Μαίρη Συνατσάκη - Αιμιλιανός Σταματάκης: Τα τρυφερά λόγια στην κάμερα (vid)

Πρεμιέρα είχε το βράδυ της Τρίτης (9/4) στο Εθνικό Θέατρο η παράσταση «Ο άνθρωπος που γελά» και όπως ήταν αναμενόμενο, σύσσωμη η ελληνική showbiz, παρευρέθηκε για να χειροκροτήσει τους πρωταγωνιστές. Ανάμεσα στο κοινό βρέθηκε και η blogger και παρουσιάστρια Μαίρη Συνατσάκη, η οποία καταχειροκρότησε τον σύντροφό της Αιμιλιανό Σταματάκη, για την εξαιρετική ερμηνεία του.

Ο Αιμιλιανός όταν ρωτήθηκε για την Μαίρη αρχικά φάνηκε να νιώθει αμήχανα στη συνέχεια όμως μίλησε με τρυφερά λόγια για τη Μαίρη. Η Συνατσάκη είπε: «Είναι διάφοροι άνθρωποι που γνωρίζω και έχω συνεργαστεί στο παρελθόν μαζί τους πάνω σε αυτή την σκηνή οπότε ήμουν για όλους τους συντελεστές της παράστασης πολύ χαρούμενη.Μπορεί να είμαι λίγο έξτρα υπερήφανη». Και υπογράμμισε στην κάμερα: «Προσπαθώ να είμαι διακριτική γιατί είμαστε μέσα στο Εθνικό και ντρέπομαι πάρα πολύ να μιλάω με αυτή την χροιά στα πράγματα. Είναι μία πάρα πολύ ωραία δουλειά που ακόμα και να μην έπαιζαν δικά μου άτομα θα την πρότεινα ξανά και ξανά».

«Ο άνθρωπος που γελά» - Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βικτώρ Ουγκώ

Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ αποκαλύπτεται πίσω από ένα θυελλώδες ειδύλλιο. Χάρη στην ιδιοφυή γραφή του κορυφαίου Γάλλου λογοτέχνη, μια ερωτική υπόθεση μάς θέτει ενώπιον της ακρότητας της εξουσίας. Μας δείχνει πόσο αποκρουστικό μπορεί να είναι το «αληθινό» της πρόσωπο, όταν εκφράζεται στην πιο χυδαία και απροκάλυπτη μορφή της.

Ένα χειμαρρώδες πολιτικό ρομαντικό μυθιστόρημα συνιστά την πρώτη ύλη για μια ανατρεπτική παράσταση σύγχρονου μουσικού θεάτρου σε σκηνοθεσία και πρωτότυπη μουσική Θοδωρή Αμπαζή, Αναπληρωτή Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Μια ομάδα ταλαντούχων ερμηνευτών - ηθοποιοί, τραγουδιστές, χορευτές και μουσικοί επί σκηνής, αναλαμβάνει να υπηρετήσει την πολυδιάστατη και απαιτητική μουσικοθεατρική παρτιτούρα, όπου συνυπάρχουν ισότιμα όλα τα μέσα της σκηνικής αφήγησης.

Ο άνθρωπος που γελά δημοσιεύτηκε το 1869, δύο μόλις χρόνια πριν από την εξέγερση της Παρισινής Κομμούνας. Χωρίς ποτέ να έχει την απήχηση όπως άλλα έργα του Ουγκώ με μνημειώδη χαρακτήρα, δεν στερείται του μεγαλείου τους. Κάθε ζήτημα – κοινωνική ανισότητα, αλλοτρίωση από την επαφή με την εξουσία, πολιτική ευθύνη του ανθρώπου για παρέμβαση, συντριβή του ατόμου έναντι του συστήματος, λανθάνει και αποκαλύπτεται αριστοτεχνικά πίσω από μια πλοκή που ανάγει τον έρωτα σε κινητήριο δύναμη.

Ακριβώς με τον ίδιο απροσδόκητο μα ουσιώδη τρόπο, αποκαλύπτεται η υπαρξιακή τραγικότητα του ανθρώπου όταν υφίσταται τις στρεβλώσεις της εξουσίας. Στην περίπτωσή μας, είναι η μάσκα του εύθυμου σαλτιμπάγκου με το βίαιο και τεχνητό γέλιο του κεντρικού ήρωα. Άλλωστε ο άνθρωπος που γελά, δεν γελά ποτέ από επιλογή. Το χαμόγελό του αντικατοπτρίζει την παραμόρφωση που επιφέρει η εξουσία με τον πιο ακραίο και ευθύ τρόπο.