Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Από τον «Νότο» έως το «Διδυμότειχο» μια ζωή δρόμος

«Και τί ζητάω, τί ζητάω, μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω…»: αυτή ήταν πάντα η μεγάλη επιθυμία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Να βρει το δρόμο που θα τον οδηγήσει στον δικό του προσωπικό παράδεισο. Έναν τόπο που θα έχει πολύ αγάπη, πολύ μουσική και γέλια, πολλά γέλια…

Από μικρό παιδί τον αναζητούσε αυτόν τον παράδεισο. Και σε ηλικία μόλις 9 ετών ανακάλυψε, ακούγοντας το τραγούδι «Help» των θρυλικών Beatles, πως, τελικά, ο παράδεισος είναι κρυμμένος κάπου εκεί μέσα στη μουσική κι έπρεπε να ψάξει κανείς για να τον βρει. Γι’ αυτό και τον γυρόφερvε αυτόν τον γοητευτικό κόσμο από πολύ μικρός. Δεν ήξερε, τότε αν είχε ταλέντο. Το ένιωθε όμως πως η μουσική είναι ο κόσμος του όλος.

Και τον κόσμο αυτό τον γνώρισε από κάτω προς τα πάνω. Ξεκινώντας από τις αποθήκες τις δισκογραφικής εταιρείας ΜΙΝΩΣ ΜΑΤΣΑΣ & ΥΙΟΣ όπου ήταν η πρώτη του δουλειά. Εκεί λάτρεψε την υπέροχη μυρωδιά του βινυλίου, εκεί πρωτοσυνάντησε τους μουσικούς ήρωές του, εκεί κατάλαβε πώς χτίζονται και πώς γκρεμίζονται οι καριέρες.

Μόνο που, όπως αργότερα αποδείχτηκε, η θέση του δεν ήταν στις αποθήκες αλλά στο στούντιο και τη σκηνή. Βοήθησε και η διαχρονική συνήθειά του να φθάνει πάντα καθυστερημένος – ειδικά στις πρωινές υποχρεώσεις του – πάει η θέση στην αποθήκη... Ποιος να φανταζόταν τότε πως αυτός ο ατίθασος πιτσιρικάς, που είχε παρατήσει το σχολείο επειδή τσακώθηκε με έναν καθηγητή, θα επέστρεφε, μετά από λίγα χρόνια, στο ίδιο αυτό κτίριο, για να κατευθυνθεί, όχι προς το υπόγειο, αυτή τη φορά, αλλά προς τα πάνω, εκεί που γράφεται η μουσική ιστορία!

Μέχρι να φθάσει εκεί, βέβαια, μεσολάβησε ανηφόρα, αρκετά μεγάλη και δύσκολη: οικονομικά αδιέξοξα, δουλειές του ποδαριού, νύχτα, στρατός, αγγαρείες, φυλακή… Ο αγώνας για την επιβίωση ήταν σκληρός, οι ευκαιρίες άφαντες και οι επιλογές λίγες. Ομως το πάθος για τη μουσική σιγόκαιγε μέσα του. Ήταν μια φωτιά που όλο και θέριευε και τον έκαιγε γλυκά ολοένα και πιο πολύ. 

Ξεκινά, δειλά – δειλά, τραγουδώντας αντάρτικα, στο πλευρό του Πάνου Τζαβέλα, κι έπειτα, μαζί με τον Παύλο Κιρκιλή, τον Δημήτρη Βασαλάκη, τον Αντώνη Μιτζέλο και τον Τόλη Σκαματζούρα, φτιάχνουν το συγκρότημα P.L.J. Είναι νέοι και τα όνειρά τους μεγάλα. Ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για Γαλλία και νιώθουν έτοιμοι να κατακτήσουν την Ευρώπη. Μεγάλο το όνειρο, μεγάλη κι η απογοήτευση. Επιστρέφουν στην Ελλάδα, κάνουν κάποιους δίσκους στην Polygram, με σημαντικότερο το εξαιρετικά ενδιαφέρον «Armageddon» που βασίζεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη!

Το 1983 το συγκρότημα αλλάζει όνομα. Οι «Τερμίτες» αποτελούν πλέον πραγματικότητα και ένας νέος κύκλος ανήγει για τον Μαχαιρίτσα και την παρέα του. Ο δρόμος προς την επιτυχία αρχίζει ν ‘ ανοίγει σιγά –σιγά. Τα τραγούδια «Σκόνη» και «Αρκούδες», με τη φωνή του ήδη εξαιρετικά δημοφιλή τότε Γιώργου Νταλάρα, απογειώνει τους «Τερμίτες» στον εγχώριο μουσικό γαλαξία. Κι έπειτα, το ’88 έρχεται και το «Πόσο σε θέλω» και η ιστορική συναυλία στο Λυκαβηττό για να τους εκτοξεύσει. Ο Μαχαιρίτσας άγγιξε τον παράδεισό του, ξέχασε όμως να πάρει το… κλειδί.

Είναι η εποχή που το ελληνικό ροκ αρχίζει να χάνει όλο και περισσότερο έδαφος. Οι προτάσεις για εμφανίσεις μειώνονται δραματικά, το μεροκάματο δε βγαίνει, ο Λαυρέντης έχει παντρευτεί και έχει ήδη αποκτήσει την λατρεμένη του Μαρία Κλάρα και τα μέλη της μπάντας έχουν μπροστά τους μόνον μία επιλογή, τη διάλυση. Κάπως έτσι οι «Τερμίτες» περνούν στην ιστορία.

Παρόλα αυτά ο Μαχαίριτσας αποδείχτηκε πολύ…καλός για σωπάσει! Συνέχισε μόνος και για μια δεκαετία περίπου πάλεψε σκληρά, πολύ σκληρά σε δύσκολες συνθήκες. Μέχρι που το θαύμα έγινε και είχε τίτλο «Διδυμότειχο Μπλουζ». Το συγκλονιστικό αυτό βιογραφικό τραγούδι, με την μουσική του ίδιου, τους σοκαριστικά σκληρούς αλλά και απόλυτα αληθινούς στίχους του Γιάννη Μπαχ Σπυρόπουλου και την σπαρακτική ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα σήμανε την απαρχή μια νέας, ιδιαίτερα παραγωγικής και επιτυχημένης εποχής για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Για άλλη μια φορά είχε αγγίξει το όνειρό του…

Ακολουθούν αρκετά ακόμη άλμπουμ και συνεργασίες, πολλές συνεργασίες με τα σημαντικότερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού. Με τον Νταλάρα οι δρόμοι τους συναντιούνταν συχνά πυκνά μέχρι το τέλος, δουλεύει με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, στον οποίο ήθελε αρχικά να δώσει το «Διδυμότειχο Μπλουζ», την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τον Διονύση Τσακνή, με τον οποίο αποτέλεσαν για χρόνια ένα από τα πιο αγαπημένα μουσικά δίδυμα, τον Δημήτρη Μητροπάνο, με τον οποίο τον έδενε μια ουσιαστική σχέση φιλίας, αγάπης και αλληλοσεβασμού, την Χαρούλα Αλεξίου, τους Πυξ Λαξ, τον Γιάννη Κότσιρα, τον Γιώργο Μαργαρίτη, με τους αγαπημένους του Ιταλούς τροβαδούρους, τον Adamo και τον Branduardi και βεβαίως με τον Νίκο Πορτοκάλογλου που χρόνια τώρα έλεγαν να συναντηθούν αλλά η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε αυτή η συνεργασία να είναι η τελευταία του.

Μία μέρα πριν τραγουδήσουν μαζί, στο Ηρώδειο, για τα παιδιά που τόσο αγαπούσε, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο αγαπημένος των φίλων του, ο δικός μας Λαυρέντης έκλεισε τα μάτια του και ξεκίνησε γι

για το στερνό ταξίδι του στον παράδεισο, που τόσες φορές ονειρεύτηκε κι άλλες τόσες μάς χάρισε μέσα από τις όμορφες μελωδίες του.

Και μάς άφησε όλους θλιμμένους ν΄  αναρωτιόμαστε: «Ποια πόλη, ποια χώρα, ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα…»