Ουδέν κακόν αμιγές καλού ή πώς η καραντίνα για τον κορονοϊό μας φέρνει ένα ψηφιακό βήμα μπροστά…

Είναι ζόρικο αυτό το δεύτερο κύμα κορονοϊού. Και δω και σε όλον τον κόσμο. Μας βάζει σε πρωτόγνωρες δοκιμασίες. Να ξεπεράσουμε τα όρια της αντοχής μας. Να αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε, ακόμη και που σκεφτόμαστε. Μας δείχνει πόσο κοντά είμαστε στο παγκόσμιο “χωριό”, πόσο «εύθραυστοι», πόσο «ίδιοι» και πόσο δευτερεύουσες οι συνήθεις διαφορές που συνήθως έρχονται στην πρώτη γραμμή…

Η χώρα μας τα πήγε καλά στο πρώτο κύμα. Τώρα ζορίζεται. Γιατί όλοι είναι στο όριό τους. Κάποια στιγμή, στο μέλλον, αυτά όλα θα φαντάζουν σαν ένα κακό όνειρο, όταν έρθουν τα εμβόλια ή αν «αποδράσει» ο ιός… Θα μείνει η αίσθηση της μάταιης δοκιμασίας, του πολέμου με «ανεμόμυλους» του Δον Κιχώτη και φυσικά το πολύ δύσκολο και φθοροποιό οικονομικό κόστος με την καταστροφή ή απαξίωση επαγγελματιών, εργαζομένων, κλάδων της οικονομίας, θέσεων εργασίας.

Ωστόσο, πάντοτε από το κακό, μπορεί να βγει και κάτι καλό. Σε μια σχισμάδα του βράχου να φυτρώσει ένα λουλούδι. Πήγα τις προάλλες σε ένα ΚΕΠ -όταν ήταν ακόμη ανοιχτά χωρίς ραντεβού- για να θεωρήσω το γνήσιο της υπογραφής. Την ώρα που με εξυπηρετούσε η υπάλληλος, με ενημέρωσε οτι πλέον μπορώ να κάνω αυτήν την απλή γραφειοκρατική διαδικασία και μέσω του gov.gr, χωρίς να προστρέχω στα ΚΕΠ…

Στο πρώτο κύμα της πανδημίας, η Ελλάδα έκανε μεγάλα ψηφιακά βήματα μπροστά. Προφανώς είχαν ωριμάσει σχέδια και μελέτες στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής που εποπτεύει το χώρο και τις πρωτοβουλίες. Είχε και την τύχη ο Μητσοτάκης να βρει έναν άνθρωπο ως επικεφαλής, τον Πιερρακάκη, που έχει ψηφιακό DNA και λειτουργεί, ίσως λόγω και της πολιτικής και επαγγελματικής του διαδρομής, ίσως λόγω συγκρότησης ή χαρακτήρα, ως δια- και υπερ-κομματικός. Σε ένα πεδίο, τον ψηφιακό μετασχηματισμό της χώρας, που είναι εθνική υπόθεση, που πρέπει να κερδηθεί πάραυτα, αν θέλουμε η Ελλάδα να έχει μέλλον ...μελλοντικά στο διεθνές γίγνεσθαι. Να μην είναι ο παρίας…

Η πανδημία και η καραντίνα, η απομόνωση και το «κλείσιμο» μπορούν να οδηγήσουν σε μια ψηφιακή άνοιξη τη χώρα μας. Δίνοντας της μια τεράστια παρακαταθήκη για το μέλλον. Ας μη θεωρήσουμε όμως δεδομένη την επιτυχία, επειδή απλώς υπάρχει το “κατάλληλο περιβάλλον”. Και επί μνημονίων πχ έγινε προσπάθεια επιτάχυνσης της απονομής δικαιοσύνης, αλλά παραμένουμε σε τριτοκοσμικά επίπεδα. Οι δυνάμεις της αδράνειας είναι τεράστιες και εν πολλοίς σύμφυτες με τον καθένα μας. Οταν κάνουμε κάτι και το συνηθίζουμε, δύσκολα θέλουμε να αλλάξουμε. Ισορροπούμε εκεί που καταναλώνουμε λιγότερη «ενέργεια». Κάτι σαν την εντροπία στη Φυσική.

Αλλες χώρες κάνουν και «ψηφιακές δίκες». Λειτουργούν τα δικαστήρια εξ αποστάσεως, χρησιμοποιώντας τις τεράστιες τεχνολογικές δυνατότητες. Αντί να κλαίμε τη μοίρα μας λοιπόν, επειδή στη γενιά μας, ή στην εποχή μας, έτυχε αυτή η «κατάρα» της πανδημίας, ας βρούμε εκείνες τις σχισμάδες στο βράχο που θα αφήσουν κάποια λουλούδια να ανθίσουν και να κάνουν τη ζωή μας αύριο, ευκολότερη, ποιοτικότερη, ανθρωπινότερη. Η κυβέρνηση πρέπει «να αδράξει τη μέρα». Αλλωστε, όπως είπε κάποτε και ο Steve Jobs, «η καινοτομία είναι αυτή που ξεχωρίζει τον ηγέτη απ’ αυτόν που ακολουθεί».