Eφη Αλεβίζου: «Λατρεύω τη δουλειά μου, αλλά ξεκάθαρα βάζω την οικογένειά μου πάνω απ’ όλα»

Καθημερινά μας ενημερώνει για όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα και τον κόσμο μέσα από τη συχνότητα του Alpha και το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων. Όταν δεν βρίσκεται στα τηλεοπτικά πλατό για την επικαιρότητα, ζει μια φυσιολογική ζωή με τον σύζυγό της - επίσης δημοσιογράφο - και τη μικρή τους κόρη.

Η Eφη Αλεβίζου μοιράζεται με το People στιγμές από τη δημοσιογραφία, μιλά ανοικτά για τον ανταγωνισμό και τις πισώπλατες μαχαιριές που υπάρχουν στον χώρο, ενώ δεν διστάζει να εξομολογηθεί την ευτυχία που βιώνει όταν κλείνει την πόρτα του σπιτιού της.

Έκανε τα πρώτα της τηλεοπτικά βήματα στον Alpha, με τους ιθύνοντες να την ρίχνουν στα βαθιά και συγκεκριμένα στα δελτία ειδήσεων. Αυτή τη στιγμή διανύει μια πετυχημένη πορεία 15 χρόνων στον σταθμό και παρουσιάζει το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων, μεταδίδοντας τον παλμό της επικαιρότητας με την ευθύνη που τη χαρακτηρίζει ως επαγγελματία και άνθρωπο.

–Φανταζόσουν στα πρώτα σου βήματα την εξέλιξη που έχεις σήμερα;

Με τίποτα δεν το σκεφτόμουν την πρώτη μέρα που ήρθα στο κανάλι. Όταν ξεκινάμε μια δουλειά, υπάρχει μεγάλη αγωνία, όλα είναι άγνωστα, θέλεις να κατακτήσεις το καινούριο, να αντεπεξέλθεις στις προκλήσεις. Αισθάνομαι όμως πολύ τυχερή! Έχω ζήσει μεγάλα γεγονότα «στον αέρα», από τα πρώτα ακόμα χρόνια που ξεκίνησα στον Αlpha. Και είμαι πάνω από δεκαπέντε χρόνια εδώ. Η πείρα έρχεται από μόνη της, μετά τις τόσες ώρες «πτήσης», αλλά αν με ρωτάς, στις ειδήσεις κανείς δεν πρέπει να κάνει λόγο για μεγάλη πείρα. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το πώς θα εξελιχθεί ένα γεγονός. Άλλωστε, αυτή είναι η μαγεία της συγκεκριμένης δουλειάς, το άγνωστο!

-Τι άλλαξε τώρα, με τη συγχώνευση των τηλεοπτικών σταθμών Alpha και Star;

Στην καθημερινότητα της δικής μας δουλειάς, ειλικρινά τίποτα! Όλος ο μηχανισμός των ειδήσεων δουλεύει με τον ίδιο τρόπο, για το καλύτερο αποτέλεσμα, και έχουμε τη διαβεβαίωση και τη στήριξη από τη νέα διοίκηση ότι θα συνεχίσουμε έτσι. Το δελτίο είναι παραδοσιακά ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του Αlpha. Θέλουμε να είμαστε δίπλα στα προβλήματα των τηλεθεατών μας. Κι εμείς τα ίδια προβλήματα έχουμε. Τις ίδιες αγωνίες. Το ίδιο τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα.

-Σε αυτές τις αγωνίες, υπάρχουν αληθινές φιλίες να στηριχθείς ή λόγω ανταγωνισμού στον χώρο υπερτερούν οι πισώπλατες μαχαιριές;

Φιλίες υπήρξαν και γεννιούνται και νέες. Και πισώπλατες μαχαιριές υπάρχουν, αλλά είναι αστείο να μιλάμε για αυτές. Τις επιδιώκουν συνήθως άνθρωποι χωρίς ισορροπία στη ζωή τους. Όσοι είναι χορτάτοι και στηρίζονται στις δυνάμεις τους δεν έχουν ανάγκη να μαχαιρώσουν κανέναν. Και όταν λέω χορτάτοι, δεν εννοώ οικονομικά. Χορτάτοι από εμπειρίες, από αγάπη, από στιγμές. Όσο για τον ανταγωνισμό, το σίγουρο είναι πως δεν παίζει ρόλο το φύλο. Οι άντρες και οι γυναίκες μπορεί να είναι εξίσου ανταγωνιστικοί, φιλόδοξοι ή μωροφιλόδοξοι. Από τον χαρακτήρα του καθενός εξαρτάται και όχι από το αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Και σίγουρα δεν έχει να κάνει με τη δουλειά. Παντού υπάρχουν ανταγωνιστικοί δάσκαλοι, επιχειρηματίες, ακόμα και… δημόσιοι υπάλληλοι. Νομίζω πως όταν συνειδητοποιήσουν όλοι οι άνθρωποι της τηλεόρασης ότι απλώς κάνουμε μια δουλειά, τότε θα χαλαρώσουν κιόλας. Και μάλιστα μια δουλειά από την οποία δεν εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο κόσμος –ευτυχώς– δεν περιστρέφεται γύρω από μας.

-Πόσο εύκολο είναι να αποδείξεις πως η εξωτερική εμφάνιση δεν επικρατεί ως κριτήριο επιλογής στην παρουσίαση;

Η εξωτερική εμφάνιση είναι το πιο υποκειμενικό χαρακτηριστικό κάθε ανθρώπου. Ό,τι είναι όμορφο για εσένα, για εμένα μπορεί να είναι αδιάφορο και αντίστροφα. Αλίμονο αν βασίζεται κάποιος σε αυτό. Είναι χαμένο παιχνίδι. Δεν θα σε βοηθήσουν ούτε τα μπλε σου μάτια ούτε τα ξανθά σου μαλλιά στο να κρατήσεις έκτακτη ροή ειδήσεων για ώρες. Δεν υπάρχει «ειδική μεταχείριση», εκτός αν την επιτρέψεις ή την επιδιώξεις εσύ ο ίδιος. Αλλά ακόμα και τότε, ή μάλλον κυρίως τότε, έχει πολύ κοντά ποδάρια αυτή η μεταχείριση.

-Ποια συμπεριφορά θα μπορούσε να είναι ένα ύπουλο «bullying» για μια γυναίκα δημοσιογράφο;

Ύπουλο δεν θυμάμαι, όμως κάποτε είχαμε έναν διευθυντή που δεν ήθελε να βγαίνουν στον αέρα δημοσιογράφοι με περιττά κιλά. Αλλά όλα κι όλα, ούτε άντρες ούτε γυναίκες. Δεν τους διαχώριζε, τους «έντυνε» με πλάνα στα ζωντανά θέματα, για να μη φαίνεται ο σωματότυπός τους. Σοβαρά τώρα, είναι γελοία πράγματα αυτά. Πιστεύω όμως ότι είναι μεμονωμένα, ανήκουν σε μια άλλη εποχή και όσο περνούν τα χρόνια, το θετικό είναι ότι τα θύματα οποιουδήποτε είδους «bullying» μιλούν. Έχουν το θάρρος να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και έτσι πρέπει να κάνουμε όλοι μας σε τέτοιες περιπτώσεις.

-Τι γίνεται όταν οι αντιδράσεις κατά του Τύπου και των ίδιων των δημοσιογράφων φτάνουν μέχρι και την πόρτα του σπιτιού τους;

Νομίζω ότι δείχνουν δειλία. Αν διαφωνείς με τις απόψεις ενός δημοσιογράφου, έχεις μία επιλογή– και αυτή δεν είναι ούτε να πας στο σπίτι του ούτε να του στέλνεις κατάρες στα social media. Mην τον διαβάζεις και μην τον παρακολουθείς. Αν νιώθεις την ανάγκη, γράψε τη γνώμη σου γι’ αυτόν, αλλά μη φτάνεις στην πόρτα του σπιτιού του. Αυτό που πετυχαίνεις είναι να «νομιμοποιήσεις» την εκάστοτε άποψη του δημοσιογράφου που σε έκανε να προχωρήσεις σε μια τόσο ακραία συμπεριφορά. Να εισβάλεις στον ιδιωτικό του χώρο είναι τόσο αναποτελεσματικό όσο και δειλό.

-Τα κρούσματα βίας δυστυχώς δεν έχουν τέλος, μα πιο επώδυνα είναι όσα αφορούν παιδιά. Ως μητέρα πώς νιώθεις όταν εκφωνείς μια τραγωδία με πρωταγωνιστή ένα παιδί;

Είναι πολύ δύσκολο, πάντα ήταν, αλλά με τη γέννηση της Μελίνας, όλα τα συναισθήματα έχουν πάρει μια άλλη διάσταση. Η αγάπη για το παιδί σου δεν μπορεί να μετρηθεί. Ο διαρκής φόβος ότι κάτι μπορεί να του συμβεί δεν μπορεί να περιγραφεί. Αυτομάτως, στην εκφώνηση μιας τέτοιας είδησης σφίγγεσαι μέσα σου, δεν μπορώ ακριβώς να σ’ το εξηγήσω. Θυμάμαι πόσο με είχε επηρεάσει η είδηση του πνιγμού του μικρού Αϊλάν στα παράλια της Τουρκίας, το 2015. Η Μελίνα τότε ήταν 1 έτους, ζούσε σε ένα τόσο προστατευμένο περιβάλλον και στην τηλεόραση προβαλλόταν βίντεο με ένα 3χρονο παιδάκι που χάθηκε τόσο άδικα ενώ οι γονείς του προσπαθούσαν να του εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή. Πραγματικά, με είχε συγκλονίσει και δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό περιστατικό. Σκέφτομαι μόνο πόσο γρήγορα θα γυρίσω σπίτι να την αγκαλιάσω, να της δώσω χίλια φιλιά και να της πω πόσο μου λείπει όλη μέρα!

-Πώς είναι η ζωή σου εκτός πλατό;

Η ζωή μου έχει πολύ τρέξιμο, όπως και πολλές ωραίες στιγμές. Είναι μια διαρκής ισορροπία ανάμεσα σε άγχη και υποχρεώσεις από τη μία, σε αγκαλιές και βόλτες από την άλλη. Η Μελίνα, ο σύζυγός μου (σ.σ. ο δημοσιογράφος Βασίλης Παπανδρέου) και ο Γιούβε, ο σκύλος μας, είναι όλος μου ο κόσμος. Είτε πάμε βόλτα παρέα είτε είμαστε σπίτι και χορεύουμε –θέλοντας και μη, γιατί η μικρή όλη μέρα χορεύει και τραγουδάει–, ο βασικός στόχος μου είναι να ζούμε στιγμές ανεμελιάς. Προσπαθούμε να ταξιδεύουμε αρκετά, και μάλιστα ο Βασίλης συνηθίζει να λέει στη Μελίνα ότι «θα την πάει σε όλο τον κόσμο»! Εκείνη το έχει πιστέψει, επομένως έχουμε μεγαλεπήβολους στόχους για το μέλλον.

Το πιο απολαυστικό είναι οι απορίες της, έχουν απίστευτο φάσμα. Δεν φαντάζεσαι τι μπορεί να απασχολεί το μυαλό ενός 5χρονου παιδιού. Από το αν τα αεροπλάνα μπορούν να πέσουν πάνω στο έλκηθρο του Αϊ-Βασίλη μέχρι το γιατί δεν μπορεί να κάνει πάρτι γενεθλίων κάθε Σάββατο. Πρέπει πάντως να παραδειγματιζόμαστε από τα παιδιά. Λένε απλώς αυτό που σκέφτονται, τόσο αγνά, με απίστευτη ειλικρίνεια, επιμένουν αν δεν καταλαβαίνουν και αντιδρούν με όλη τους την καρδιά. Θα μας έσωζε από πολλά αυτός ο τρόπος σκέψης.

-Η σχέση σου με τον Βασίλη, που είναι επίσης δημοσιογράφος, επηρεάζεται από το ανταγωνιστικό περιβάλλον στο οποίο δουλεύετε;

Ποτέ δεν υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ μας. Αν δεν χαίρεσαι με την επιτυχία του ανθρώπου σου και αν δεν στενοχωριέσαι με ό,τι τον στενοχωρεί, δεν έχεις λόγο να συνεχίζεις. Σε μια σχέση δεν χρειάζεται να περιπλέκεις τα πράγματα. Είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο θέλουμε να τα κάνουμε μερικές φορές. Να μπορείς να περνάς καλά με τα λίγα. Νομίζω είναι πολύ σημαντικό να διασκεδάζεις στο σπίτι σου, να ξεκινάς ξαφνικά ένα πάρτι στο σαλόνι επειδή άκουσες ένα αγαπημένο τραγούδι και να ξέρεις ότι δεν θα βαρεθείς ούτε λεπτό περνώντας πέντε ώρες στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας στη Χαλκιδική. Σε αυτό τον τομέα, ήμουν μάλλον τυχερή. Εννοείται ότι μαλώνουμε με τον Βασίλη για ασήμαντα θέματα, αλλά περνάμε καλά και γελάμε πολύ. Και στο σπίτι και στα ταξίδια και όταν βγαίνουμε έξω.

-Περιγράφεις μια απλή, ωραία ζωή! Θα θυσίαζες ποτέ την καριέρα για την οικογένειά σου;

Θα την άφηνα, χωρίς δεύτερη σκέψη! Ελπίζω να μη χρειαστεί, επειδή λατρεύω τη δουλειά μου, αλλά ξεκάθαρα βάζω την οικογένειά μου πάνω απ’ όλα.

-Τι όνειρα κάνεις;

Θα σου πω! Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι τον άδικο χαμό του Kobe Bryant, της κόρης και των φίλων τους, τόσο αναπάντεχα και τραγικά, εκείνο το κυριακάτικο πρωινό. Ήταν ένας άνθρωπος που κυριολεκτικά τα είχε όλα! Έτσι, το μόνο που ονειρεύομαι είναι να είμαστε ευτυχισμένοι, να γεμίζουμε εικόνες, να χαιρόμαστε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να μη μιζεριάζουμε, να εκτιμάμε αυτά που έχουμε και να βάζουμε στόχους που θα μας κάνουν καλύτερους. Να ζούμε, γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα και σε μια στιγμή μπορεί να τα χάσουμε όλα. Με βοηθάει και ο Βασίλης σε όλο αυτό, που είναι σαφώς πιο παρορμητικός και έτοιμος ανά πάσα στιγμή να σηκωθεί και να κάνει κάτι. Εμένα, ομολογώ, με παίρνει από κάτω η ρουτίνα πιο εύκολα, αλλά νομίζω έχω βελτιωθεί πολύ! Όχι;

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος