»

«Με τη μάνα μου αισθανόμουν ότι ήμουν σε μια φούσκα ασφαλείας, μου το μετέδιδε. Πράγμα που δεν ένιωθα πολύ με τον πατέρα μου γιατί ήξερα ότι θα τσακωθούμε. Κόντρα δεν είχαμε, ο Δημήτρης ήταν τελείως διαφορετική προσωπικότητα από την μητέρα μου. Ήταν εξαιρετικός ηθοποιός αλλά δύσκολος άνθρωπος. Ενώ η Αλίκη μπορεί να σε έφερνε κοντά της με το χαμόγελό της, ακόμα κι αν την έβριζαν, ο Δημήτρης σε αντίστοιχη περίπτωση θα σου απαντούσε δέκα φορές χειρότερα. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, ο Δημήτρης είχε γίνει έξαλλος κι είχε χαστουκίσει δημοσιογράφους, όπως μου τα έχουν πει γιατί δεν είχα γεννηθεί», είπε αρχικά ο Γιάννης Παπαμιχαήλ.

Και συνέχισε λέγοντας: «Έχουμε περάσει κι ωραίες στιγμές. Πηγαίναμε στο γήπεδο, στο εξοχικό του κι είχα καλή σχέση με τη δεύτερη γυναίκα του. Στο τέλος τα τελευταία δύο χρόνια χάλασαν οι σχέσεις μας. Ό,τι έγινε έγινε, τον αγαπώ. Έχω πει και παλιότερα για αυτά που έκανε. Αυτό έγινε γιατί ο πατέρας μου πίστευε ενδόμυχα, πως αυτά που είχε αποκτήσει με την Αλίκη, του ανήκαν όλα.

Όταν έφυγε η Αλίκη και πέρασαν σε εμένα, υποσυνείδητα ο πατέρας μου, δεν με έβλεπε ως γιο του αλλά ως αντίπαλό του. Αυτό είναι άσχημο Δηλαδή γιατί τα έχει αυτός και δεν τα έχω εγώ. Ναι αλλά είναι το παιδί σου, όχι κάποιος ξένος. Δεν μπορέσαμε να τα βρούμε, θα ήθελα να είχε συμβεί».

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου και «έφυγε» στις 23 Ιουλίου. Όλη της η ζωή της είναι κινηματογραφική ταινία - από τα πρώτα της βήματα έως το τέλος της ζωής της. Η λάμψη της έμφυτη, την ακολούθησε από τα πρώτα της βήματα και δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Οι ταινίες εξακολουθούν να προβάλλονται από την τηλεόραση και να συγκινούν, ενώ ο Τύπος δεν έπαψε ποτέ να ασχολείται μαζί της.

Οι περισσότεροι τη γνωρίσαμε μέσα από το θέατρο και τον κινηματογράφο. Κάποιοι άλλοι έζησαν μαζί της, ήταν δίπλα της, τη θυμούνται στα πάρτι των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς που διοργάνωνε σπίτι της και περνούσε όλη η κοσμική Αθήνα. Κάποιοι άλλοι την είδαν να μαγειρεύει και να αυτοσαρκάζεται. Όλοι την ήξεραν και όλοι μιλούσαν για εκείνη. Το έλεγε και η ίδια: «Όλοι μιλάνε για μένα σαν να είμαι μεγάλη. Σαν να μην ήμουν ποτέ μικρή».

Το σύμβολο της αθωότητας, της παιδικότητας, της νιότης, της αισιοδοξίας, έζησε στα παιδικά της χρόνια μια στερημένη και μελαγχολική ζωή. Ο θάνατος του πατέρα της σημάδεψε τον χαρακτήρα της μικρής Αλίκης. Της έλειπε η πατρική στοργή. Η μητέρα της, Έμμυ Βουγιουκλάκη, έμεινε χήρα σε νεαρή ηλικία, με μόνη συντροφιά την πρωτότοκη κόρη της και τους δύο μικρότερους γιους της, Αντώνη και Τάκη. Από τα εφηβικά της χρόνια φάνηκε το ηγετικό της χάρισμα. Σταδιακά πήρε τα ηνία του σπιτιού. Ανέλαβε τον ρόλο του κηδεμόνα τόσο για τη μητέρα της όσο και για τα αδέρφια της. Μεγαλώνοντας σε μια μικρή μονοκατοικία στο Μαρούσι, έμαθε να ζει με όλη τη γειτονιά. Τότε που οι άνθρωποι τα μοιράζονταν όλα: χαρές και λύπες, γιορτές και καταστροφές. Σαν μια μεγάλη οικογένεια.

Φίλοι και συνεργάτες της μιλούν για την άλλη Αλίκη, για το αντράκι, για τον άνθρωπο που διάβαζε παραμύθια στον γιο της για να κοιμηθεί, για την οικοδέσποινα που τάιζε τους καλεσμένους της στο στόμα, για τον αυτοσαρκασμό και την αγάπη που ήθελε να δίνει. Ο Τάκης Ζαχαράτος θυμήθηκε τα υπέροχα μάτια της και η Μελίνα Μερκούρη την χαρακτήριζε ως το μοναχικό πλάσμα που ταυτόχρονα ήταν και μια business woman. Το θέατρο, το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν για την Αλίκη λειτούργημα και κατέληξε να είναι τρόπος ζωής. «Δεν ήθελα να γίνω είδωλο. Όλα έγιναν ξαφνικά» έλεγε.

Είδωλο, ίνδαλμα, θρύλος και μύθος. Σταχτοπούτα με τα χρυσά μαλλιά. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ξεπέρασε όχι μόνο τη γυναίκα και την ηθοποιό αλλά και τον τίτλο της εθνικής σταρ. Το κοινό κάθε ηλικίας στο πρόσωπό της είδε και βλέπει την αθωότητα, το χαμόγελο. Γέλασε και δάκρυσε μαζί της.