Θοδωρής Βουτσικάκης στο ethnos.gr: «Το θέμα δεν είναι αν κάνω εύκολα αυτοκριτική, αλλά τι αγκάθια βγάζω κάθε φορά»

Η ελληνική καταγωγή του, η πλούσια σε ακούσματα δισκοθήκη της οικογένειάς του και οι πολύχρονες σπουδές στη μουσική, αλλά και τη Νομική, διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική του βάση. Με εφαλτήριο αυτό το πολύχρωμο, μεσογειακό μωσαϊκό, ο Θοδωρής Βουτσικάκης συνεχίζει αδιάκοπα να εξελίσσει τη μουσική του ταυτότητα και να εμπλουτίζει τα «ανένταχτα» καλλιτεχνικά του όνειρα. Το πρόσωπό του λάμπει σε μόνιμη βάση. Όχι μόνο επειδή είναι γοητευτικός, αλλά γιατί έχει μια εσωτερική ακτινοβολία ακαταμάχητη. Μια καλοσύνη, μια ηρεμία και μία ευγένεια. Είναι ένα αγόρι διακριτικό και επιτυχημένο. Όχι μόνο στη δουλειά αλλά και στη ζωή. Είναι εύκολο να το καταλάβεις, ακόμη κι αν δεν τον γνωρίζεις προσωπικά, διαβάζοντας απλα αυτά που λέει.

Αφορμή για τη συνέντευξή μας στάθηκε η συνεργασία του με τον Νίκο Τερζή και τον Νίκο Μωραϊτη στο τραγούδι «Παράδεισος» για τους τίτλους αρχής της σειράς του Alpha, που κυκλοφορεί από την Panik Oxygen. «Άκουσα τον "Παράδεισο" και αμέσως βρήκα συγγένεια με μένα. Τους δύο Νίκους (Γέλια) δεν τους γνώριζα νωρίτερα, προσωπικά εννοώ. Φαντάζομαι ότι και αυτοί ακούν στη φωνή μου κάτι που ταιριάζει στο αίσθημα του τραγουδιού, γι' αυτό μου το πρότειναν. Όλο το περιβάλλον αυτής της συνεργασίας είναι φρέσκο και γόνιμο, και συνδυαστικά με την ιδιαίτερη σειρά του Alpha έχουμε νομίζω ένα ωραίο αποτέλεσμα» αναφέρει ο Θοδωρής Βουτσικάκης στο ethnos.gr.

Γιατί πιστεύετε πως «Ο Παράδεισος των Κυριών» έχει τέτοια απήχηση; Είναι θέμα ιστορίας; Είναι θέμα εποχής; Είναι θέμα καστ; Είναι όλα μαζί;

Όλα μαζί, σίγουρα. Έχει δυνατό καστ, ενδιαφέρουσα ιστορία και αισθητική, φρεσκάδα, τραγούδι τίτλων (Γέλια). Χαίρομαι πολύ που έχει ξεχωρίσει.

Τις δυο τελευταίες σεζόν βλέπουμε τις ελληνικές σειρές να έχουν επιστρέψει στη δημιουργία original μουσικής. Πώς το αξιολογείται αυτό και πώς πιστεύετε ό,τι μπορεί να βοηθήσει τους καλλιτέχνες;

Η δημιουργία πρωτότυπης μουσικής στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Όταν πετυχαίνει η σύμπραξη, το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Πόσα τραγούδια έχουμε αγαπήσει ή ανακαλύψει έτσι; Ο αρμονικός συνδυασμός της μουσικής με την εικόνα μπορούν να δημιουργήσουν μια σχέση μεγάλης δύναμης με τον θεατή. Η επιστροφή αυτής της λογικής στην ελληνική τηλεόραση, όπως και η πλούσια παραγωγή μυθοπλασιών είναι πραγματικά αισιόδοξη.

Θα θέλατε να ζούσατε την εποχή που διαδραματίζεται η σειρά;

Νομίζω πως όχι. Παρότι είναι μια εποχή που άφησε το στίγμα της και με ωραίες αισθητικές αναφορές, από τον προηγούμενο αιώνα θα διάλεγα ξανά το millennium.

Το ευρύ κοινό σας γνώρισε μέσα από τη συνεργασία σας με τον Nicola Piovani. Θεωρείτε πώς αυτό το είδος μουσικής μπορεί να έχει απήχηση και εμπορική επιτυχία στη χώρα μας;

Τα τελευταία χρόνια, ίσως κάποιες δεκαετίες, έχουν βασανίσει αρκετά τα αυτιά μας σε σχέση με το τι παράγεται μουσικά και τι θεωρείται εμπορική επιτυχία. Δεν ήταν πάντα έτσι και ούτε θα είναι, ελπίζω. Με τον Piovani και τη Λίνα Νικολακοπούλου φτιάξαμε εννιά τραγούδια - πάνω σε μουσικές από τον κινηματογράφο, το θέατρο και άλλες που τραγουδιούνται για πρώτη φορά - που τα λατρεύω και ο κόσμος όταν τα ακούει live ανταποκρίνεται πραγματικά γενναιόδωρα. Η «Όμορφη Ζωή» έχει μπει σε όλα τα σπίτια και επι της ουσίας δίνει την απάντηση στην ερώτηση που μου κάνετε. Για να έχει όμως κάτι επιτυχία, κάτι άλλο από αυτό που έχουμε συνηθίσει τον τελευταίο καιρό ή που βολεύει ενδεχομένως, πρέπει να του δίνουμε χώρο, οξυγόνο, να το τροφοδοτούμε. Να το πιστεύουμε. Πιστεύω πως το κοινό διψάει για ωραία πράγματα. Άλλωστε τα έχουμε όλοι ανάγκη μέσα στην κατακερματισμένη φάση που διανύουμε.

Πιστεύετε ό,τι μία επιτυχία φέρνει έξτρα άγχος σ’ έναν καλλιτέχνη για το επόμενο βήμα του;

Κανείς δεν θέλει να επιστρέψει σε μια αποτυχία ύστερα από μια επιτυχία. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Για μένα επιτυχία είναι όταν βλέπω το αποτύπωμα μου, τη ματιά μου στα πράγματα, μέσα στις επιλογές μου. Όταν αυτό συνδυάζεται και με απήχηση στον κόσμο είναι αληθινά υπέροχο. Η επιθυμία μου είναι το κάθε μου βήμα να είναι αντάξιο αυτού που πραγματικά μπορώ να δώσω και αυτού που επιθυμώ για μένα καλλιτεχνικά. Αυτό είναι το άγχος μου και δουλεύω πολύ για να το καταφέρω.

Την προηγούμενη σεζόν σάς είδαμε στην οδό Φρυνίχου, μία μουσική παράσταση με την καλλιτεχνική υπογραφή της Λίνας Νικολακοπούλου. Ποια είναι τα σχέδια σας για φέτος;

Ετοιμάζουμε τα καινούργια μας τραγούδια αυτό τον καιρό και φυσικά την επιστροφή μας στην οδό Φρυνίχου από τη νέα χρονιά. Οι βραδιές στο θέατρο Τέχνης είναι ίσως ο, τι πιο προσωπικό έχω κάνει αυτά τα χρόνια της μουσικής διαδρομής μου.

Στο πλευρό σας έχετε τη σπουδαία Λίνα Νικολακοπούλου. Πώς προέκυψε η σχέση σας και πόσο σημαντικό είναι έναν νέο καλλιτέχνη να έχει την καθοδήγηση και η στήριξη μιας τόσο σπουδαίας καλλιτεχνικής προσωπικότητας;

Με τη Λίνα βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη πρώτη φορά. Μόλις είχε βγει η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά με τον Δημήτρη Μαραμή, μετά το καλοκαίρι του '14 και κάποιοι άνθρωποι από τον μουσικό χώρο της πόλης, της μίλησαν για μένα. Με κάλεσε λίγο αργότερα στις παραστάσεις που έκανε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με τη Δάφνη Αλεξανδρή και εκεί ουσιαστικά ξεκίνησε η συνεργασία μας. Θα μπορούσα να πω με μια φράση ότι η Λίνα είναι κάποια που θα ήθελαν όλοι να έχουν συναντήσει. Το ανοιχτό πνεύμα και το καλλιτεχνικό της μέγεθος είναι μοναδικά. Η «συμβατότητα» των λογισμικών μας νομίζω μας έδεσε. Ήταν έμπνευση για μένα πολύ πριν τη γνωρίσω και παραμένει έτσι μέχρι σήμερα. Αυτό επιβεβαιώνει μ' έναν τρόπο και τη σπουδαιότητα που έχει για μένα η συνύπαρξη και η συνεργασία μας.

Βλέπετε στα μουσικά πράγματα, αλλά και ως πραγματικότητα να έχουμε επιστρέψει πλέον σε καθεστώς κανονικότητας, μετά από δύο δύσκολα χρόνια λόγω πανδημίας;

Έχουμε ισορροπήσει κάπως. Μέσα από τη γνώση των νέων δεδομένων ίσως και τη συνήθεια. Ο μεγάλος κίνδυνος μάλλον είναι πίσω μας. Δεν πιστεύω ότι αναζητάμε την επιστροφή σε κάποια κανονικότητα αλλά να βρούμε τα νέα μας πατήματα. Δεν είναι απλό. Νιώθω ότι έχουμε αλλάξει μέσα από αυτό που μας συνέβη. Θα το αποκωδικοποιούμε σε επίπεδο κοινωνικής συμπεριφοράς για δεκαετίες. Έχουν επηρεαστεί και τα μουσικά πράγματα πολύ. Παραγωγικά βλέπω να συνερχόμαστε σιγά - σιγά, λαμβάνοντας υπόψιν βέβαια ότι ούτως ή άλλως βρισκόμαστε σε μια δύσκολη εποχή. Δημιουργικά, όμως, δεν νομίζω οτι έχει αποτυπωθεί ακόμα το αίσθημα αυτού που περάσαμε. Ίσως γιατί ακόμα το περνάμε, ίσως γιατί απλά θέλει το χρόνο του. Θα δείξει…

Θεωρείτε πως οι καλλιτέχνες θα πρέπει να τοποθετούνται δημόσια για ό,τι συμβαίνει;

Θεωρώ πως οι καλλιτέχνες όπως και όλοι πρέπει να έχουν γνώμη και γνώση για ο,τι συμβαίνει. Πλέον με τα social media η άποψη όλων μας είναι μια δημόσια τοποθέτηση. Δεν διαφέρουν σε κάτι οι καλλιτέχνες πέραν από το εύρος των αναγνωστών τους λόγω της όποιας αναγνωρισιμότητας. Εκεί που κρατάω μια απόσταση είναι όταν η τοποθέτηση αποκτά κομματική χροιά. Είναι ένας τρόπος που εμένα προσωπικά δεν με αφορά.

Τι σας λείπει από τους ανθρώπους σήμερα;

Μου λείπει το φως. Το άδολο φως στη σκέψη, στη συμπεριφορά. Αυτό που έρχεται αντανακλαστικά, όπως όταν είσαι παιδί. Που το ωραίο το φτιάχνεις παντού. Μας ρουφάει όλους η απαιτητική καθημερινότητα και χάνουμε τον προσανατολισμό μας, που δεν μπορεί να είναι άλλος από αυτόν. Αυτό είναι που καμία φορά ανακαλώ και από μένα, από τα παιδικά μου χρόνια και δυναμώνω.

Ο έρωτας τι ρόλο παίζει σήμερα στη ζωή σας;

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος γράφει πως ο έρωτας είναι σαν τη θάλασσα. Χίλιοι την χαίρονται αλλά ένας την πληρώνει. (Γέλια) Σαν τη θάλασσα λοιπόν, μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, εκεί που όλα συντονίζονται και όλα είναι αλλιώς. Μ’ αρέσει να νιώθω έτσι.

Ερωτευόμαστε τον άλλον, όπως είναι στην πραγματικότητα ή αυτό που νομίζουμε ότι είναι;

Δεν νομίζω ότι έχουμε χρόνο αντίδρασης σε αυτό το συναίσθημα. Ερωτευόμαστε τον άλλον συνήθως χωρίς να ξέρουμε τίποτα επι της ουσίας. Ούτε πως είναι, ούτε τι νομίζουμε πως είναι. Αν συμβαίνει όμως το πρώτο, μιλάμε μάλλον για μια μεγάλη αγάπη.

Είστε από τ’ άτομα που κάνετε εύκολα την αυτοκριτική τους;

Αυτοκριτική και εύκολα γίνεται; (Γέλια) Και ο πιο γενναίος διστάζει να κάνει κριτική στον εαυτό του. Το θέμα δεν είναι αν κάνω εύκολα αλλά τι αγκάθια βγάζω κάθε φορά. Κάποιες φορές το παρακάνω, εννοώ πως γίνομαι αυστηρός με τον εαυτό μου, ίσως σκληρός.

Είστε ένας άνθρωπος που ωριμάζει μέσα από τα τραύματα του ή από τις ευτυχισμένες στιγμές του;

Νομίζω και από τα δυο. Προσπαθώ να μην αφήνω τίποτα από έξω. Να χαίρομαι βαθιά τις ωραίες στιγμές μου και να αφουγκράζομαι τα δύσκολα. Κανείς δεν θέλει τα τραύματα. Έχω καταφέρει να τα πηγαίνω αρκετά καλά με τον παρόντα χρόνο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μη χάνω την προοπτική μου. Το αγώνισμα αυτό με ωριμάζει πιο πολύ απ' όλα.