Ο σύντροφός μου με χειραγωγούσε συναισθηματικά

Τον πρωτοσυνάντησα σε ένα σεμινάριο, όπου και οι δύο εκπαιδευόμασταν σε νέες τεχνικές στο κοινό εργασιακό μας αντικείμενο. Από την αρχή φάνηκε εξαιρετικά πρόθυμος να με βοηθήσει, να λύσει κάθε μικρή ή μεγάλη απορία μου, να μοιραστεί μαζί μου τις γνώσεις του, που –όπως θα διαπίστωνα στην πορεία– ήταν σταθερά περισσότερες και αξιολογότερες από τις δικές μου. Με γοήτευσε η αυτοπεποίθησή του και το γεγονός πως πατούσε γερά τα δύο του πόδια στη γη – τόσο γερά που έμοιαζε σχεδόν αμετακίνητος.

Στα ραντεβού επέλεγε πάντα το μέρος συνάντησής μας κι ύστερα απλώς μου το ανακοίνωνε με περίσσεια αυταρέσκεια. Το εξέλαβα ως ένδειξη του αποφασιστικού του χαρακτήρα, και μάλιστα ίσως κρυφά να ανάσανα με ανακούφιση που επιτέλους είχα βρει έναν αξιόπιστο ώμο να ακουμπήσω κι έναν υπεύθυνο άνθρωπο να στηριχτώ. 

Οι πρώτες ενδείξεις

Με τον καιρό υποψιάστηκα πως η αποφασιστικότητά του θα μπορούσε θα μεταφραστεί σε απεγνωσμένη ανάγκη ελέγχου κι επιβολής. Στις διαφωνίες μας δεν έκανε το παραμικρό βήμα πίσω. Όταν μάλιστα η επιχειρηματολογία του στεκόταν ανίκανη να με πείσει για την ορθότητα της άποψής του, εκείνος κατέφευγε σε μια παρατεταμένη, σχεδόν τρομακτική σιωπή ή ακόμη και στις απειλές χωρισμού. «Αν δεν καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι αυτό για εμένα, ίσως δεν μ’ αγαπάς αληθινά», μουρμούριζε συχνά πυκνά, δημιουργώντας μου ένα τεράστιο κύμα ενοχών. Υπήρξε βέβαια εξαιρετικά προστατευτικός. Τις κρύες μέρες μου υπενθύμιζε να παίρνω μαζί μου το πιο ζεστό παλτό μου και, σταθερά όλες τις εποχές, επιθυμούσε να αποφασίζει για λογαριασμό μου αφού εγώ ήμουν πολύ επιπόλαιη για να σταθμίσω προσεκτικά τα δεδομένα της ζωής.

Το έκανε για το καλό μου λοιπόν – ή τουλάχιστον με είχε πείσει γι’ αυτό. Στις αποτυχίες μου πάντα σήκωνε πρώτος επικριτικά το δάχτυλο, τις τόνιζε και τις γιγάντωνε με τον τρόπο του. Αντίθετα στις επιτυχίες τα μπράβο του έμοιαζαν χλιαρά, διστακτικά, αδύναμα. Όταν έλαβα την προαγωγή που τόσο επιθυμούσα, μου υπενθύμισε πως οι νέες ευθύνες απαιτούσαν το γερό στομάχι που ουδέποτε διέθετα. Απογοητεύτηκα αλλά σκέφτηκα πως η πικρόχολη στάση του ήταν ο δικός του ιδιότυπος τρόπος να εκφράσει το ενδιαφέρον του. Τα σφάλματά του ουδέποτε τα αναγνώριζε. Για την ακρίβεια έμοιαζε υπερβολικά ευαίσθητος στην κριτική, στην οποιαδήποτε νύξη πως είναι κάτι άλλο από τον ολοκληρωτικά αψεγάδιαστο και σούπερ-ήρωα εαυτό του. 

Ένας χειραγωγός στη ζωή μου

Όσες φορές εξέφραζα τις ανησυχίες μου για τη σχέση μας, την επιθυμία μου να καταστεί περισσότερο ανοιχτός στον διάλογο και λιγότερο δεσποτικός στην καθημερινότητα, εκείνος παραποιούσε τα γεγονότα ένα ένα. Με έκανε να αμφισβητώ και την ίδια την πραγματικότητα ακόμη, να καταλήγω στο συμπέρασμα πως αν πράγματι ήθελα να βελτιώσω τη σχέση μας θα έπρεπε πρώτα να απαλλαγώ από τη δικιά μου μακρά λίστα ελαττωμάτων. Με τις παρέες μου άρχισα σταδιακά να ξεκόβω. Τους έβρισκε υπερβολικά ανιαρούς και ανόητους ή εγωκεντρικούς και φασαριόζους. Με την παιδική μου φίλη μάλωσε άσχημα ένα βράδυ. «Δεν θα σου πω φυσικά τι να κάνεις, ωστόσο θα σταθεί εξαιρετικά δύσκολο να σε εμπιστευτώ αν συνεχίσεις να τη βλέπεις», μου ανακοίνωσε την επόμενη του καβγά με ύφος θλιμμένο και ελαφρώς εκβιαστικό. «Μια ακόμη Ιφιγένεια της σχέσης μας», σκέφτηκα και σταμάτησα να συναντώ τη φίλη μου.

Η μεγάλη απόφαση

Ένα βράδυ περπατούσα μόνη στα σοκάκια της Αθήνας. Ξαφνικά ένιωσα την ανάσα μου κοφτή και την καρδιά μου να χτυπά τόσο δυνατά που ίσως και να έσπαγε. Άρχισα να συλλογίζομαι όλον τον αέρα που δίπλα του στερήθηκα, τα όνειρα που εγκατέλειψα και τις φιλίες που αποχαιρέτησα. «Αγάπη λέγεται η ελευθερία που σου παραχωρούν να είσαι ο εαυτός σου», έγραφε κάποιος φοιτητής με κόκκινο σπρέι στον τοίχο. Εκείνο το βράδυ έλαβα την απόφαση να αγαπήσω τον εαυτό μου. Και κάπως έτσι χώρισα…

[Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Open Life, που κυκλοφόρησε με το Έθνος της Κυριακής, 23 Φεβρουαρίου]