Anthony Hopkins: Η κρίσιμη στιγμή που τον έκανε να κόψει το ποτό - «Μπορούσα να σκοτώσω κάποιον ή τον εαυτό μου»

Ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός Άντονι Χόπκινς (Anthony Hopkins) θυμήθηκε την καθοριστική στιγμή που τον έπεισε ότι πρέπει να κόψει το αλκοόλ - μια στιγμή που, όπως λέει, ίσως είχε αποτρέψει ένα μοιραίο ατύχημα.

Η στιγμή που άλλαξαν όλα

Σε συνέντευξη που παραχώρησε το Σάββατο 25 Οκτωβρίου στο podcast «The Interview» των New York Times, με αφορμή την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του We Did OK, Kid, ο 87χρονος ηθοποιός αφηγήθηκε πώς βρέθηκε να οδηγεί μεθυσμένος, χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει, και τότε συνειδητοποίησε τον τεράστιο κίνδυνο.

«Ήμουν μεθυσμένος και οδηγούσα το αυτοκίνητό μου εδώ στην Καλιφόρνια, χωρίς να έχω καμία ιδέα πού πηγαίνω», είπε. «Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να σκοτώσω κάποιον - ή τον εαυτό μου, για τον οποίο, τότε, δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα». Εκείνη τη στιγμή, πρόσθεσε, βρήκε το θάρρος να απευθυνθεί σε έναν πρώην μάνατζέρ του: «Χρειάζομαι βοήθεια».

Ο Χόπκινς περιέγραψε επίσης την εμπειρία ως μια σχεδόν υπερβατική αφύπνιση: κοίταξε το ρολόι του και είδε πως ήταν 11 το πρωί - και «μια βαθιά, δυνατή φωνή μέσα μου είπε: ‘Όλα τελείωσαν. Τώρα μπορείς να αρχίσεις να ζεις’». Από εκείνη τη στιγμή, σύμφωνα με τον ίδιο, «η ανάγκη για ποτό με εγκατέλειψε». Όπως εξήγησε, δεν έχει θεωρίες για το πώς ακριβώς συνέβη αυτό - μίλησε για «θεία δύναμη» ή «μια ενέργεια που όλοι έχουμε μέσα μας», μια «συνειδητότητα» που τον απελευθέρωσε.

Αναφερόμενος στα αίτια που τον οδήγησαν στο αλκοόλ, ο Χόπκινς παραδέχτηκε ότι προέρχονταν από έναν «μοναχικό παιδικό κόσμο» και ότι το ποτό του λειτουργούσε ως καταφύγιο: «Έπινα για να σβήσω αυτή τη δυσφορία, γιατί με έκανε να νιώθω σημαντικός». Θυμήθηκε την εποχή που πολλοί μεγάλες μορφές του θεάτρου και του σινεμά — όπως ο Πίτερ Ο’Τουλ και ο Ρίτσαρντ Μπάρτον - έπιναν, τοποθετώντας το φαινόμενο σε ευρύτερο πολιτισμικό πλαίσιο: «Αυτή είναι η ζωή. Είμαστε επαναστάτες… αλλά, στο πίσω μέρος του μυαλού, ήξερα: ‘Αυτό θα σε σκοτώσει’».

Ο ηθοποιός έκλεισε με λόγια ευγνωμοσύνης για το γεγονός ότι εξακολουθεί να ζει: «Πλησιάζοντας τα 88, ξυπνάω κάθε πρωί και σκέφτομαι: ‘Είμαι ακόμα εδώ. Πώς γίνεται;’. Δεν ξέρω. Ό,τι κι αν με κρατά εδώ, το ευχαριστώ πολύ».