Η τιµή και το χρήµα

Στην κοινή γνώµη -διακοµµατικά- επικρατεί ένα αίσθηµα µικρής δικαίωσης και η εκάστοτε κυβέρνηση θεωρεί ότι ψηλώνει έναν µε δύο πόντους. Μπορεί να µιλά για µάχη κατά της διαφθοράς. Συνολικά το πολιτικό σύστηµα ισχυρίζεται πως έχει δυνατότητες αυτο-κάθαρσης. Κάπου εδώ όµως υπάρχει και η πιο... απαισιόδοξη οπτική. Ο σκεπτικισµός που προκύπτει όταν δει κανείς προσεκτικά πόσος χρόνος απαιτήθηκε. Πόσο δύσκολο ήταν να εντοπιστούν τα «µονοπάτια του χρήµατος» στις υποθέσεις και των δύο πρώην υπουργών Αµυνας. Αρα έρχεται και το εύλογο ερώτηµα: ∆ύο υποθέσεις φαίνεται -έπειτα από πολύ καιρό- να εξιχνιάζονται. Πόσες άλλες όµως κρύβουν πίσω τους; Γιατί «βαθιά λαρύγγια» και πρόθυµοι πληροφοριοδότες δεν βρίσκονται πάντα. Κάποια πολιτικά πρόσωπα µπορούν να λειτουργήσουν λιγότερο προκλητικά και να επιλέξουν πιο έξυπνους τρόπους να καλύψουν τα ίχνη τους. Τα γνωστά διεθνή σκάνδαλα µε τα Panama Papers και τα Paradise Papers βγήκαν στην επιφάνεια για να µας υπενθυµίσουν ότι υπάρχουν πάντα διαθέσιµοι διεθνείς διάδροµοι για να κρυφτεί το πολιτικό χρήµα. Μάλιστα και στις δύο περιπτώσεις δεν έλειψαν τα πρόσωπα «ελληνικού ενδιαφέροντος». Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για τον νέο νόµο του «πόθεν έσχες» ήρθε να επιβεβαιώσει ότι τα ελεγκτικά συστήµατα µπορούν να βελτιωθούν. Οχι όµως και να λύσουν το πρόβληµα της προέλευσης των χρηµάτων. Ιδίως αν συνδυαστεί µε την πληροφόρηση που θέλει τον νόµο που ψηφίστηκε το 2016 στη Βουλή και απαγορεύει τη συµµετοχή βουλευτών σε εταιρείες του εξωτερικού να εµφανίζει εξαιρετικές δυσχέρειες στην εφαρµογή του. Κυρίως γιατί είναι σχεδόν αδύνατο να χαρακτηριστεί ένα εταιρικό σχήµα «αλλοδαπό» όταν έχει παράρτηµα στην Ελλάδα. Με απλά λόγια, αποδεικνύεται ιδιαίτερα ζόρικη επιχείρηση το να «αποκατασταθεί η τιµή του πολιτικού κόσµου» -όπως συχνά αναφέρεται- στη συνείδηση των πολιτών. Ισως γιατί πρέπει να αναζητηθούν τελικά δρόµοι που να περνάνε µέσα από την ίδια την πολιτική και όχι από τους εισαγγελείς και τις αίθουσες των δικαστηρίων.