Λίνα Νικολακοπούλου: Με τα πιο ωραία λαϊκά στο «Άλσος»

Η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου µιλά για το νέο εγχείρηµα στο Πεδίον του Άρεως, αναπολεί όµορφες στιγµές από τον παλιό χώρο και εξηγεί τι ρόλο έχουν παίξει οι παρέες στην πορεία της.

Έχει συντροφεύσει µε τα λόγια της σηµαντικές στιγµές της ζωής µας. Έχει τροφοδοτήσει το ελληνικό ρεπερτόριο µε υπέροχα τραγούδια, από τη «Σωτηρία της ψυχής», το «Θεός αν είναι» και το «Ποτέ» µέχρι τα «Ατοµική µου ενέργεια», «Σ’ όποιον αρέσουµε» και «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ»... Έχει πρωτοστατήσει κατά καιρούς σε νέα «κινήµατα» ψυχαγωγίας -ποιος δεν θυµάται το πρωτοποριακό «Γκάζι»- ενώ έχει τραγουδηθεί από τις σπουδαιότερες φωνές που διαθέτει αυτή η χώρα.

Η Λίνα Νικολακοπούλου, η στιχουργός που κατάφερε να «επιβάλει» τον ποιοτικό λόγο στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι και να συνδυάσει το υψηλό στιχουργικό επίπεδο µε την εµπορική επιτυχία, βρίσκεται τώρα αντιµέτωπη µε µια νέα πρόκληση. Ανέλαβε να στήσει ένα πρόγραµµα µε τα «Πιο ωραία λαϊκά», το οποίο θα παρουσιάζεται στο ιστορικό «Άλσος» που ανοίγει ξανά τις πύλες του από τις 22 Νοεµβρίου έχοντας στο τιµόνι του τον ∆ιονύση Σαββόπουλο.

Όπως η ίδια µας αποκαλύπτει, ήταν εκείνος που της ζήτησε να συµβάλει στο φιλόδοξο νέο ξεκίνηµα του «Άλσους»: «Το καλοκαίρι που πέρασε, δέχτηκα ένα τηλέφωνο από τον ∆ιονύση Σαββόπουλο. Με ενημέρωσε για την επαναλειτουργία του Άλσους και ζήτησε τη συνδρομή μου. Αµέσως του απάντησα πως µε ενδιαφέρει η πρότασή του και αρχίσαµε να καταστρώνουµε τα καλλιτεχνικά µας σχέδια. Ο ∆ιονύσης σκέφτηκε εµένα γιατί είχα αναλάβει στο παρελθόν την επαναλειτουργία του θρυλικού «Χαράµατος» της Καισαριανής, όπου κάναµε πολλά όµορφα πράγµατα. Κάτι αντίστοιχο θα κάνω και στο «Άλσος». Κάθε Παρασκευή βράδυ µαζί µε τρεις νεαρούς τραγουδιστές, τους Βιολέτα Ίκαρη, Ρία Ελληνίδου και Θάνο Ματζίλη, αλλά και πολλούς δηµοφιλείς µουσικούς προσκεκληµένους, µε πρώτη τη Μαίρη Λίντα, θα παρουσιάζουµε ένα πρόγραµµα επικεντρωµένο στο λαϊκό τραγούδι το οποίο αγαπώ πάρα πολύ».

Δύο εικόνες

Το «Άλσος», όπως και η ευρύτερη εποχή του Πεδίου του Άρεως, έχουν συνδεθεί µε πολλές όµορφες αναµνήσεις, καθώς πρωταγωνιστούσαν επί σειράν ετών στη διασκέδαση των Αθηναίων. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς της έτσι και η Λίνα Νικολακοπούλου έχει τις δικές της αναµνήσεις από εκείνη την εποχή: «∆ύο εικόνες κουβαλάω από παλιά µέσα µου σε σχέση µε το Πεδίον του Άρεως. Η µία είναι η Ελευθερία Αρβανιτάκη µε την Οπισθοδροµική Κοµπανία που τους είχα πρωτοδεί εκεί. Η Ελευθερία ήταν στο ξεκίνηµά της όπως κι εγώ. Η άλλη είναι µια πολύ παλιότερη ανάµνηση από το αναψυκτήριο «Green Park» όπου πήγαινα µε την οικογένειά µου. Θυµάµαι µια φωτεινή σκηνή µε εντυπωσιακά βαριετέ και όµορφα τραγούδια» µας διηγείται η ίδια µε νοσταλγία.

Βεβαίως, στη σηµερινή δύσκολη ελληνική πραγµατικότητα, κάθε νέα πρόταση στον χώρο της ψυχαγωγίας εµπεριέχει µεγάλο ποσοστό ρίσκου ακόµη και αν το καινούργιο εγχείρηµα φέρει τις δυνατές υπογραφές καταξιωµένων καλλιτεχνών. Κι αυτό η γνωστή στιχουργός το γνωρίζει πολύ καλά, γι’ αυτό και αποφεύγει να κάνει προβλέψεις: «Κάθε εποχή έχει τα δικά της στοιχεία, κάθε κοινό έχει τις προτιµήσεις του. Το µόνο που µπορώ να σας πω είναι πως έχω εµπιστοσύνη στην αγάπη που βάζω σε οτιδήποτε κάνω. Νοµίζω, όµως, πως όποιος επενδύει αυτή την εποχή σε σηµεία που βρίσκονται µέσα στην πόλη, τα οποία στο παρελθόν αποτελούσαν πόλο έλξης, κάνει κάτι χρήσιµο.

Γιατί δίνει στον κόσµο ένα έναυσµα να έρθει και πάλι σε επαφή µε την πόλη του, να τη γυρίσει ξανά, να την απολαύσει, να πάψει πια να τη φοβάται. Πάντως και αυτήν τη φορά, όπως και όλες τις προηγούµενες που ξεκινούσα κάτι καινούργιο, έχω µια γλυκιά αναµονή». «Υπάρχει κάποιο κενό στον σηµερινό χάρτη της ψυχαγωγίας το οποίο θα επιχειρήσετε να καλύψετε;» τη ρωτάµε: «Αυτό που λείπει, τουλάχιστον σε µένα, είναι ένα πρόγραµµα που δεν θα έχει την αγωνία να υπηρετήσει ένα συγκεκριµένο πρόσωπο. Έχουµε ανάγκη από κάτι πιο άδολο στη διασκέδαση που να προέρχεται από απλές αιτίες. Αυτό το συναίσθηµα το έχουµε όλοι µέσα µας. Γι’ αυτό και κάθε φορά που συναντιόµαστε άνθρωποι που αγαπιόµαστε, περνάµε καλά µε πολύ απλά πράγµατα».

Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που επέλεξε αποκλειστικά νέους τραγουδιστές -οι ηλικίες τους δεν ξεπερνούν τα 22 χρόνια- για το συγκεκριµένο πρόγραµµα: «Πάντα είχα τις κεραίες µου ανοιχτές για να εντοπίσω νέους καλλιτέχνες. Υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που τραγουδάνε εξαιρετικά τα λαϊκά τραγούδια. Φτιάχνουν µόνοι τους τις κοµπανίες τους και παίζουν σε µικρά στέκια. Και είναι πολύ συγκινητικό το να συνδέσεις την πορεία σου µε το ξεκίνηµα νέων ανθρώπων που έχουν σηµαντικά πράγµατα να δώσουν. Είναι ευλογία» µας εξηγεί.

Στην πολύχρονη καλλιτεχνική της διαδροµή άλλωστε οι παρέες έχουν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και η ίδια νιώθει εξαιρετικά ευτυχής γι’ αυτό: «Στη ζωή µου είχα την τύχη να έχω πορευτεί πολλά χρόνια µε παρέες. Τη δεδοµένη στιγµή, όµως, νιώθω πως είµαι πλέον ο άνθρωπος που µπορεί να φτιάξει µια νέα καλλιτεχνική παρέα. Γι’ αυτό και βάζω το όνοµά µου σε αυτήν τη νέα προσπάθεια µε την ελπίδα να καταφέρουµε να φτιάξουµε µια σκηνή µικρής κλίµακας η οποία θα µοιάζει µε τις παλιές µπουάτ απ’ όπου ξεπηδούσαν τα νέα ταλέντα».

Πρέπει να παιδευτείς

Η Λίνα Νικολακοπούλου είναι ένα πρόσωπο που θα µπορούσε, δικαιωµατικά, να αξιολογήσει ένα τραγούδι. Σε ερώτηµά µας όµως σχετικά µε το αν γράφονται σήµερα καλά τραγούδια δεν µπορεί να απαντήσει: «∆εν είµαστε σε θέση να ξέρουµε πόσα και τι είδους τραγούδια γράφονται από τη στιγµή που τα περισσότερα µένουν στα συρτάρια. Αυτό που ξέρω από την εµπειρία µου είναι ότι από έναν νέο δηµιουργό απαιτείται ή πολύ ταλέντο ή πολύς πόνος. Πρέπει να παιδευτείς για να γράψεις ένα τραγούδι. Στην αρχή µοιάζει εύκολο, επειδή οι νέοι άνθρωποι έχουν φόρα, έχουν δύναµη, έχουν όνειρα... Στη συνέχεια όµως δυσκολεύουν τα πράγµατα. Η δηµιουργία απαιτεί να ονειρεύεσαι. Αν δεν ονειρεύεσαι δεν µπορείς να δηµιουργήσεις».

Όσο για το ποιο είδος τραγουδιού θα µπορούσε να εκφράσει την εποχή µας, η ίδια εκτιµά: «Ανατρέχοντας στην ιστορία έχω παρατηρήσει πως τις πιο δύσκολες ώρες οι άνθρωποι αποζητούν τη χαρά, έχουν ανάγκη από µουσικές, ρυθµούς, λόγια που να κάνουν την καρδιά τους να ανοίγει. Γι’ αυτό και όποιος φτιάχνει τραγούδια σήµερα δεν θα πρέπει να εκφράζει µόνο το δύσκολο τώρα αλλά κάτι ευρύτερο, πιο πλατύ, που να έχει σχέση µε το νόηµα της ζωής».

Αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει κι εκείνη. Να εµπνευστεί από ανθρώπους, συναισθήµατα και ιδέες που αντανακλούν µια εικόνα της ζωής πιο συνολική, πιο φωτεινή, µέσα από την οποία θα µπορεί να ξεπηδά αυτό που όλοι έχουµε ανάγκη για να συνεχίσουµε, την ελπίδα: «Ελπίδα µού δίνουν τα νέα παιδιά που δεν το βάζουν κάτω. Οι νέοι άνθρωποι που ακόµα κι αν τα πράγµατα δεν εξελίσσονται όπως είχαν ονειρευτεί συνεχίζουν να παλεύουν. Και αντιµετωπίζουν µε σοβαρότητα και υπευθυνότητα αυτό που αναλαµβάνουν, ακόµη κι αν αυτό είναι µια δουλειά σε έναν φούρνο ή σε ένα καφέ. Αποδέχονται τη σκληρή πραγµατικότητα και είναι αποφασισµένοι να συνεχίσουν µε δύναµη και χαµόγελο. Για µένα η ελπίδα είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι».