6 λόγοι για τους οποίους είσαι ακόμη μόνος

«Γιατί είσαι μόνος;», ρωτάνε επιδεικτικά λες και κρύβεις κανένα κουσούρι ή κάποιο σκοτεινό μυστικό πίσω από αυτή την επιλογή σου. Ή, ακόμα χειρότερα, δεν σκέφτονται καν πως μπορεί να έχεις επιλέξει να είσαι μόνος και σε λυπούνται για την τύχη σου. Το να βρει κάποιος ή όχι σύντροφο είναι κάτι που απασχολεί όλο και περισσότερο. Ζούμε στην εποχή που οι περισσότεροι ψάχνουν τον ιδανικό τους άλλο και ταυτόχρονα οι περισσότεροι είναι μόνοι. «Μα γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν μπορώ να κάνω σχέση; Γιατί εγώ δεν μπορώ να βρω κάποιον;», αναρωτιέσαι. Παρακάτω αναλύονται κάποιοι από τους βασικούς λόγους που οι άνθρωποι δυσκολεύονται να βρουν σύντροφο.

1. Λες ότι θέλεις σχέση, αλλά δεν θέλεις

Λες ότι θέλεις σχέση, και όμως πέφτεις συνέχεια πάνω σε ανθρώπους οι οποίοι δεν θέλουν, ή ανθρώπους που σε αποπροσανατολίζουν, ή ανθρώπους που σε πονούν. Και προσπαθείς να τους αλλάξεις. Να τους μεταμορφώσεις σε ανθρώπους που θέλουν σχέση. Όπως εσύ, ας πούμε. Εγώ όμως ξέρω πως όταν κάποιος θέλει κάτι πραγματικά, είναι πιστός απέναντι στα ίδια του τα θέλω. Δεν επιλέγει η ανάγκη του αλλά εκείνος. Περιμένει, παρατηρεί και βάζει στον θρόνο που έχει στην καρδιά του μόνο εκείνους που ταιριάζουν στον θρόνο. Επιλέγει βάσει των βαθύτερων επιθυμιών του και όχι βάσει των αναγκών του. Γιατί αν επιλέγεις βάσει ανάγκης, καλείς απεγνωσμένα όποιον κι αν έρθει στη πόρτα σου να στρογγυλοκάτσει και στη ζωή σου. Δίχως στάνταρ, δίχως κριτήρια.

2. Φοβάσαι τη δέσμευση

Έχεις πληγωθεί πολύ στο παρελθόν και δεν είσαι διατεθειμένος να δημιουργήσεις κι άλλο τραύμα. Συνεπώς, δημιουργείς υποσυνείδητα τείχη και κρύβεσαι πίσω από αυτά. Τα τείχη έχουν την ιδιότητα να κρατούν τους άλλους απ’ έξω αλλά παράλληλα κρατούν κι εσένα μονάχο σου, μέσα σε μια αυτοσχέδια φυλακή.

3. Οι επιλογές σου δεν μπορούν να σε οδηγήσουν εκεί που θέλεις

Για να δημιουργήσεις κάτι όμορφο, χρειάζεται να συναντήσεις ανθρώπους που να κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση. Αν εσύ καθυστερείς με ανθρώπους που είτε δεν ξέρουν τι θέλουν είτε θέλουν κάτι προσωρινό, τότε το πιο πιθανό είναι να χάσεις τα δικά σου θέλω, να χάσεις το δικό σου μονοπάτι. Είναι σημαντικό να θυμάσαι πως δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν, ό,τι και αν κάνεις, ούτε να πείσεις κάποιον ότι αξίζει να μπει σε σχέση. Δεν φταις εσύ που ο άλλος δεν θέλει. Είσαι υπεύθυνος μόνο για τα δικά σου θέλω και για τον τρόπο που εσύ τα διεκδικείς. Όπως επίσης και για τους ανθρώπους που εσύ επιλέγεις.

4. Επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη σε κάθε σχέση

Δεν μπορεί να θέλεις να βρεις σύντροφο αλλά να συμπεριφέρεσαι σε κάθε σχέση με τον ίδιο τρόπο. Αν θέλεις να βρεις τον δικό σου ξεχωριστό άνθρωπο, είναι ανάγκη να συμπεριφερθείς ξεχωριστά στον άνθρωπο που θα συναντήσεις και ταυτόχρονα να αφήσεις δίπλα σου μόνο εκείνον που σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός.

5. Δεν φαίνεσαι διαθέσιμος

Μπορεί όντως να επιθυμείς να φτιάξεις μία σχέση αλλά όταν κυκλοφορείς έξω να μη κάνεις εύκολα καινούριες γνωριμίες. Πιθανόν να μη μοιάζεις διαθέσιμος, να μοιάζεις ότι είσαι αλλού ή ότι πραγματικά δεν έχεις ανάγκη από κανέναν άλλο. Αυτή είναι μια υποσυνείδητη άμυνα που μας βγαίνει για να προστατευτούμε από μελλοντικές απογοητεύσεις, αλλά ταυτόχρονα δίνει το μήνυμα πως είμαστε και μόνοι μας καλά. Συνεπώς, αντί να δημιουργούμε γέφυρες για να έρθουν όμορφοι άνθρωποι, χτίζουμε επιμελώς σφραγισμένες πόρτες και έπειτα τις χτυπάμε από μέσα.

6. Δεν είσαι ευέλικτος και έχεις ανεβάσει τα στάνταρ

Χρειάζεσαι να κάνεις σχέση αλλά ο ένας δεν σου αρέσει, ο άλλος είναι υπερβολικά καλός, ο τρίτος υπερβολικά κακός. Σου θυμίζει κάτι; Έχουμε γίνει τόσο αυστηροί που με το ζόρι έχουμε σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τις περισσότερες φορές απορρίπτουμε πιθανούς συντρόφους πριν καν βγούμε μαζί τους. Έχουμε δημιουργήσει το σενάριο που εμείς θέλουμε και αν θεωρήσουμε πως ο άλλος δεν χωράει στον ρόλο που του έχουμε φτιάξει δεν δίνουμε καν την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε ως άνθρωπο. Βάζουμε ταβάνι, δίνουμε μορφή και σχήμα στον «ιδανικό» άλλο, πριν καν αυτός υπάρξει. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να τα βάλει με το φάντασμα που έχουμε εμείς γεννήσει στο μυαλό μας;

[Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Open Life, που κυκλοφόρησε με το Έθνος της Κυριακής, 26 Ιανουαρίου]