Ο Ρικ στον δρόμο για την αγιοσύνη…

Είναι αλήθεια πως, όνειρο πολλών Αμερικανών είναι, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους, να ταξιδέψουν στην Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι ο διακαής πόθος του μέσου κατοίκου της γης που γέννησε έναν Τζερόνυμο, έναν Ντόναλντ Τραμπ και τέσσερις αδελφούς Ντάλτον…

Το Παρίσι μνημονεύουν με νοσταλγία η Ινγκριντ Μπέργκμαν και ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ, όταν χωρίζουν στο αεροδρόμιο της Καζαμπλάνκας, στο ομιχλώδες τοπίο του ανικανοποίητου.

Δεκάδες ταινίες του Γούντι Αλεν έχουν γυριστεί σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις προκαλώντας ένα αίσθημα λαχτάρας και πόθου στους ερωτευμένους με τη γηραιά ήπειρο και τον πολιτισμό της…

Κι αν η επίσκεψη στον τόπο που πάτησαν ένας Φιοντόρ Ντοστογέφσκι, ένας Αλμπερτ Αϊνστάιν κι ένας -γιατί όχι- Γιόχαν Κρόιφ να στοιχειώνει τα «πρέπει» και τα «θέλω» του μέσου απλού υπάλληλου ή και διανοούμενου Αμερικανού πολίτη, δεν νομίζουμε να συμβαίνει το ίδιο με τον μέσο Αμερικανό καλαθοσφαιριστή… Το αντίθετο μάλιστα.

Η χώρα που λάτρεψε Θεούς σαν τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και τον Μάικλ Τζόρνταν, δικαιωματικά είναι η Μέκκα του μπάσκετ.

Ποιος ασχολούμενος - με τον έναν ή τον άλλο τρόπο - με τα του παρκέ λοιπόν, εγκαταλείπει τους ναούς της καλαθόσφαιρας για να αναζητήσει την τύχη του στην Ευρώπη, όπου θρησκεία είναι το ποδόσφαιρο και οι πιστοί προσεύχονται στα εικονίσματα του Μέσι, του Ρονάλντο, του Μόντριτς; Απάντηση άμεση: Οι εκπεσόντες άγγελοι και οι αμαρτήσαντες ιερείς που επιζητούν τον εξαγνισμό μέσω της μετάνοιας και της αυτοτιμωρίας!

Όχι πείτε μου σε ποια ομάδα της Euroleague θα πήγαιναν να αγωνιστούν ο ΛεΜπρον Τζέιμς ή ο Στεφ Κάρι και δεν θα επέστρεφαν το βράδυ στο δωμάτιό τους, θα έσβηναν το φως και θα έκλαιγαν γοερά;

Είναι κάτι σαν τους «ήλιους» του soccer - του ποδοσφαίρου μας δηλαδή -που λίγο πριν μετατραπούν σε σκοτεινούς πλανήτες, έγραψαν και μια ελλειπτική τροχιά στις Ηνωμένες Πολιτείες… Ο Πελέ, ο Μπεκενμπάουερ, ο Κουμπίγιας, στον Κόσμο της Νέας Υόρκης βρήκαν κρεμάστρες για τα παπούτσια τους.

Και ο Ρικ Πιτίνο, ο θρύλος του κολεγιακού μπάσκετ της αμερικάνικης ηπείρου τι κάνει στην Ελλάδα;

Τον εξαγνισμό για τις αμαρτίες του αποζητάει; Το δρόμο για την υστεροφημία του έχασε και βρέθηκε σε ευρωπαϊκά εδάφη; Αυτοτιμωρείται; Τι απ’ όλα αυτά;

Ανάγκη των χρημάτων που θα εισπράξει από τα πράσινα ταμεία δεν τα έχει, όπως ακούγεται. Προς τι λοιπόν η «αυτομαστίγωση»;

Για να αγιάσεις, λένε πρώτα πρέπει να αμαρτήσεις κι έπειτα να μαρτυρήσεις. Κι αν ο Ρικ Πιτίνο αμάρτησε, ένα βήμα απέχει πια από το να αγιάσει…