Monika στο ethnos.gr: Κάποιοι μου ζητούν ένα ακόμη «Over the Hill», αλλά αυτό δεν θα ξαναγίνει ποτέ

Η Μόνικα µεγάλωσε µέσα σε µια οικογένεια που της έδινε αρκετή αγάπη και την έκανε να πιστεύει πως στη ζωή µπορεί να καταφέρει τα πάντα. Οι γονείς της είναι και οι δύο έντονες προσωπικότητες, διαφορετικές µεταξύ τους, που όµως ως οικογένεια δηµιουργούσαν µια ισορροπία ασφάλειας, γεµάτη περιπέτειες, τρυφερότητα και πολύ αυτοσαρκασµό. Η µουσική ήταν η µεγάλη αγάπη της οικογένειάς της, εποµένως, θέλοντας και µη, µεγάλωσε µέσα σε ένα περιβάλλον γεµάτο βινύλια, συναυλίες και αξέχαστες σπιτικές γιορτές.

«Ξεκίνησα µαθήµατα πιάνου και κιθάρας όταν ήµουν 6-7 ετών, αλλά δεν µου άρεσε καθόλου η θεωρία. Δεν µε ενδιέφερε να γίνω καλή µουσικός. Οπως είχα πει µια φορά στον δάσκαλό µου, εγώ ήθελα να µάθω κιθάρα για παρεούλα. Για να συνοδεύει τη φωνή µου όταν τραγουδώ. Τα µαθήµατα δεν κράτησαν πολύ, αλλά λίγα χρόνια πιο µετά άνοιξε στο Καρπενήσι Φιλαρµονική του δήµου. Εκεί τρελάθηκα από τη χαρά µου. Ηταν το σχολείο της µουσικής µου. Επαιζα άλτο σαξόφωνο και µου άρεσε που ήµασταν πολλά άτοµα µαζί, σαν ένα γκρουπ. Μάλιστα, η δασκάλα µας, η κυρία Εύη, είχε πιάσει ότι εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να καθίσω να διαβάσω θεωρία, αλλά είχα µεγάλο ταλέντο στο αυτί. Μου έβαζε να ακούσω τις καινούργιες µελωδίες που έπρεπε να παίξω και εγώ τις µάθαινα απέξω» αναφέρει η Μόνικα στο «Εθνος της Κυριακής».

Στη συνέχεια, ήρθε η µπάντα του αδελφού της, που δηµιούργησε καθώς σπούδαζε στην Πάτρα. Εκεί η Μόνικα γνώρισε τη ροκ πλευρά των πραγµάτων και ο αδελφός της, Θανάσης, της έµαθε ξανά πιάνο, κιθάρα, φωνητικά. «Ενιωθα ασφάλεια που ήµουν µε τον αδελφό µου σε εκείνες τις ροκ συναυλίες. Ετσι είχα την ελευθερία να επικεντρωθώ στη µουσική και σε ό,τι έβλεπα γύρω µου. Ηµουν µόνο 13 χρόνων όταν έπαιξα για πρώτη φορά ηλεκτρική κιθάρα στην µπάντα του αδελφού µου σε µια συναυλία στο λιµάνι της Πάτρας. Δεν έχω στερηθεί τίποτα για τη µουσική. Αγαπώ τόσο πολύ αυτό που κάνω που µου δίνει χαρά σε όποια απόφαση παίρνω. Είµαι τυχερή πολύ γιατί έχω την ευλογία να ασχολούμαι με κάτι που τρέφεται και αναζωογονείται από την ίδια τη ζωή. Η μουσική θα αγκαλιάσει οτιδήποτε και αν κάνω, ό,τι και αν με θλίψει ή με χαροποιήσει, που σημαίνει ότι η μόνη μου βασική δουλειά είναι να ζω με ανοιχτή αντίληψη, να ρουφάω τις εμπειρίες μία προς μία και να δημιουργώ νιώθοντας αρμονία μέσα μου. Θα έλεγε κανείς ότι εγώ από μικρή ηλικία δεν είχα ξεγνοιασιά, πάντοτε έτρεχα να μάθω, να πετύχω, να γνωρίσω, αλλά δεν μου λείπει κάτι, γιατί απλώς αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Δεν επαναπαύομαι ποτέ, αυτό είναι το οξυγόνο μου. Η δημιουργία, η εξερεύνηση, η ανησυχία και η εξέλιξη» εξομολογείται

Στη Νέα Υόρκη 

Λίγο καιρό πριν γνωρίσει τον σύζυγό της θυμάται να ταξιδεύει συνεχώς, να νιώθει πετυχημένη, αλλά μόνη. Ηταν 29 ετών και είχε ήδη μια πολύ πλούσια από εμπειρίες ζωή. Ωστόσο, η πιο όμορφη στιγμή μιας εμπειρίας είναι όταν τη μοιράζεσαι με κάποιον δικό σου άνθρωπο. Εκείνη την εποχή η Μόνικα έμενε στη Νέα Υόρκη και μέσω κοινών γνωστών γνώρισε τον νυν σύζυγό της, Σταύρο, που ζούσε μόνιμα στο Λος Αντζελες για πολλά χρόνια. Πρώτη φορά τον είδε στο αεροδρόμιο του Λος Αντζελες όταν ήρθε να την παραλάβει από Νέα Υόρκη. «Από τη πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε ήταν σαν να ήμασταν μαζί μια ολόκληρη ζωή. Παντρευτήκαμε το 2015 στο Μαλιμπού, έναν χρόνο μετά τη γνωριμία μας. Το επόμενο καλοκαίρι ήρθαμε για διακοπές στην Ελλάδα και ερωτευτήκαμε τις Σπέτσες» λέει με ενθουσιασμό. Πριν από λίγους μήνες το ζευγάρι απέκτησε το πρώτο του παιδί, τη Μελίνα, και η χαρά τους είναι απερίγραπτη. 

Πόσο αλλάζει μια σχέση όταν στο σπίτι εμφανίζεται ένα μωρό; «Μόνο ευτυχία φέρνει ένα μωρό στο σπίτι. Η κάθε μέρα αποκτά όλο και περισσότερο νόημα. Παρατηρείς τη ζωή να... ανθίζει σιγά σιγά και, το κυριότερο, είναι πάντα μες στην τρελή χαρά. Ο,τι και να συμβαίνει εκεί έξω, ένα παιδάκι όταν έχει αγάπη και αγκαλιές τα έχει όλα. Το ίδιο και εμείς» απαντά με ειλικρίνεια.

Η καθημερινότητα της Μόνικας έχει αλλάξει τις τελευταίες ημέρες, αφού βρίσκεται σε καραντίνα μαζί με την οικογένειά της, ακολουθώντας τα μέτρα προστασίας που υποδεικνύει η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να περιοριστεί η εξάπλωση του κορονοϊού. «Περνώ την καραντίνα μου στις Σπέτσες, όπου είναι η μόνιμη κατοικία μου στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια. Είμαστε με τον άντρα μου και την κόρη μας, δουλεύουμε μέσω Ιντερνετ, παίζουμε πολύ, μαγειρεύουμε, εγώ γράφω τα βράδια στο στούντιο. Μας λείπουν πολύ οι γονείς μας και μιλάμε συχνά με τους φίλους μας στην Αμερική όπου αυτήν τη στιγμή γίνεται ένας χαμός. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω μεγάλη ανησυχία και άλλες που νιώθω πολύ αισιόδοξη. Για να ξεπεραστούν όλα αυτά θα χρειαστεί πολύς χρόνος και ανησυχώ για το αν ο κόσμος θα κάνει την απαραίτητη υπομονή. Δεν είναι εύκολο. Οταν κάποιος έχει μια φοβία με μικρόβια, οι ειδικοί τού λένε να μην προτρέχει σε αναβολή σχεδίων και να μην υπερβάλλει με απολύμανση των πάντων λόγω αυτής της φοβίας γιατί αλλιώς θα ενδυναμωθεί. Τώρα μια ολόκληρη κοινωνία, ένας ολόκληρος πλανήτης κάνει ακριβώς το αντίθετο. Θα πάρει πολύ καιρό πιστεύω να βρούμε την αυτοπεποίθηση να βγαίνουμε έξω όπως παλιά, αν και πιστεύω πως όλο αυτό θα αλλάξει τις συνήθειές μας προς το καλύτερο σε βάθος χρόνου».

Επειτα από πέντε χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία, η Μόνικα επιστρέφει δυναμικά. Το νέο της άλμπουμ «Ο κήπος είναι ανθηρός», που κυκλοφορεί από την Panik Oxygen, περιλαμβάνει επτά ελληνόφωνα τραγούδια (μεταξύ των οποίων ένα ζεϊμπέκικο, τρεις μπαλάντες και η πολυσυζητημένη «Στάλα»), που δημιουργήθηκαν μέσα από τα ταξίδια και τις διεθνείς περιοδείες της Μόνικας, απ’ όπου αναδίδεται τελικά άρωμα ελληνικότητας. «Καθυστέρησα να κυκλοφορήσω ελληνόφωνο δίσκο γιατί δεν είχα συγκεντρώσει το υλικό που θα με ικανοποιούσε 100%. Ακόμη και τώρα ο δίσκος αποτελείται μόνο από επτά τραγούδια. Το οποίο και αυτό είναι συμβολικό, λόγω του γνωστού λαϊκού τραγουδιού. Επίσης, κάθε φορά που ήθελα να κυκλοφορήσω αυτόν τον δίσκο, κάτι άλλο προλάβαινε να συμβεί. Σε κάποια φάση, όταν είχα ετοιμάσει λίγα ελληνικά κομμάτια, ήρθε η Αμερική και η πορεία μου εκεί. Ο ελληνόφωνος δίσκος για μένα είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Ηθελα να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή που θα ήμουν εδώ, να το στηρίξω με την ψυχή μου, ολοκληρωτικά. Δεν μπορούσα να είμαι στο Λος Αντζελες και να κυκλοφορώ δίσκο στα ελληνικά. Δεν θα ήταν δίκαιο. Ετσι, φέτος, επειδή ήξερα πως λόγω της κορούλας μου θα μέναμε πιο πολύ Ελλάδα, πήρα την απόφαση. Και θα παραμείνω εδώ όχι μόνο για να στηρίξω αυτό τον δίσκο, αλλά και για να στηρίξω τη χώρα μου με όποιον τρόπο χρειαστεί» τονίζει. 

Συγκίνηση

Το φετινό καλοκαίρι, το Ηρώδειο θα στολιστεί με τα χρώματα ενός όμορφου ελληνικού κήπου σε μια μοναδική συναυλία, στην οποία η Μόνικα θα παρουσιάσει τον νέο της δίσκο. «Ανυπομονώ όσο τίποτε άλλο να βρεθώ σε αυτήν τη σκηνή ξανά με την αγάπη του κόσμου. Η προηγούμενη συναυλία εκεί ήταν κάτι που δυσκολεύομαι πολύ να περιγράψω. Ηταν κάτι μαγικό, ανεπανάληπτο. Και συγκινούμαι που ο κόσμος ακόμη και σήμερα μου στέλνει μηνύματα για εκείνη τη βραδιά. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που έχω την ευκαιρία να ξαναζήσω αυτή την εμπειρία και δουλεύω πολύ σκληρά για να χαρίσουμε στον κόσμο ακόμη μία αξέχαστη συναυλία» αναφέρει με συγκίνηση η Μόνικα και προσθέτει: «Πρόκειται για μια παράσταση που προετοιμάζεται εδώ και πολύ καιρό, μια και πρόκειται να περιοδεύσει και στο εξωτερικό καλώς εχόντων των πραγμάτων. Περιλαμβάνει ακυκλοφόρητα κομμάτια, τραγούδια από παλιούς δίσκους και, φυσικά, όλο τον νέο μου δίσκο. Θα υπάρχει συμμετοχή από την απίθανη μεσόφωνο Αρτέμιδα Μπόγρη και ίσως ακόμη μία συμμετοχή-έκπληξη» αποκαλύπτει.

Το πρώτο άλμπουμ της «Avatar» κυκλοφόρησε το 2008 και το δεύτερο «Exit» ακολούθησε το 2010. Και τα δύο άλμπουμ έγιναν πολύ γρήγορα πλατινένια. Κλείνοντας την κουβέντα μας τη ρωτώ ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος από αυτά τα 11 χρόνια μουσικής της πορείας. «Το μεγαλύτερο δώρο της πορείας μου στη μουσική είναι ο κόσμος. Αγαπώ τον κόσμο, τους ανθρώπους. Μου θυμίζει πως δεν είμαι μόνη και μου χαρίζει την ευκαιρία να επικοινωνώ μαζί τους μέσα από το πιο υπέροχο θαύμα αυτής της ζωής, τη μουσική. Μοιράζομαι μαζί τους τη χαρά μου, τις δυσκολίες μου και όλος ο κόσμος έπειτα με τη σειρά του μου δίνει και αυτός τις ιστορίες του. Πρόκειται για μια ανταλλαγή συναισθημάτων που μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί και αιώνιοι. Από το “Avatar” μέχρι σήμερα έχει αλλάξει η ζωή μου. Κάποιοι μου ζητούν να γράψω ένα ακόμη “Over the Hill”. Μα, αυτό δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ. Και ευτυχώς, δηλαδή, γιατί θα σήμαινε πως έχω μείνει ακριβώς στα ίδια. Τα τραγούδια είναι το καταστάλαγμα της καθημερινής ζωής μας. Τότε ήμουν ένα κοριτσάκι που γυρνούσα με το ποδήλατό μου από το Μαθηματικό στα Εξάρχεια, ενώ τώρα είμαι μαμά που φροντίζω για τη Μελίνα μου να έχει ό,τι χρειάζεται.

Μέσα από κάθε φάση της ζωής μου θα γράψω μουσική, γιατί είναι κάτι που μου βγαίνει αυθόρμητα. Τώρα όμως έχω πολύ περισσότερη ωριμότητα, έχω γνώσεις τεχνικές που τότε δεν είχα, έχω μάθει να έχω επιλεγμένους ανθρώπους γύρω μου για να ακούω τη γνώμη τους, έχω αντίληψη πιο βαθιά του κόσμου. Κρατώ όμως πάντα, όπως και τότε, τη δίψα μου για εξερεύνηση. Για κάτι διαφορετικό, για κάτι ανώτερο, όχι απαραίτητα μεγαλειώδες, αλλά πιο βαθύ. Ακούω καμιά φορά τα παλιά τραγούδια και εκνευρίζομαι. Μα, πώς δεν το άκουσα τότε αυτό το λάθος να το διορθώσω; Δεν έχει σημασία. Και τώρα κάνω λάθη. Πάνω απ’ όλα αξίζει να νιώθεις ικανοποιημένος τη στιγμή που κλείνεις ένα τραγούδι. Ενα τραγούδι δεν τελειώνει, απλώς το εγκαταλείπεις όταν σε κάνει να νιώθεις περήφανος. Μακάρι να ήξερα γιατί ο κόσμος με ακούει. Εγώ πάντως σίγουρα τον ακούω. Είμαστε μαζί στο ταξίδι της μουσικής. Προσπαθώ να μην προσποιούμαι πως είμαι κάτι ακόμη. Είμαι απλώς μια τραγουδοποιός και ένας άνθρωπος που προσφέρω, θέλοντας όμως η προβολή να εστιάζει μόνο στη μουσική και όχι στην προσωπική μου ζωή».