Το σχέδιο του χρόνου

Μια μέρα διαφορά δεν σηµαίνει τίποτα. Τι 31, τι 1…τι τέλος ∆εκέµβρη, τι αρχές Γενάρη… ∆εν είναι λίγοι όσοι µε έναν κλασικό ορθολογισµό δεν βρίσκουν διαφορές στην αλλαγή του χρόνου. Αναγνωρίζουν τη συνέχεια των επιλογών και των αποφάσεων που δεν καθορίζονται από σχηµατικές χρονικές µετατροπές. Μπορεί οι ορθολογιστές να έχουν το δικό τους δίκιο, καθώς έτσι θεωρούν ότι εξυπηρετούν ένα σχέδιο µε βάση το οποίο οι κυβερνήσεις και τα άλλα κόµµατα πορεύονται στην όποια κοινοβουλευτική περίοδο, ανάλογα µε τις εκτιµήσεις που κάνουν και τις στοχεύσεις που έχουν.

Εκεί βρίσκεται το λάθος για όσους µένοντας σταθεροί στην πολιτική τους γραµµή αδυνατούν να αντιληφθούν τις αλλαγές σε κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, δεν έχουν τη δυνατότητα προσαρµογής στις νέες συνθήκες και στο τέλος εισπράττουν τον χρόνο ως µια οµαλή και περίπου ελεγχόµενη συνέχεια. Ας δούµε πόσο διαφορετικές διαδροµές µπορεί να φέρει η αλλαγή στο πολιτικό µας περιβάλλον σε σχέση µε όσα διαµορφώθηκαν λίγες ηµέρες πριν. Πολλοί θεωρούσαν ότι ακόµα και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την υπερψήφιση της Συµφωνίας των Πρεσπών ήταν ένα ζητούµενο, µε άγνωστες τις προθέσεις Θεοδωράκη.

Τις επόµενες µέρες όλα δείχνουν ότι το θέµα θα θεωρείται λήξαν, και όχι µόνο γιατί η πλειοψηφία του Ποταµιού σταθεροποίησε τη θέση της. Θα είναι γιατί επικράτησε η σκληρή γραµµή στη Νέα ∆ηµοκρατία, σε συνδυασµό µε την πολιτική των συµµαχιών. Ισα που πρόλαβε να παρεισφρήσει ο κ. Τατσόπουλος. Ανάλογη φαίνεται να είναι και η εξέλιξη και το ενδεχόµενο µιας νέας κυβερνητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ανεξάρτητα µε το τι θα αποφασίσει να πράξει ο κ. Π. Καµµένος και οι συν αυτώ ολίγοι εναποµείναντες βουλευτές του.

Όσο περνούν οι µέρες, τα πράγµατα δείχνουν ότι οδηγούνται σε ανασχηµατισµό, παρά σε κυβερνητική κρίση. Μια κρίση, µάλιστα, που µπορεί να κάνει την εµφάνισή της σε πιο κεντρώους πολιτικούς χώρους µε αφορµή τα ψηφοδέλτια. Είδατε, λοιπόν, πως και η µία µέρα να µπορεί φέρει τα πάνω κάτω; Πόσω µάλλον ένας «ολόκληρος» χρόνος…