Παναγιώτης Λάμπουρας στο ethnos.gr: «Το εμπόδιο που είχα να αντιμετωπίσω ήταν κυρίως ο εαυτός μου»

Ο Παναγιώτης Λάμπουρας είναι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Έχει σπουδάσει κλασσικό βιολί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Διακρίθηκε στους «4ους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού» της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, ενώ παράλληλα συνέχισε αναζητώντας τον προσωπικό του ήχο μέσα από τη σύνθεση και το βιολί.

Με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του και το βιολί που τον συνοδεύει πάντα στις ζωντανές του εμφανίσεις, o Παναγιώτης Λάμπουρας την ερχόμενη Τετάρτη (15/5) θα παρουσιάσει τραγούδια από τον πρώτο προσωπικό του δίσκο «Υδρόγειος», που κυκλοφορεί από τη Μικρή Άρκτο, καθώς και επιλεγμένες διασκευές στον ιερό χώρο της Αγγλικανικής Εκκλησίας του Αγίου Παύλου. Μια πρωτότυπη «συνομιλία» φωνής και βιολιού, ένας «πειραματικός» γάμος διαφορετικών ειδών μουσικής σε έναν μυσταγωγικό χώρο. 

Με αφορμή τη συγκεκριμένη μουσική παράσταση, λοιπόν, ο Κερκυραίος ερμηνευτής μιλά στο ethnos.gr για τα παιδικά του χρόνια, για την αγάπη που έχει για τη μουσική, αλλά και για τη νέα γενιά καλλιτεχνών. 

Έχετε κάποια έντονη ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια στην Κέρκυρα; 

Θυμάμαι πως μου άρεσαν πολύ τα καλοκαίρια στο νησί και πως περνούσα το χρόνο μου στη θάλασσα. Εκείνες τις στιγμές υπήρχε έντονα μια αίσθηση ελευθερίας και ξεγνοιασιάς. Σαν χαρακτήρας ήμουν αρκετά κοινωνικός, μιλούσα πολύ με τον κόσμο και μου άρεσε να ακούω τις ιστορίες των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων. Πάντα καθόμουν με τις ώρες και συζητούσα, έβρισκα ενδιαφέρον σε αυτά που είχαν ζήσει και σε όσα είχαν να μοιραστούν. Επίσης, είχα ένα αίσθημα φόβου πολλές φορές, που δεν ήθελα να δείχνω προς τα έξω. Υπήρχαν αρκετά αντιφατικά στοιχεία, που μέχρι και τώρα δεν έχουν αλλάξει πάρα πολύ.

Το τραγούδι πώς μπήκε στη ζωή σας;

Στη διάρκεια της εφηβείας μου ξεκίνησα να ακούω περισσότερο ελληνικά τραγούδια και να γνωρίζω τους Έλληνες συνθέτες και τραγουδιστές. Άρχισα να τραγουδάω για μένα από ανάγκη, να μαθαίνω και να ακούω τις φωνές που θαυμάζω. Αργότερα, όταν ήρθα στην Αθήνα για σπουδές, συνέχισα ερασιτεχνικά. Ήταν αρκετά εύκολο λόγω των σπουδών μου στο βιολί. Το θεωρούσα ως λογική επέκταση της μουσικής, μια διαφορετική έκφραση της ίδιας τέχνης. Δούλευα πάρα πολύ, συνέχισα να ακούω αυτά που μου αρέσουν και μελετούσα για να ξεκινήσω να στήνω τα δικά μου πράγματα. Δηλαδή, να τραγουδήσω μπροστά σε κόσμο. Θυμάμαι γύρω στα 19 μάζεψα φίλους και γνωστούς και έκανα ένα live σε ένα μπαράκι στο Περιστέρι. Έτσι ξεκίνησαν αργά και σταθερά, να έρχονται και τα υπόλοιπα.

Αντιμετωπίσατε πολλά εμπόδια στο ξεκίνημά σας και πώς τα ξεπεράσατε;

Αντιμετώπισα τις δυσκολίες που ο κάθε νέος άνθρωπος συναντά σε αυτό το χώρο. Θέλει υπομονή και πίστη για να συνεχίσεις. Το εμπόδιο που είχα πολλές φορές ήταν κυρίως ο εαυτός μου. Όντας υπεραναλυτικός και πολλές φορές χαοτικός, μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω που ακριβώς πατάω. Αυτό το στοιχείο βέβαια βοήθησε στο να εξελίξω αυτό που κάνω, αλλά πολλές φορές ήταν κουραστικό το δίλημμα βιολί ή τραγούδι. Όταν κατάλαβα πως μπορώ να συνδυάσω και τα δύο ηρέμησα και άρχισα να ψάχνω τον τρόπο συνάντησής τους και να δημιουργώ τις συνθήκες όπου θα μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα. Νομίζω ότι στη πορεία μας, οφείλουμε να ακούμε το ένστικτό μας και να πράττουμε σύμφωνα με αυτό όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες. Αυτό σου δείχνει πως θα πρέπει να προχωρήσεις, σύμφωνα με αυτά που θες να δημιουργήσεις.

Αρκεί το ταλέντο για να κάνει κάποιος καριέρα;

Πιστεύω πως το ταλέντο αποτελεί ένα πολύ ισχυρό πρώτο εργαλείο, αλλά από κει και πέρα το μεγαλύτερο κομμάτι ανήκει στη σκληρή δουλειά. Για παράδειγμα, ένας σπουδαίος πιανίστας, μπορεί να έχει γεννηθεί με το χάρισμα, αλλά μόνο η καθημερινή εξάσκηση επάνω στο όργανο θα φανερώσει τη μουσικότητα και τη δεξιοτεχνία του. Αλλιώς θα βρίσκεται στο σκοτάδι και δεν θα το μάθει ποτέ. Ακόμη και να έρθει σε επαφή μέσα από μια μέτρια ενασχόληση με το όργανο, πάλι δεν θα αναδείξει αυτό που έχει. Πολλές φορές κιόλας η ευκολία και το ταλέντο μπορεί να αποτελέσουν τροχοπέδη για κάποιον. Διότι μπορεί να βασιστεί μόνο στο ταλέντο και να αγνοήσει τα υπόλοιπα. Έπειτα, στην εποχή μας θεωρώ πως υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που συντελούν σε μια ανοδική πορεία. Ειδικά στη παρούσα φάση, που το δισκογραφικό πεδίο έχει αλλάξει ριζικά, πιστεύω πως κάποιος πρέπει να είναι τολμηρός, δυναμικός κι επίμονος με το υλικό του. Σίγουρα, όμως, δεν υπάρχει κάποια συνταγή τελικά.

Παναγιώτης Λάμπουρας

Πόσο δύσκολο είναι με την επιτυχία που βιώνετε να μην καβαλήσετε το καλάμι;

Θεωρώ πως βρίσκομαι σε ένα πρώιμο στάδιο της καλλιτεχνικής μου πορείας, ώστε να ανησυχώ για κάτι τέτοιο. Επίσης, πιστεύω ότι η φύση του χαρακτήρα μου ακουμπάει γερά στην αμφιβολία, γεγονός που όσο κουραστικό κι αν είναι κάποιες φορές, άλλο τόσο ανασταλτικό είναι για να συμβεί κάτι τέτοιο.

Πώς βλέπετε εσείς τη νέα γενιά καλλιτεχνών στην οποία και ανήκετε; Κινδυνεύει η ελληνική μουσική από την τεμπελιά;

Πιστεύω πολύ στη γενιά μας. Υπάρχουν (όπως και πάντα υπήρχαν) πολλές δυσκολίες, αλλά πέρα από αυτές διακρίνεται ένα σύνολο ανθρώπων που κάνει εξαιρετική δουλειά. Άνθρωποι νέοι με όραμα και διάθεση, έρχονται να πάρουν τη σκυτάλη από την προηγούμενη γενιά. Η τεμπελιά -όπως και όλα τα σχετικά χαρακτηριστικά της- είναι υποκειμενικό γνώρισμα και αφορά συγκεκριμένα πρόσωπα. Άρα δεν πιστεύω πως μπορούμε να την εντάξουμε σε ένα γενικότερο πλαίσιο της Τέχνης ή να την φορτώσουμε στην ελληνική μουσική διότι κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο. Πιστεύω πως πάντα υπήρχαν τεμπέληδες που έψαχναν την εύκολη πόρτα σε οτιδήποτε, όπως πιστεύω πως σήμερα υπάρχουν μεγάλα φωτεινά παραδείγματα της εποχής που μας δείχνουν το αντίθετο. Αν ψάξει κανείς θα βρει πολλά.

Το παραδοσιακό τραγούδι δείχνει να αγκαλιάζεται όλο και περισσότερο από τη νέα γενιά καλλιτεχνών. Εσάς προσωπικά τι σας έκανε να στραφείτε προς τη συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση;

Άργησα πολύ να το ανακαλύψω διότι προτιμούσα να ακούω πιο πολύ άλλες μουσικές, μέχρι κάποια ηλικία. Επίσης, λόγω των Κλασσικών σπουδών μου στο βιολί, το απέφευγα κατά έναν περίεργο τρόπο. Ωστόσο, όταν έφυγα στο εξωτερικό για μουσικές σπουδές, άρχισα στον ελεύθερο χρόνο που είχα να ακούω πράγματα που δεν περίμενα έως τότε. Ίσως λόγω της καταγωγής μου -η μητέρα μου είναι από το Καρπενήσι- βγήκε μια ενστικτώδης ανάγκη να πάω προς αυτό το δρόμο. Σίγουρα, δεν είμαι τραγουδιστής ή μουσικός της παράδοσης απλά τη προσεγγίζω με έναν πιο κλασσικό τρόπο κι ελαφρύ τρόπο. Έτσι, άρχισα να ψάχνω τραγούδια που με συγκινούσαν και να έρχομαι σε επαφή με τους ήχους της παράδοσης. Έχουν κάτι μέσα τους που είναι δύσκολο να βρεθεί τώρα, μια πρωτογενής ανάγκη έκφρασης των αισθημάτων, εντελώς απενοχοποιημένη.

Πρόσφατα, κυκλοφόρησε η πρώτη σας ολοκληρωμένη δουλειά με τίτλο «Υδρόγειος». Ποια τα συναισθήματα σας γι’ αυτό το μεγάλο βήμα και ποιους προβληματισμούς θίγει ο δίσκος;

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που σε μια δύσκολη περίοδο κατάφερα να αποτυπώσω αυτά που ήθελα και να τα παρουσιάσω στο κόσμο. Είναι μια χειροποίητη δουλειά με πολλά στοιχεία πειραματισμού. Προσπάθησα να συνθέσω αυτά που με απασχολούν και κυρίως να δώσω το μήνυμα πως ο κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά μας μέσα από τον τρόπο που επιλέγουμε εμείς. Μέσα από το πρίσμα ενός σύγχρονου ανθρώπου θίγονται ζητήματα όπως η μελαγχολία, η αμφιβολία, ο φόβος, η μοναξιά, η δύναμη, η οικογένεια. Έννοιες παντοτινές, καθώς ο άνθρωπος πάντα τις συναντά μπροστά του και παλεύει με αυτές. Υπάρχει έντονα μια υπαρξιακή σύγχυση μέσα στο δίσκο και μια ανάγκη για εύρεση της γαλήνης, μια ανάγκη εύρεσης ενός φωτεινού δρόμου. Η «Υδρόγειος» σε μουσικό επίπεδο, έχει έντονες αναφορές στη παράδοση, στη κλασσική μουσική και το ελαφρύ τραγούδι μέσα από μια απαλή ηλεκτρική ατμόσφαιρα που περιφέρεται σε όλα τα κομμάτια.

Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για εσάς;

Πολλά γεγονότα που συναντώ κάθε μέρα. Η ίδια η ζωή μπορεί να σε εμπνεύσει, μέσα από αυτά που σου δείχνει και σου φανερώνει στο χρόνο. Οι άνθρωποι, οι συναντήσεις, η φύση, η αγάπη, η εξέλιξη. Επιπλέον, βρίσκω την έμπνευση και επηρεάζομαι μέσα από άλλες μορφές τέχνης όπως το σινεμά, το θέατρο και το διάβασμα. Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία και πολλές φορές βρίσκω απαντήσεις εκεί σε πολλά προσωπικά μου προβλήματα. Νομίζω ότι η έμπνευση είναι ανεξάντλητη και δεν έχει όρια. Αρκεί να είσαι έτοιμος να προχωρήσεις ώστε να την εντοπίσεις. Πιστεύω, επίσης, πως η καθημερινή τριβή και ενασχόλησή μας με αυτό που κάνουμε είναι υπεύθυνες για τη καλλιτεχνική δημιουργία, δεν έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να την ψάξεις δεν θα έρθει από μόνη της εύκολα, τουλάχιστον αυτό έχω διαπιστώσει προσωπικά!

Φαντάζει για σας πιο απαιτητική η διάρκεια μίας συναυλίας ή μιας ηχογράφησης σε στούντιο; Τι προτιμάτε περισσότερο;

Ο τρόπος που δουλεύω είναι εξίσου δοτικός από άποψη χρόνου και προετοιμασίας. Οπότε και τα δύο είναι σημαντικά για να μπορέσω να φέρω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η συναυλία και το παίξιμο της ζωντανής μουσικής έχει ένα ασύγκριτο συναίσθημα και μια αλληλεπίδραση που δεν υπάρχει κάπου αλλού. Είναι μαγικό να μοιράζεσαι αυτά που έχεις ετοιμάσει και αγωνιάς, ζωντανά σε κόσμο. Επίσης, ο παλμός μια συναυλίας έχει άμεσο αντίκτυπο, το βλέπεις να δημιουργείται μπροστά σου. Από την άλλη, το στούντιο έχει μια ησυχία και μια ευκολία στο να σμιλεύσεις όμορφα κάτι. Μπορείς να ανατρέξεις σε takes να πειραματιστείς, να συνδυάσεις πράγματα φαινομενικά ασύγκριτα, να σβήσεις, να ξαναδείς το υλικό με άλλο μάτι. Και τα δύο για διαφορετικούς λόγους μεταξύ τους έχουν μια μεγάλη δυναμική.

Τι θα δούμε στο live που ετοιμάζετε να παρουσιάσετε την ερχόμενη Τετάρτη (15/5) στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου;

Θα παρουσιάσουμε όλα τα κομμάτια του δίσκου «Υδρόγειος», καθώς και επιλεγμένες διασκευές από το ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο. Παραδοσιακά κομμάτια από όλο το κόσμο μπλεγμένα με τους ήχους του νέου μας υλικού. Από Αρμένικη μουσική, μέχρι Bob Dylan, Χατζιδάκι, Ara Dinkjian μέχρι Ζαμπέτα και Feiruz. Όλα τα τραγούδια παρουσιασμένα από τους εξαιρετικούς νέους μουσικούς που θα βρίσκονται στη σκηνή (Άλκης Δήμος, Στέλιος Φραγκούς, Αντώνης Τσιάπαλης), και τη μεγάλη στήριξη της «Μικρής Άρκτου», που έχει αναλάβει τη παραγωγή έως τους όμορφους φωτισμούς της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου και την ηχητική επιμέλεια του Αλέξη Γκίκα. Όλοι δουλεύουμε πολύ για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Tι σας ενθουσιάζει περισσότερο στο χώρο της μουσικής και τι σας απωθεί περισσότερο;

Μου αρέσει πολύ που δραστηριοποιούμαι και βρίσκομαι μέσα στην τέχνη και στο είδος που αγαπώ περισσότερο, τη μουσική. Πολλές μέρες που είναι δύσκολες σβήνονται αυτόματα από την επίδραση της ίδιας της μουσικής επάνω σου κι αυτό είναι κάτι πολύτιμο. Μου αρέσει που η «δουλειά» μας είναι αυτή και όπως και σε όλους τους κλάδους τίποτα δεν είναι ρόδινο, αλλά ερχόμενος σε επαφή πιο καθαρά με το αίσθημα τότε αλλάζουν όλα. Κάτι που βρίσκω δύσκολο, είναι πως πολλές φορές ως καλλιτέχνες της σημερινής εποχής καλούμαστε να κάνουμε περισσότερα πράγματα από αυτά που γνωρίζουμε, διότι δε γίνεται διαφορετικά.

Έχετε σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή σας αν δεν είχατε πάρει το δρόμο της μουσικής;

Σίγουρα πολύ διαφορετική. Έχω τελειώσει το τμήμα Βιομηχανικής Διοίκησης και Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου Πειραιά και θα μπορούσα να ακολουθήσω έναν σχετικό δρόμο, ευτυχώς όμως δεν το έκανα. Δεν θα ήμουν καθόλου καλός σε αυτό και θα ήμουν δυστυχής. Χαίρομαι που ακόμα και σε δύσκολους καιρούς και σε στιγμές αμφιβολίας ποτέ δεν άφησα αυτό που αγαπώ.

Παναγιώτης Λάμπουρας

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας ως μουσικός;

Να μη μάθω όλα όσα μπορώ να μάθω, να μην ανακαλύψω όλα όσα θέλω. Η μεγαλύτερή μου ανάγκη είναι η γνώση και το αίσθημα πως δε μένω στάσιμος, αλλά προχωρώ επάνω σε αυτό που ασχολούμαι. Είναι πολύ επικίνδυνο έχοντας φτάσει σε ένα τεχνικό επίπεδο, να σταθεροποιηθείς στο παίξιμο, να πεις αυτό είναι το κρατάμε. Όπως εξίσου δύσκολο είναι να βρίσκεις καθημερινά πράγματα για να εξελιχθείς, διότι πολλές φορές δεν υπάρχει ο ανάλογος χρόνος. Ευτυχώς, η μουσική και η τέχνη είναι ανεξάντλητη, το ίδιο και οι σπουδαίοι οργανοπαίχτες και τα τραγούδια που μπορείς να μελετήσεις.

Εκτός από το τραγούδι, τι άλλο σας κάνει ευτυχισμένο;

Πολλά πράγματα! Μου αρέσει να περνώ χρόνο με τους φίλους μου, να πηγαίνω σινεμά, να βλέπω θέατρο και να πηγαίνω μεγάλες βόλτες με το αμάξι.

Ο έρωτας τι θέση έχει στη ζωή σας;

Όπως στους περισσότερους ανθρώπους πολύ βασική!

Πες μας ένα πράγμα για τον Παναγιώτη Λάμπουρα που δεν ξέρει ο πολύς κόσμος;

Έχω ύψος 1,75.

Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;

Θα ήθελα να είμαι υγιής εγώ και η οικογένειά μου και να μπορώ να κάνω όσα αγαπώ.

 

Ταυτότητα Παράστασης 

Ερμηνεύει o Παναγιώτης Λάμπουρας 

Μαζί του οι μουσικοί

Άλκης Δήμος | ούτι, ηλεκτρική κιθάρα

Στέλιος Φραγκούς | πλήκτρα

Αντώνης Τσιάπαλης | ηλεκτρικό μπάσο Σχεδιασμός φωτισμού | Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Σχεδιασμός ήχου | Αλέξης Γκίκας

Αφίσα-Artwork | Γιώργος Γιαννίμπας

Φωτογραφίες | Μιχάλης Τσίτας Διοργάνωση-παραγωγή: ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ, www.mikri-arktos.gr

Διεύθυνση παραγωγής | Γερολυμάτου Βιβή

Επικοινωνία | Μαρία Τσολάκη 

Τοποθεσία

Αγγλικανική Εκκλησία Αγίου Παύλου Φιλελλήνων 27, Σύνταγμα, Αθήνα

Ημερομηνία και Ώρα | Τετάρτη 15 Μαΐου στις 21.00

Τιμές Εισιτηρίων

Προπώληση: 12€ μέχρι και τις 14/5/2019

Την ημέρα της συναυλίας 15€