Υπαρξιακή κρίση

Αν οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Βαυαροί Χριστιανοκοινωνιστές αντιμετωπίζουν την πρόκληση της συρρίκνωσης της εκλογικής τους βάσης με διαρροές προς την Εναλλακτική αλλά και τους Πρασίνους, οι Σοσιαλδημοκράτες αντιμετωπίζουν την πρόκληση της υπαρξιακής κρίσης. Εκ των υστέρων δικαιώνεται η πτέρυγα του SPD που δεν ήθελε τη συγκρότηση του τρίτου μετά το 2005 μεγάλου συνασπισμού και πρότεινε ως μονόδρομη επιλογή το πέρασμα στην αντιπολίτευση. Σήμερα ακόμη και αυτό το χαρτί κινδυνεύει να έχει καεί: είναι άλλο να επιλέγεις τη θέση σου στην αξιωματική αντιπολίτευση και άλλο να σύρεσαι στην αποχώρηση από την κυβέρνηση ύστερα από αλλεπάλληλες τοπικές εκλογικές ήττες. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ο Σόιμπλε, στην πρόσφατη συνέντευξή του στη «Figaro», φάνηκε να κατανοεί προκαταβολικά την ενδεχόμενη αποχώρηση του SPD από την κυβέρνηση όχι ως σύγκρουση, αλλά ως αναγκαία διευθέτηση για τη συνολική σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία γνώρισαν εσωκομματικό εμφύλιο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90, μια αντιπαράθεση που κορυφώθηκε το 1998, όταν υπήρχε η διαρχία του Λαφοντέν στην ηγεσία του κόμματος και του Σρέντερ ως υποψηφίου για την καγκελαρία. Τότε η εσωκομματική σύγκρουση, με τον Λαφοντέν να δείχνει την επιστροφή στις αριστερές ρίζες και παραδόσεις και τον Σρέντερ να εξυμνεί τον «τρίτο δρόμο» του Μπλερ, λειτούργησε πολυσυλλεκτικά. Η συνέχεια είναι γνωστή, με τους Σοσιαλδημοκράτες συνεχώς στη διακυβέρνηση από το 1998 -με διάλειμμα την περίοδο 2009-13- να είναι άχρωμοι διαχειριστές, χωρίς καθαρή επιλογή ούτε της επιστροφής στην παράδοση ούτε της μετάλλαξής τους σε νέο Κέντρο. Σήμερα ουδείς αμφισβητεί την πρωτιά, έστω και συρρικνωμένη, της Χριστιανοδημοκρατίας σε ομοσπονδιακό επίπεδο, ενώ η παράσταση... ήττας των Σοσιαλδημοκρατών δείχνει τη συρρίκνωση και την εξαέρωση που εξαφάνισε το πάλαι ποτέ κραταιό Σοσιαλιστικό Κόμμα από την πολιτική σκηνή της Γαλλίας. Η περίπτωση Σουλτς, που εκτοξεύθηκε στις αρχές του 2017 για να έχει όμως πρόωρο άδοξο πολιτικό τέλος, συμπυκνώνει την ιδεολογική και προγραμματική αμηχανία της Σοσιαλδημοκρατίας