Πικρία

Το συναίσθημα που αποδίδουν οι σχολιαστές σε όποιον παραιτείται είναι η «πικρία». Στην «πικρία» αποδίδουν κι όλες τις οργισμένες δηλώσεις των παραιτηθέντων και των καρατομηθέντων. Ομως η πικρία δεν είναι συναίσθημα, αλλά γεύση. Οσες φορές κι αν παραιτηθείς, άμα δεν έχεις ζάχαρο, δεν ξέρεις τι είναι πικρία. Εν ολίγοις, το ζήτημα είναι το ζάχαρο. Διότι αν μαλώσεις με τον κ. Καμμένο στο υπουργικό συμβούλιο και οι συνάδελφοί σου δεν σε υποστηρίξουν, οργίζεσαι και η πρώτη σου αντίδραση είναι να σηκωθείς και να φύγεις, η δεύτερη να παραιτηθείς και η τρίτη να φας μια σοκολατίνα, η οποία θα αυξήσει τη σεροτονίνη και θα σε κάνει να γράψεις σοφά λόγια στο Τwitter. Με δυο λόγια, αν δεν κάνεις δίαιτα, δεν υφίσταται πικρία. Αν μάλιστα οι πάστες γίνουν δύο, τότε διαφαίνεται και μια γλυκύτητα. Αν δεν είχε συμβεί αυτό που συνέβη, δηλαδή να φύγει θυμωμένος ο κ. Κοτζιάς, και είχε γίνει το αντίθετο, δηλαδή να φύγει έξαλλος ο κ. Καμμένος, πάλι στη διπλή σοκολατίνα θα καταλήγαμε. Διότι τι άλλο θα έκανε ο κ. Καμμένος; Θα απέσυρε τους βουλευτές του από την κυβέρνηση; Ας πούμε ότι οι υπουργοί του κόμματός του τον ακολουθούσαν, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω, διότι μερικοί θα προτιμούσαν το υπουργικό γραφείο από το να τρώνε πάστες για να τους περάσει ο θυμός. Πάλι η κυβέρνηση θα έμενε ακλόνητη, διότι μέχρι να έρθει αυτή η σπαστική συμφωνία στη Βουλή ο κ. Καμμένος δεν θα είχε πρόσχημα να την ρίξει. Συμπέρασμα: Οσάκις μαλώνουν δύο υπουργοί, ο ένας μένει στην κυβέρνηση, ο άλλος τρώει πάστες και ο πρωθυπουργός φορτώνεται ένα υπουργείο. Ελπίζω να μην προκύψει κι άλλος καβγάς. Τα υπουργεία είναι πολλά και όσες ικανότητες κι αν έχει ο πρωθυπουργός, πόσα χαρτοφυλάκια μπορεί να σηκώσει; Ασε που θα τελειώσουν και οι σοκολατίνες