Στα δύσκολα…

Εναν χρόνο µετά τις κάλπες της 7ης Ιουλίου, που ανέδειξαν πανηγυρικά κυβέρνηση τη Ν∆ µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο κόσµος έχει αλλάξει. Η πανδηµία έθεσε µε έναν αδήριτο τρόπο τη δική της ατζέντα, εκτρέποντας κάθε σχεδιασµό.

Η κυβέρνηση πορεύθηκε φυσιολογικά τους πρώτους οκτώ µήνες, ποντάροντας στην ανάπτυξη της οικονοµίας και αντιµετωπίζοντας το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό ως θέµα σχέσεων µε την Τουρκία και σχέσεων της ΕΕ µε τη γείτονα. Ωστόσο, όλα ανατράπηκαν βίαια, όταν µε την πανδηµία πάγωσε η οικονοµία και η δηµόσια υγεία έγινε ο υπ’ αριθµόν 1 παράγοντας εφαρµοσµένης πολιτικής, ακυρώνοντας κάθε άλλο σχεδιασµό.

Το αύριο είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί. Και ακόµη δυσκολότερο να διατυπωθεί ένα σαφές πολιτικό αφήγηµα που θα συνεπάρει τον κόσµο και θα τον εµπνεύσει για το µέλλον. Η λαίλαπα του κορονοϊού, ακριβώς πάνω που εργαζόµενοι και συνταξιούχοι ξεφυσούσαν ανακουφισµένοι, πιστεύοντας ότι αφήνουν πίσω τις µαύρες µέρες 10 ετών, έχει «ζαλίσει» τους ήδη κατάκοπους πολίτες και δεν επιτρέπει υπερβολική αισιοδοξία.

Όσο κι αν έρχονται στην πρώτη γραµµή της επικαιρότητας θέµατα διαφάνειας και δικαιοσύνης, «η οµίχλη µπαίνει από παντού στο σπίτι». Οπου οµίχλη του γνωστού τραγουδιού του Γιάννη Σπανού η οικονοµία. Μια χώρα που παράγει ελάχιστα και είναι πολύ πίσω στον διεθνή ανταγωνισµό και ποντάρει τα πάντα στις υπηρεσίες, στον τουρισµό κυρίως που φέτος αντικειµενικά υπολογίζεται πολύ κουτσουρεµένος, θα έχει πολύ δύσκολο χειµώνα µπροστά της.

Σαν φάρμακο µπορεί να λειτουργήσουν τα 32 δισ. ευρώ, που µένει να φανεί πότε, πώς και µε ποιες διαδικασίες θα πάρει η Ελλάδα από το «πακέτο κορονοϊού» της ΕΕ. Αυτά τα χρήµατα σταδιακά πρέπει να γίνουν θέσεις εργασίας. Σε τοµείς που θα έχουν µέλλον και προοπτική. «∆εξί χέρι η εργασία και αριστερό η οικονοµία» λέει µια παροιµία. ∆εν πρέπει να πεταχτούν σαν επιδοτήσεις, αλλά να αβγατίσουν σε ώριµες επενδύσεις και τοµές σε ζωτικούς τοµείς για το µέλλον της πατρίδας. Αλλιώς η κρίση θα εξακολουθεί παρούσα να διαφεντεύει