Eλένη Kοκκίδου: «Ήμουν ένα δυστυχισμένο παιδί, έψαχνα ανθρώπους να με βοηθήσουν να βρω τον δρόμο»

Η Ελένη Κοκκίδου βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» του Action 24 και μίλησε ανοιχτά για την παιδική της ηλικία και την ανάγκη της να ακολουθήσει τον δρόμο της τέχνης.

«Υπέφερα εσωτερικά πάρα πολύ»

Η ηθοποιός περιέγραψε το οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε, λέγοντας: «Ήμουνα από μία αστική οικογένεια, η οποία έβλεπε την καλλιτεχνία ως κάτι που είναι ένα εφόδιο για μια γυναίκα. Για να κάνει τραπέζια, να καλεί τους φίλους, να παίζει πιάνο, να τραγουδάνε όλοι μαζί. Αυτή ήταν η κατάσταση που ζούσα με τους οικογενειακούς φίλους όταν ήμουν παιδί».

Αναφέρθηκε και στις πρώτες ενδείξεις του καλλιτεχνικού της ταλέντου: «Εγώ έπαιζα κιθάρα και τραγούδαγα και λέγανε οι φίλες της μαμάς ότι η Ελένη πρέπει να γίνει τραγουδίστρια, γιατί είχα πάρα πολύ ωραία φωνή. Είχα φοβερή αίσθηση της μουσικής. Και η μαμά άλλαζε 58 χρώματα».

Στη συνέχεια μίλησε για τις προσδοκίες της οικογένειάς της: «Η τέχνη ήταν κάτι που πήγαινε μαζί με μια αστική ζωή, η οποία θα δημιουργούσε μια ωραία οικογένεια, με παιδιά που θα σπούδαζαν και θα γινόντουσαν δικηγόροι, γιατροί κ.λπ. Αυτή ήταν η εικόνα των γονιών μου, οι οποίοι ήταν παιδιά πολέμου. Έφτιαξαν τη ζωή τους από την αρχή και ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που στόχευε πολύ ψηλά για τα παιδιά του. Μας έδωσε τη δυνατότητα να εκπαιδευτούμε στα καλύτερα σχολεία, με γλώσσες, με μπαλέτα, με μουσική και με ό,τι μπορούσε να μας δώσει».

Παρόλα αυτά, όπως είπε, η ίδια ποτέ δεν ταίριαξε σε αυτό το πρότυπο: «Εγώ όμως ήμουνα καλλιτέχνις, ήμουν γεννημένη καλλιτέχνις. Δεν θα μπορούσα να ζω αλλιώς. Έπρεπε λοιπόν να βρω έναν τρόπο να ξεφύγω από αυτή την εικόνα που είχαν οι γονείς μου. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι δεν χωρούσα στην οικογένεια».

Η ηθοποιός αναφέρθηκε και στη συναισθηματική της κατάσταση ως παιδί: «Υπέφερα εσωτερικά πάρα πολύ. Ήμουνα ένα δυστυχισμένο παιδί. Πολύ χαρούμενο, γιατί είχα πολλή αγάπη, αλλά πολύ δυστυχισμένο εσωτερικά, γιατί ένιωθα ότι δεν έχω πουθενά να πατήσω και έψαχνα απεγνωσμένα να βρω ανθρώπους που να μου δείξουν τον δρόμο. Να με βοηθήσουν να βρω έναν δρόμο».

Τέλος, τόνισε τη σημασία των φίλων της σε αυτή τη διαδρομή: «Γι’ αυτό και οι φίλοι μου ήτανε πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Από πολύ νωρίς έμπλεξα με διανοούμενους, κατάλαβα ότι έπρεπε να καλλιεργήσω την πνευματικότητά μου και να βρω ανθρώπους που θα με βοηθήσουν να βρω μια λύση ύπαρξης».

https://www.ethnos.gr/tag/380/hthopoios