Σπύρος Γραμμένος: «Το πολιτικό σύστημα φαίνεται παλιό, ξεπερασμένο και βρώμικο»

Τραγουδάει, κουρεύει, φοράει κόκκινες τιράντες, ετοιμάζει υπέροχες παραστάσεις, και αν τον πετύχεις σοβαρό την πάτησες. Ο Σπύρος Γραμμένος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη, που καταφέρνει εύκολα να «παντρεύει» το stand up comedy με τη μουσική και εντέλει να κάνει και τον πιο απαιτητικό να περάσει ευχάριστα στις παραστάσεις του.

Αφορμή για την κουβέντα μας, στάθηκε το νέο του άλμπουμ με τίτλο «Δισκό σας», αλλά και η νέα σειρά διηγημάτων «Οι ιστορίες του Χόρχε», για τα οποία ζήτησε από τους φίλους και ακροατές του να γίνουν συμπαραγωγοί μέσα από την πλατφόρμα «Give & Fund». «Η μουσική και οι στίχοι γεννήθηκαν σε δρόμους, πλατείες, βόλτες, καφέδες, τραπέζια και κρεβάτια. Ξεκινήσαμε να τον ηχογραφούμε πριν δύο χρόνια, είχαμε βάλει στα χαρτιά δώδεκα τραγούδια, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, έρχονταν καινούριες ιδέες, οπότε πετούσαμε τραγούδια και παίρνανε άλλα τη θέση τους. Αυτό είναι μια ευχάριστη διαδικασία για έναν δημιουργό, αλλά για τον παραγωγό και τον υπεύθυνο ηχοληψίας είναι πάρα πολύ άσχημο. Τελειώνει ένα κομμάτι, παιδεύεσαι, το φέρνεις σε μορφή να κυκλοφορήσει και έρχεται ο Γραμμένος και σου λέει, το πετάμε. Του πετάς ό,τι βρεις μπροστά σου. Όλο αυτό το είπα για να πω ευχαριστώ στον παραγωγό Κώστα Μιχαλό και στον ηχολήπτη Κωνσταντίνο Χαικάλη που τους ζόρισα λιγάκι για να φτάσουμε στην τελική μορφή» αναφέρει ο Σπύρος Γραμμένος στο ethnos.gr.

Από την άλλη, οι «Ιστορίες του Χόρχε» είναι μια συλλογή διηγημάτων, που όσο ξαφνικά ξεκίνησε να δημιουργείται, κάπως έτσι έκλεισε και ο κύκλος τους. Είναι καθημερινές ιστορίες μέσα από την κριτική ματιά ενός παιδιού. «Ο Χόρχε είναι ένας καθημερινός άνθρωπος που μεγαλώνει σε κάποιο χωριό της Ελλάδας, παρατηρεί τον κόσμο γύρω του και σχολιάζει όσα βλέπει, με αφέλεια και ένα μόνιμο γιατί. Μιλάει για τον Ντεμπισί, τις θείες του, τον καφετζή, τον δάσκαλο, τον περιπτερά και τον θάνατο, χωρίς να ξεχωρίζει κανέναν. Έχει χιούμορ, είναι ευγενικός, ζει τον έρωτα και μιλάει για όλα αυτά χωρίς φόβο, αλλά με πάθος» σημειώνει.

Τζίμης Πανούσης

Αρκετά από τα τραγούδια του Σπύρου Γραμμένου θίγουν επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα, όπως οικονομική μετανάστευση, προσφυγιά ή βία. «Το χρέος του καλλιτέχνη είναι να είναι ειλικρινής απέναντι σε αυτό που κάνει. Αν του βγαίνει να γράψει για κοινωνικά ζητήματα ή για τον μεγάλο του καλοκαιρινό έρωτα, είναι προσωπικό του θέμα. Αν κάποιος νιώθει πως πρέπει έτσι κι αλλιώς να γράψει για την επικαιρότητα, ας το κάνει. Αν του βγει, ας το μοιραστεί» υπογραμμίζει ο ίδιος.

Πολλές φορές, το σατιρικό του ύφος θυμίζει έντονα αυτό του Τζίμη Πανούση, με αποτέλεσμα κάποιοι να μιλούν για τον συνεχιστή του. «Αυτό είναι πολύ τιμητικό, αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ. Εγώ που είμαι πολύ μεγάλος θαυμαστής του Τζίμη και ζηλεύω πολλά απ’ τα πράγματα που έχει κάνει, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Πιστεύω πως επειδή χρησιμοποιώ την πρόζα ανάμεσα στις μουσικές, μαζί με την εξωτερική μου εμφάνιση, ίσως, αν κάποιος δεν δει μια ολόκληρη παράστασή μου ή δεν ακούσει γενικά τις μουσικές, μπορεί να πει κάτι τέτοιο. Αν όμως κάποιος με παρακολουθήσει, θα βρει απλώς τον Τζίμη ανάμεσα στις τόσες αναφορές μου» σημειώνει ο μεσιέ με τις κόκκινες τιράντες.

Πιστεύετε ότι η δηµόσια έκφραση πολιτικών πεποιθήσεων και σκέψεων µπορεί να επηρεάσει τις σχέσεις του καλλιτέχνη µε το κοινό του;

Οι καλλιτέχνες δεν είναι ούτε πολιτικοί αναλυτές ούτε πιο έξυπνοι από άλλους. Οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να τοποθετούνται αν θέλουν και φυσικά όπως κάθε πολίτης, να έχουν πολιτικό λόγο, αλλά όταν το θέλουν, όταν είναι διαβασμένοι και όταν αισθάνονται σίγουροι γι’ αυτά που θα πούνε. Αλλιώς, το να ρωτάς για πολιτική έναν τραγουδιστή, συνήθως, φέρνει πανωλεθρία. Γενικά, για να μιλάμε για κάτι, πρέπει να έχουμε γνώση και δυστυχώς ο κόσμος νομίζει ότι η πολιτική σταματάει στις ειδήσεις.

Πώς βλέπετε τη σχέση των νέων µε την πολιτική σήµερα;

Νομίζω πως από το 1995 που άρχισα να ασχολούμαι με την πολιτική, το ποσοστό δεν έχει αλλάξει, αλλά είναι μικρό. Το σύστημα προσπαθεί με διάφορους τρόπους να απωθεί τον κόσμο απ’ την πολιτική. Το πολιτικό σύστημα φαίνεται παλιό, ξεπερασμένο και βρώμικο. Είναι όλα αυτά και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να ασχολούνται οι νέοι. Για να το αλλάξουν και να φτιάξουν έναν όμορφο κόσμο.

Αυτό που ζούμε με την πανδημία σας έχει μαλακώσει ή σας έχει σκληρύνει;

Δεν νομίζω πως είναι αρκετός ο καιρός για να καταλάβω τί μου και μας έχει συμβεί. Είναι σαν μόλις, να έχουμε φάει μια σφαλιάρα. Είμαι πολύ ζαλισμένος ακόμη για να ξέρω. Αυτό που ξέρω, είναι πως έχω σκληρύνει μετά τα τριάντα. Δεν συγχωρώ τόσο εύκολα, όπως παλιά. Αλλά δεν έχει να κάνει αυτό με την κατάσταση που ζούμε.

Τι σας έχει λείψει περισσότερο από την προ κορονοϊού εποχή;

Μου έχει λείψει πάρα πολύ η επαφή. Να βρω τους φίλους μου, να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να αγκαλιαστούμε. Μου έχει λείψει πολύ η επαφή με τον κόσμο και τα live με την μπάντα μου. Να παίξουμε μουσική από κοντά, να ξεχαστούμε, να τσακωθούμε και να γελάσουμε. Να παίξουμε μπροστά σε κόσμο, να μας ζητήσουν τραγούδια, να έρθουν μετά το live να μιλήσουμε. Όλα αυτά μου έχουν λείψει. Αρκετά με την τηλεδιασκέδαση.

Ποια η άποψή σας για τα ριάλιτι προγράμματα, τα οποία επέστρεψαν δυναμικά φέτος στην τηλεόραση;

Δεν έχω ιδέα. Ζω από το 2003 χωρίς τηλεόραση και όσα βλέπω, είναι μέσα από κόσμο που τα σχολιάζει στα κοινωνικά δίκτυα. Συνήθως είναι άσχημα αυτά που βλέπω πάντως και με στεναχωρούν. Η τηλεόραση έχει εκπαιδεύσει πολύ κακά το κοινό της. Είναι ναρκωτικό. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου όταν είμαι σε χώρο με τηλεόραση, να μαγνητίζεται και αυτός είναι ο λόγος που δεν έχω στο σπίτι μου.

Θα σας ενδιέφερε να μπείτε στο χώρο της τηλεόρασης, συμμετέχοντας σε μια τηλεοπτική εκπομπή ή σε μία σειρά;

Μου αρέσει πολύ ο φακός. Αν ήταν μια πρόταση που συμφωνεί με την αισθητική και την ηθική μου, ευχαρίστως. Αυτό λέω τώρα, την στιγμή που μιλάμε. Τώρα, τι θα κάνω σε περίπτωση που έρθει κάποια πρόταση, σε συνδυασμό με το αν μπορώ να πληρώσω το νοίκι μου, κανείς δεν ξέρει.

Όταν φτάσατε τα τριάντα, αποφασίσατε ν’ αφήσετε τα Γιάννενα και να κατεβείτε στην Αθήνα για να κυνηγήσετε αυτό που αγαπάτε. Πώς σας φάνηκε στην αρχή η ζωή στην πρωτεύουσα;

Μετακόμισα 13 Αυγούστου, οπότε η ζωή στην πρωτεύουσα τις πρώτες μέρες, ήταν σίγουρα κάτι πολύ διαφορετικό απ’ αυτό που θα ακολουθούσε αργότερα. Τις πρώτες δύο εβδομάδες, έβγαινα κάθε βράδυ και έκανα βόλτες με το αυτοκίνητο, βέβαια ήταν πολύ χαμηλή η τιμή της βενζίνης και σε πολύ μικρό διάστημα ήμουν έτοιμος για να δουλέψω ντελίβερι.

Πώς σας έχει βοηθήσει η ψυχοθεραπεία που κάνετε όλα αυτά τα χρόνια;

Η ψυχοθεραπεία νιώθω ότι είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου και νομίζω ότι θα κάνω για πάντα. Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κάνει. Το κυριότερο που σε μαθαίνει είναι το να μιλάς με τον εαυτό σου, σαν να μιλάς με τον ψυχοθεραπευτή σου. Με κάποιον που δεν υπάρχει μεταξύ σας κανένα συναισθηματικό δέσιμο.

Για ποιους λόγους αισθάνεστε ότι είστε ένας τυχερός άνθρωπος;

Για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου, για τους φίλους μου, για το πως μου ήρθαν τα πράγματα στην δουλειά μου, για τα ταξίδια που έχω κάνει. Αισθάνομαι τυχερός που έχω εγώ και οι άνθρωποί μου υγεία, που έγραψα όσα έγραψα και που ζω σε αυτήν την εποχή, με όλες τις δυσκολίες. Δεν θα ήθελα κανενός άλλου τη ζωή και δεν θα ήθελα να ζω σε καμία άλλη εποχή. Αισθάνομαι τόσο τυχερός που δεν θα άλλαζα τίποτα.

Τι ονειρεύεστε να σας χαρίσουν τα επόµενα χρόνια;

Θα ήθελα να συνεχίσω να έχω όσα είχα μέχρι τώρα.