Η νέα ελληνική τροµοκρατία και το αυτονόητο…

Οι επιθέσεις εναντίον κτιριακών εγκαταστάσεων Μέσων Μαζικής Ενηµέρωσης δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε και σηµαίνουν επιχειρησιακή κλιµάκωση της τροµοκρατίας στην Ελλάδα. Μπορεί να σηµαίνουν πολλά άλλα πράγµατα αλλά όχι αυτό. Μία ακόµα γενιά τροµοκρατών, η τρίτη στη «µετα 17Ν» εποχή; Μια παλαιότερη που «ξαναζεστάθηκε»; Κάτι άλλο; Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έχει κατορθωθεί είναι το σύρσιµο του δηµοσίου διαλόγου, για µία ακόµα φορά, στους δαιδαλώδεις διαδρόµους του λούνα παρκ µε τους παραµορφωτικούς καθρέφτες.

Και αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Αν η ίδια συζήτηση γινόταν δεκαπέντε-είκοσι χρόνια πριν, τα επιχειρήµατα θα ήταν τόσο διαφορετικά που µπορεί και να ήταν αυτονόητη η αντιπαράθεση µε εκ διαµέτρου αντίθετες απόψεις. Ούτε και αυτό ήταν φυσιολογικό, αλλά γινόταν εξ ανάγκης λόγω των ιδιαίτερων κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών της εποχής, µιλώντας βεβαίως για τη δράση της «17Ν» και του ΕΛΑ.

Θεωρείται δεδοµένο ότι η βία που προβάλλει ως µήτρα της την αίσθηση της αδικίας και του αποκλεισµού, τον θυµό και την οργή, είναι µια δύσκολη υπόθεση και -όπως βλέπουµε και στις µέρες µας- δεν αφορά µόνο στην καθ’ ηµάς πραγµατικότητα. Όµως, από αυτήν τη γενικόλογη θεωρητική προσέγγιση µέχρι το γεγονός ότι η νέα ελληνική τροµοκρατία κατορθώνει ό,τι και η παλαιά, να ανασκαλεύει και να διχάζει το σηµερινό πολιτικό σκηνικό, η απόσταση δεν µετριέται µε το µέτρο της λογικής.

Από τα πρώτα χρόνια της δράσης της «17Ν», η οποία ήταν σαφές ότι είχε αντιγράψει τις στοχοποιητικές µεθόδους ανάλογων οργανώσεων της ∆υτικής Ευρώπης (Brigate Rosse, Baader Meinhof κ.λπ.), τα Μέσα Ενηµέρωσης αποτελούσαν µία µονίµως «πρόθυµη» δεξαµενή να παραγάγει, ανά πάσα ώρα, κάποιον στόχο. Εύκολο, ακίνητο και πάντοτε, λόγω του θεσµικού του ρόλου στη λειτουργία των συστηµάτων, µε προκατασκευασµένη την αιτιολόγηση και το κοινωνικό άλλοθι. Μερίδα της κοινής γνώµης, ιδίως αυτή που παρασύρεται εύκολα σε κάθε θεωρία συνωµοσίας, είναι πάντα πρόθυµη να αποδεχτεί, άλλοτε φανερά και άλλοτε στα κρυφά, τις συνήθεις παραληρηµατικές αναλύσεις στις προκηρύξεις των τροµοκρατών.

Και είναι αυτή η µερίδα της κοινής γνώµης «εύκολη» και σε κάθε θεωρία που επιδιώκει να αναποδογυρίσει τις κοινές αντιλήψεις για ορισµένες ιερές αξίες, όπως είναι η ανθρώπινη ζωή που είναι η ύψιστη. Η µονότονη επανάληψη του επιχειρήµατος ότι η ενηµέρωση και η πληροφόρηση, εκτός από εργαλεία κατανόησης και εξήγησης του κόσµου, είναι βασικά συστατικά της λειτουργίας κάθε δηµοκρατίας δεν είναι ποµφόλυγα. Είναι σαν να ανακαλύπτουµε (για µία ακόµα φορά) από πού ανατέλλει ο ήλιος…