Μια οικογενειακή ιστορία απ' τη χούντα

Την περίοδο πριν από τη χούντα και για αρκετά χρόνια Ανδρέας Αγτζίδης, ο πατέρας μου, διατέλεσε πρόεδρος του Διδασκαλικού Συλλόγου Κιλκίς... Πολιτικά ήταν ενεργοποιημένος με την Ένωση Κέντρου...

Λίγο καιρό μετά την επικράτηση του δικτατορικού καθεστώτος, απολύθηκαν όλες οι δημοκρατικά εκλεγμένες διοικήσεις σε φορείς και αντικαταστάθηκαν με εγκάθετους φιλοχουντικούς. Το έγγραφο που δημοσιεύεται είναι αυτή ακριβώς η απόλυση της εκλεγμένης διοίκησης του Διδασκαλικού Συλλόγου Κιλκίς. Επιπλέον οι χουντικοί επανέφεραν την προηγούμενη εμφυλιοπολεμική ονομασία (Σύλλογος Εθνικοφρόνων Διδασκάλων) που είχε ήδη καταργηθεί από το 1965 και είχε αντικατασταθεί με αλλαγή καταστατικού από το "Διδασκαλικό Σύλλογο Κιλκίς", αμέσως μετά την επικράτηση του δημοκρατικού ψηφοδελτίου στις εκλογές του 1965.

Από την εποχή εκείνη θυμάμαι έντονα το εξής περιστατικό απ' το Κιλκίς: να με σταματά (πιτσιρικάς εγώ) ένας περίεργος τύπος και να μου παίρνει την εφημερίδα απ΄το χέρι για να δει τι είχα αγοράσει απ' το περίπτερο -όπου με είχε έστειλε ο πατέρας μου....

Ήταν η "Μακεδονία" που για τους ηλίθιους χουντικούς έμοιαζε κάτι σαν τον "Ρ" :)

Λίγο αργότερα οι γονείς (δάσκαλοι και οι δυό) πήραν τον οματιών τους και κατέφυγαν στην Αθήνα για να γλυτώσουν από την αφόρητη κατάσταση...

Και λίγα χρόνια αργότερα -με την Κυπριακή Τραγωδία- έγινε πράξη αυτό που είχε προβλέψει ο νομπελίστας Γεώργιος Σεφέρης: 

«Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις, η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος»