Stephan Micus: O θρυλικός πολυοργανίστας της μουσικής του κόσμου σε μια σπάνια, μοναδική εμφάνιση στην Αθήνα

Κανένας πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ και όλα τα θύματα όλων των πολέμων είναι πάντα αθώα. Το ποιητικό κείμενο του θεατροποιημένου αναλογίου «Ψαλμοί στο Χιόνι» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αντιπολεμική μπαλάντα. Η ιστορία του κάθε πολέμου εδώ δεν αποτελεί πεδίο έρευνας. Οι βασικές θεματικές του κειμένου είναι: Πώς η εξουσία οργανώνει το χώρο και τα σώματα, πώς επιβάλλεται, πώς μεταβιβάζεται, πώς οι άνθρωποι είτε την ασκούν είτε υποτάσσονται σε αυτήν. Πώς το άτομο και το έθνος βαδίζουν μέσα στην Ιστορία και τη λήθη, πώς οι ιδέες και τα αφηγήματα δομούν την πραγματικότητα που ζούμε.

Ουσιαστικά, η ιστορία επαναλαμβάνεται — όχι ως πρόοδος, αλλά ως φαύλος κύκλος εξουσίας και υποταγής. Επαναλαμβάνεται ως καταπίεση. Αποτελεί συλλογικό τραύμα-μοναξιά.

Η ηρωίδα του κειμένου δεν τοποθετείται μέσα στην ιστορία, αλλά μπροστά στην ιστορία. Θρηνεί για την απώλεια του πατέρα. Ο ρόλος του πατέρα, ή ευρύτερα του πατρικού/πατριαρχικού αρχέτυπου, εμφανίζεται μεταμορφωμένος και πολλαπλά συμβολικός. Είναι το Βαθύ Τραύμα - συμβολίζει την απώλεια, τη σιωπή, την ίδια την Ιστορία. Η αναζήτηση του "πατέρα" είναι η αναζήτηση νοήματος, ρίζας, ή εθνικής ταυτότητας. Είναι το ανεκπλήρωτο αίτημα του ανήκειν, της σύνδεσης, της ιστορικής συνέχειας. Είναι μια απουσία που στοιχειώνει. Είναι το τετράπτυχο:

• αρχή (ιστορική, πολιτική, θεσμική)
• απώλεια (ο θάνατος ενός κόσμου)
• κρίση (η κατάρρευση της παλιάς αυθεντίας)
• τραύμα (το ατομικό ή συλλογικό πένθος).

Ο θρήνος δεν αποτελεί μελό συναισθηματική εκδήλωση· είναι η ύστατη πράξη μνήμης, ή ακόμα και αντίστασης απέναντι στη λήθη. Είναι μεν προσωπικός θρήνος, αλλά και ένας θρήνος για το ανεκπλήρωτο, για όσα δεν έγιναν, για την ιστορία που μάς πρόδωσε. Ο πατέρας είναι χαμένος, αλλά το βλέμμα προς αυτόν είναι γεμάτο σεβασμό και μελαγχολία. Ο θρήνος είναι τελετουργικός, χωρίς δάκρυα. Οι επιρροές πολλές. Είναι ένα hommage στον Σοφοκλή, τον Αισχύλο, στο έργο του Μίκλος Γιάντσο, του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του Πίτερ Γουάτκινς, του Μαχμούντ Νταρουίς, μέχρι τον Νικηφόρο Βρεττάκο και τις εικόνες του Γιάννη Μπεχράκη.

Η κόρη συμβολίζει τη συνείδηση του κόσμου που τελειώνει. Η κόρη βλέπει τον πατέρα να χάνεται — και είναι αυτή που πρέπει να τον «θάψει», δηλαδή να διαφυλάξει τη μνήμη του. Αναζητά τον πατέρα, όχι για προστασία, αλλά για να καταλάβει ποια είναι. Όπως η Αντιγόνη, δεν υπακούει στην εξουσία· υπακούει σε κάτι βαθύτερο: τη μνήμη, το χρέος, το νόημα.

Μέσα σ' αυτόν τον ανασυντεθειμένο χρονοχώρο κινείται η κόρη, η ηθοποιός (Λουκία Μιχαλοπούλου), η οποία έχει ήδη χαθεί μαζί με τον πατέρα, τον οποίο ντύνει μουσικά ο πολυοργανίστας θρύλος μουσικός του κόσμου, Stephan Micus.

Την Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Κολωνού (Καπανέως & Ιωαννίνων, Κολωνός) στις 21.00.