Κωνσταντίνου: «Εάν κουβαλούσα τις αναμνήσεις μου, θα έσερνα μαζί μια ολόκληρη κατάθλιψη»

Λίγο πριν από την παράσταση «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια», όπου πρωταγωνιστεί στο θέατρο Βέμπο, ο Γιώργος Κωνσταντίνου δείχνει έτοιμος να μοιραστεί πτυχές της, γεμάτης από συγκινήσεις και συναρπαστικές στιγμές, ζωής του: Οι παιδικές αναμνήσεις, οι εφηβικές μαρτυρίες, η ελπίδα για το παρόν και η αβεβαιότητα για το μέλλον, μέσα από τα μάτια ενός θρύλου του ελληνικού κινηματογράφου.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην κατοχική Αθήνα, σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά, εκεί όπου η Φίνος Φιλμ εγκαταστάθηκε το 1955 και έγραψε ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο. Οι αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων ανεξίτηλες, γεμάτες πόνο, αλητεία, πορνεία. Εκείνος, όμως, κοίταζε από απόσταση αυτή τη φθορά. Γύριζε την πλάτη όπως κάνει μέχρι και σήμερα.

«Τα παιδικά μου χρόνια ήταν θλιβερά. Θύμιζαν τους Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκώ. Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου, μια αμόρφωτη γυναίκα, καθώς η μητέρα μου, Νίτσα Φιλοσόφου, ήταν ηθοποιός και έλειπε συχνά σε περιοδείες. Ήταν δύσκολα χρόνια. Ζήσαμε τον Εμφύλιο, τους νεκρούς. Υπήρχε μεγάλη πείνα. Τα παιδιά φέρονταν περίεργα, έκλεβαν περίπτερα, κυνηγούσαν ζώα και τα σκότωναν. Αγρίμια της Κατοχής, που είχαν στερηθεί τα πάντα.

Ήμουν τόσο πολύ εναντίον όλων αυτών που πήγαινα σπίτι μου. Εγώ και ο φίλος μου, ο Δημήτρης Καλλιβωκάς, ξεφύγαμε από τις αλητοπαρέες. Στη γειτονιά υπήρχαν 40 οίκοι ανοχής και στον καθένα από 10 γυναίκες. Εκεί μέσα γαλουχηθήκα. Αυτή η εποχή μού άφησε σημάδια και δεν σου κρύβω πως καμιά φορά ανακαλύπτω στον εαυτό μου κατάλοιπα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι εποχή που χαίρεσαι να θυμάσαι» εξομολογείται στο People.